Hoi J.
Vannacht heb ik weer wakker gelegen, van woede, frustratie en onmacht.
Het is nu bijna 4 maanden geleden, dat jij je er heel laf en zwak van af maakte met 1 telefoontje en dat na 6 jaar.
6 jaar... waarin je zonder ooit veel voor mij terug te doen alles aanpakte, leuke spullen en al mijn onbetaalde werk in jou huis.
Ik heb het gedaan uit liefde voor jou en (zie dat nu zelf) in de hoop dat jij net zoveel van mij zou gaan houden als ik van jou.
Ik leefde voor jou en je kinderen.
Maar jij had er "geen trek meer in" zoals rotzakken zoals jij zich van een vrouw ontdoen.
Wat me naast het gemis, de pijn, verdriet en woede het meest dwarszit is dat je gewoon lekker verderleefd, want de vrouwen liepen toch altijd om je heen, jij weet ze wel te versieren.
Had ik maar wat meer zelfvertrouwen gehad i.p.v. onderdanig achter je aan te lopen pleasen.
Ik zag je deze week in de verte lopen, arrogant, groot en sterk. Ik voel me dan weer zo vernederd, alle brieven die ik schreef en waarin ik smeekte of ik terug kon komen, of we konden praten, of we het behoorlijk af kon ronden. Nee, ik moest niks meer van me laten horen, je was er klaar mee, ajuu.
Daar kon ik het mee doen na 6 jaar.
Ben je gek of zo? Mankeert er wat aan je geweten? Zal jij je ooit, al is het maar een klein beetje, je schuldig voelen?
Ik was de zoveelste vrouw in je leven, hoe kan het dat zo'n knappe en (als hij wil) charmante man, die alle vrouwen kan inpalmen het nooit lukt om een relatie te krijgen? Dat ligt vast niet aan jou hé?
Wekenlang wilde ik wraak, ik zou je bijna willen vervloeken, maar weet niet hoe dat moet, niks kan ik doen, brieven worden verscheurt en maken je kwaad, naar je huis gaan is zinloos, want je zet me er zo uit, je aanvallen kan niet want je bent sterker...
Maar vannacht bedacht ik me opeens, de beste aanval is misschien wel dat ik ga proberen om jou te vergeten en er eens alleen met en voor mezelf te zijn. Vandaag ga ik voor het eerst in al die maanden weer naar de sportschool en ga stoppen met die stressvreetbuien en morgen naar de kapper en me weer leuk kleden, mijn sieraden omdoen enz. want ook ik zie er goed uit, anders had zo'n ijdele man als jij niet 6 jaar met me omgegaan.
En nog wat, doordat jij jezelf zo gweldig vindt, zul je nooit inzicht krijgen, nooit iets leren, ga zo door, want dat zal je grootste straf zijn, ondanks dat je (bijna) alle vrouwen kan krijgen en misschien ook verliefd wordt, door je bindingsangst, je arrogantie en de schofterige manier waarop jij met je medemensen omgaat zul je nooit, maar dan ook nooit gelukkig zijn en dat is wat ik jou toewens!!!!!
Lieve mede'-lvdv-ers, schrik niet van deze wraakzuchtige brief aan mijn ex. Normaal ben ik niet zo, integendeel, maar misschien kennen enkele van jullie ook deze gevoelens van onmacht en pijn.
Bovendien heeft deze man zoveel mensen leed bezorgd, niet alleen vrouwen, ook mannen (vechtpartijen, slaan) Hij drinkt, blowt en heeft lak aan alles en iedereen, komt op een rare manier aan zijn geld, kortom, hij klopt echt niet!!! Zou ik misschien ooit blij zijn dat ik van hem af ben??? Dat is wat ik wens voor mezelf.
En dat ik weer eens een nacht kan slapen zonder uren wakker te liggen van verdriet, woede en onmacht en de "waarom"vraag.
Sterkte iedereen die met hetzelfde worstelt. xx