Zo. Het lag prachtig verpakt op de deurmat: het eerste boek met een bijdrage van mij. Ben zo blij.

Helemaal zelf gedaan, zonder feedback van… Vorig jaar dacht ik dat het me nooit meer zou lukken zonder zijn originele invallen en dacht ik dat ik werkelijk nergens meer enthousiast van kon worden. Maar toch is het gelukt en toch kwam het enthousiasme weer terug. Na lange tijd lukte het steeds beter om me te concentreren. Het voelde alsof ik in mijn privé-hemeltje zat toen ik eraan werkte.

Hij mailde dat de laatste keer bij mij voor hem een waardevol moment was geweest. Stippeltje stippeltje stippeltje. Heel emotioneel maar ook wel weer ouderwets gezellig en vertrouwd. Ik wist niet was ik las.

Het valt allemaal niet mee. Maar… ik zie een stijgende lijn. Terwijl ik me een paar maanden geleden nog uit het veld liet slaan door een terugval (“dit houdt nóóit meer op”), realiseer ik mij nu steeds meer dat het er bij hoort. Elke vorige terugval hield ook niet aan. Ik kwam er steeds weer bovenop. Mijn leven is nu een vijf, soms een zes-je. Niet gelukkig, maar ook niet doodongelukkig. Het is “do-able” geworden. In ieder geval heel wat anders dan vorig jaar, toen hij net weg was en alles op z’n kop stond.

Gefeliciteerd lieverd.

Vandaag jarig, maar ik kan het niet opbrengen om iets van me te laten horen. Ik weet niet goed hoe en ook niet goed wat. Een kaart? Zou dat niet te overdreven overkomen? E-mail of SMS? Te kil, na al die jaren. Lieve D. Beste D. Dag D. Of alleen "D"? Een fijne verjaardag, D. Zonder moj???

Maar ik denk vandaag natuurlijk wel aan je, hoor. En miste je vandaag niet een heel piepklein beetje je verjaardag beginnen met mij?

Nooit gedacht dat het zo zou gaan! Ik wil je niet kwijt- en jij mij ook niet zei je laatst. Als we niet meer samen konden zijn, dan maar "gewoon" als vriend, hoopte ik. Alleen lukt het me niet. Nadat je je spullen hebt opgehaald, ben ik met terugwerkende kracht ontzettend boos op je geworden. Ik vind dat je vaak laf hebt gehandeld en vind dat je veel van mij af hebt laten hangen. Ook heb ik nu geen zin meer in confrontaties, omdat ik me niet meer wil laten kwetsen door jou. Ik probeer steeds duidelijk te zeggen wat ik voel en waarom ik reageer zoals ik reageer, maar de keren dat we elkaar zagen of spreken slaagde je er desondanks in over mij heen te walsen. Het drijft me tot wanhoop. Ook snap ik wel dat je niet alles in één keer weer op een rijtje hebt, maar ik ben niet niet niet degene die je moet vertellen over je twijfels en nieuwe visies op onze relatie. Dat je niet meer bij mij terecht kunt, is simpelweg het gevolg van jouw keuze.

Nu, een week na de verhuizing, schieten er steeds flarden voorbij van hoe het vorige week ging. Tot nu toe hadden onze ontmoetingen naast veel pijnlijks nog iets warms, iets liefs gehad. Maar de laatste keer was het anders. Ik zit er nog steeds mee in mijn maag. Misschien was het slechts het moment. Of is wat we hadden nu echt verschrompeld?

Hij bewoog door het huis alsof het verboden terrein was en het gesprek was nogal hakkerig. Ik merkte ineens op dat veel van wat hij zei werd gevolgd door een "maar". Was me nooit zo opgevallen. Hij vroeg zich af waarom ok nog steeds zo verdrietig was. Toen ik hem aankeek zag ik dat hij zelf rode ogen had.

Tsjee, wat was ik vorige ineens weer overstuur. Van hem zien, weer even dichtbij, maar ook van wat gezegd is. Terwijl het een tijdje best redelijk ging. Ex-lief wilde weten waarom ik "nog steeds" verdrietig was. Hij zei zich wel eens zorgen te maken om mij of ik mij nog wel eens gelukkig kon voelen.

Eén ding heb ik nu wel geleerd: het is beter als exen tijdens het verwerkingproces geen contact met elkaar hebben en al helemaal niet over de manier waarop ze met de breuk omgaan.
Iedereen gaat op een eigen manier met verdriet om. Er zijn verschillen tussen verlater en verlatene. Een confrontatie met de manier waarop de ander de breuk verwerkt kan verwarrend zijn en botsen.

Of ik in een erg groot gat was gevallen nu alle spullen weg waren, vroeg hij me lachend nadat hij 's middags met een verhuizer langs was geweest. Tja, het zal de ongemakkelijkheid wel zijn, dacht ik. Het was gek om na een jaar weer even samen in het huis te zijn dat we lang hebben gedeeld.

Het was mijn eigen keuze geweest dat hij de grote spullen zou verhuizen als ik niet thuis was en dat hij 's avonds langs zou komen om de nog te verdelen spullen te verdelen. Dan was het maar gebeurd, in één keer.

We dronken thee en ik deed mijn best voor een leuk gesprek. Lukte niet. Hij leek weinig zin te hebben om over zichzelf te vertellen. Zei dat hij een rotbui had omdat het niet opschoot met klussen in zijn nieuwe huis. Het was frustrerend dat het niet lukte om het te maken zoals hij wilde. Maar hij mocht van zichzelf niet klagen, want het was een prachtig huis. Alleen was het minder mooi nu het leeg was. En er moest meer aan gebeuren dan voorzien.