Mijn ex en ik zijn sinds kort weer bij elkaar en ben het nu al zat.
Het probleem is dat hij heel veel leuke dingen doet met zijn vrienden en familie enzo... en ik dan?? Ik kom bijna niet aan bod.
Zo net schreef hij als laatst in een appje: "Ik heb zoveeel leuke dingen te doen blah bla. Maar ik wil jou ook graag zien."
Ergens heb ik zoiets van "ach, screw you". Ik heb hier geen zin in. Als je me echt zo graag wilde zien, had je wel tijd gemaakt. Krijg de pokken maar.

Ik zou echt super gelukkig moeten zijn.
Gister gaf mijn ex uit zichzelf de bevestiging dat we weer in een relatie zijn! Hij is dus niet langer mijn ex.
Toen ik hem op de bus had gezet, was ik supergelukkig. Eindelijk! De gozer van mijn dromen hoort weer bij mij! Maar de volgende ochtend... Ik wist niet wat me overkwam. Ik voelde me zo depressief als een gek. Tot huilen aan toe. En dit heb ik zelden. Ik bleef in bed en kon niet naar school.

Ik wil hem niet.
Ik wil mijn ex niet meer zien.
Ik wil een keer dat hij moeite doet voor mij! Ik ben het zat.
Ik heb teveel voor hem over en hij te weinig voor mij.
Ik betaal me de hele tijd scheel aan het openbaar vervoer om bij hem te zijn. Hij wil nooit eens naar mij komen.
Ik heb de hele tijd f*cking pijn tijdens de seks. En probeer dan een gezicht op te zetten voor hem alsof ik het goddelijk vind. Met bijpassende geluiden. Maar ik crepeerde half gister. Het liefst had ik hem van me af willen beuken.

Ik heb mijn ex dus een halve week geleden "ge-friendzoned" via WhatsApp. Heel onverschillig vroeg ik of hij als vrienden eens wilde "bijkletsen". De echte reden vertelde ik er (natuurlijk) niet bij. Hij denkt nu waarschijnlijk dat ik over hem heen ben en nooit meer in hem zal zien dan een gewone vriend. Maar het tegendeel is waar: ik friendzone-de hem omdat ik hem in mijn leven wil houden en later misschien nog kans zou kunnen maken. In mijn ogen is hij na 5 maanden nog steeds mijn grote en ware liefde.

God, ik mis je zo
Ik verlang zo naar je
Wist je het maar... maar hoe zou je reageren?
Ik keek net een film op de bank in mijn kamer
En in verbeelding voel ik je naast me, tegen me aan
met een arm om mijn buik
Ik kan haast je warmte voelen
Ik sluit mijn ogen
En hoor je vertrouwde stem zacht in mijn rechteroor;
"Zullen we in bedje liggen?"
Ik zie, hoor en voel je verlangen
Ik glimlach en antwoord terug;
"Zo meteen, lief. De film is bijna afgelopen."
En geef je een lieve, sussende kus op je lippen
Oh, was het maar echt...
Was je maar echt bij me...

Vraagje... als je na een paar maanden wel weer contact met je ex zou willen; wie zou dan als eerste de stap moeten zetten?
Ik zou zeggen degene die het uit heeft gemaakt? Aangezien die heeft besloten om... ja, om het contact te verbreken... om alles te verbreken.

Ik zit dus met mijn ex op school en zie hem heel soms.
Het verrotte vind ik dat ik steeds het gevoel heb dat ik hem moet ontlopen... ontwijken. Ik durf hem zelfs niet aan te kijken!

Help... morgen zie ik hem waarschijnlijk weer! De schoolvakantie is dan voorbij.
Als ik dit typ, voel ik de zenuwen in mijn buik.
Ik heb hem dus al bijna 2 maanden niet gezien of gesproken sinds de breuk.
Hoe zal ik reageren als ik hem zie? Ik ben toch wel aardig over hem heen gekomen, maar ik ben toch bang dat het allemaal terugkomt als ik hem weer zie! Dat ik me weer ongezond met hem bezig ga houden enzo.