Ik zou echt super gelukkig moeten zijn.
Gister gaf mijn ex uit zichzelf de bevestiging dat we weer in een relatie zijn! Hij is dus niet langer mijn ex.
Toen ik hem op de bus had gezet, was ik supergelukkig. Eindelijk! De gozer van mijn dromen hoort weer bij mij! Maar de volgende ochtend... Ik wist niet wat me overkwam. Ik voelde me zo depressief als een gek. Tot huilen aan toe. En dit heb ik zelden. Ik bleef in bed en kon niet naar school.
Hij vertelde me gister dat hij zo bezig is mijn met zijn vrienden en dat hij leuke dingen met ze doet en dat hij naar Amerika gaat. Hij kwam gelukkig over, maar ik... We zaten op mijn bank in mijn kamer en hij vertelde hoeveel zin hij had in de vakantie naar Amerika. Ik zat er een beetje sullig en awkward bij. Ik wilde hem het liefst zeggen: "JA! Is echt superleuk voor je! Ik hoop dat je het er leuk gaat vinden enzooo!" Maar dan zou het er waarschijnlijk nep uit komen. Ik voelde me zo raar en somber vanbinnen. Ik kon het niet opbrengen om enthousiast voor hem te zijn. Ik had zo'n "ugh-gevoel". Waarom is hij zo gelukkig en voel ik mij zo ugh??
'Ga ik je dan nog wel zien, voordat je gaat? Kan ik je nog wel veel plezier wensen??' Die gedachtes gingen meteen door mijn hoofd. 'Ik kan je moeilijk missen! Ik vind het best k*t dat je gaat!! Kom je wel (veilig) terug dannn??' Ik vertelde mijn gedachtes niet. Ik vertelde niet dat ik me er rot onder voelde, want ik wil niet clingy overkomen. Ik wil sterk en afhankelijk overkomen. En ik heb het idee dat het werkt, dat dit hem aantrekt aan mij en dat wil ik dus vasthouden. Dus ik zweeg maar... En ik wil zijn geluk niet in de weg staan. Natuurlijk hoop ik dat hij wel een leuke tijd tegemoet gaat daar.
Mijn psychiater vertelde me eens dat ik wellicht verlatingsangst heb. Ik denk dat dit begon op te spelen. Maar dit wil mijn vriend niet vertellen, omdat ik bang ben dat het hem afschrikt en hij erop afknapt.
Maar ja, ik vecht dus tegen mijn eigen angsten. Omdat ik hem belangrijker vind dat mijzelf. Ik zet hem op de eerste plaats. Ik probeer de negativiteit voor mezelf te houden en zo vrolijk mogelijk te zijn in zijn bijzijn.
Ook al heb ik een dikke depressie (ook geconstateerd door eerdere psycholoog). Ik wil hem er alleen niet mee lastigvallen. Soms trek ik het gewoon echt niet meer. Zo erg soms, dat ik manieren opzocht op internet om snel en pijnloos te sterven. Ik schrok wel van mezelf! Pfff... soms verlang ik zo mijn vriend dan te WhatsAppen: "wil je bij me komen alsjeblieft?? ik trek het niet meer... kom en hou me vast!!" Dit kan echt niet langer zo. Of ik moet snel hulp inschakelen of het gaat weer mis met mijn vriend. Dan ga ik hem weer kwijtraken. Weet ik zeker.
Hij was gister zijn koptelefoon vergeten. Ik zou hem vandaag teruggeven aan hem op school. Maar ik was niet gegaan, omdat ik me zo verrot voelde. Stiekem had ik ook geen zin om hem terug te geven en wilde ik hem nog even bij me houden. Ik had het ding naast me in bed gelegd. Vanavond weer. Zodat het voelt alsof hij een beetje bij me is. Soms hou ik het zelfs tegen me aan en snif ik eraan. Zijn warme, vertrouwde geur hangt eraan. Bah, wat mis ik hem. Ik zie hem ook zo f*cking weinig! Gister was hij er ook maar even. Voor een paar uurtjes. Hij was er om half 3 ofzo en ging weer weg voor 5-en. Hij kon niet eens blijven eten. Ik voelde me hier al stront over. Ik stelde voor om dan volgende week maar af te spreken, als "hij dit fijner" zou vinden. Maar eigenlijk had ik het fijner gevonden als hij wat langer kon blijven, maar ik wil niet egoïstisch lijken. Meneer stond erop om toch te komen... Enerzijds gaf me dit wel een goed gevoel. Hij wilde toch bij me zijn, hoe kort ook... Hij woont ook niet direct naast de deur. Ongeveer 20 kilometer uit elkaar. Met het openbaar vervoer zijn we zo 10 euro (nog met 40% korting) kwijt aan elkaar.

Ik voel me ook niet echt belangrijk voor hem ofzo. Alsof ik niks toevoeg aan zijn leven. Hij heeft me niet nodig... Hij heeft leuke vrienden, lieve familie, leuke dingen om te doen... wat heeft hij dan nog aan mij? Ik vind het wel belangrijk voor mezelf om me nodig te voelen. Anders zak ik nog dieper in mijn depressie. Het is ook dat hij nooit initiatief neemt om af te spreken. Alles komt van mijn kant!?
Zuchttt....
We zien elkaar maar zo'n 1 keer in de 2/3 weken, áls ik geluk heb. En dan moet ik het zélf nog voorstellen.
Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje wegcijfer zo, of stel ik me aan??
De relatie voelt voor mij ook een beetje als friends with benefits. We zitten altijd maar in elkaars kamer te hangen en te vrijen. We gaan nooit eens iets leuks doen samen. Tenzij ik het misschien zou voorstellen natuurlijk Hij heeft natuurlijk ook zijn vrienden waar hij veel leuks mee doet enzo.
Nogmaals dikke zuchttt.....
Het is vaak ook de onzekerheid die me nekt. Elke keer als ik wegga, of als hij weggaat, als onze wegen scheiden van elkaar voel ik me zo rot. Omdat ik nooit weet wanneer ik hem weer zal zien. En hoe lang het dit keer zal duren...? Ik probeer er altijd zo veel mogelijk tijd overheen te laten gaan, zodat ik niet clingy en wanhopig lijk. Aangezien het altijd van mijn kant moet komen.....