Vandaag is het precies 2 jaar geleden, dat ik haar ontmoette, kuste, en het sprookje begon. Mijn eerste blog heet ook "en toen hield het sprookje ineens op..." En speciaal voor vandaag heb ik het verhaal in een sprookje gezet, en voor de oplettende lezer zit het vol met dubbele betekenissen. Ik zag tegen deze dag op, was bang voor deze dag, maar t valt me alles mee moet ik zeggen gelukkig. Maar ok, mijn verhaal, in een sprookje, wat ooit heeft bestaan.
..............................................................................................................................................................................

Precies 2 jaar geleden, op een iets meer zonnige en minder winderige dag dan vandaag, ontmoette precies rond deze tijd, rond 14.00 uur een prinsesje een prins. De oudere prins had de hoop eigenlijk al opgegeven en geloofde eigenlijk niet meer in sprookjes, totdat de goden hem een naam aanwezen, de naam van een jonge prinses die sprookjes waar kon maken.

Precies 2 jaar geleden keek de oudere prins in de jonge glundere ogen van de mooie prinses. De goden hadden gelijk, en de prins en de prinses werden hopeloos verliefd op elkaar. Maar het pad lag vol met obstakels. Zo waren de ouders van de prinses er op tegen dat dit paar samen zou zijn. Maar de prins en prinses gaven niet op, en ze overwonnen de strijd. De oudere prins werd een koning met een glanzende gouden kroon en de prinses werd een echte koningin, prachtig omhuld in mantels van pure liefde en op zijde zachte handen gedragen door de koning, die haar alles gaf wat ze maar wilde.

De koningin woonde samen in een paleis met de koning, met wilde dieren als hun onderdanen en de liefde was rijkelijk aanwezig en leek nooit op te kunnen. Dromerig keken de koning en koningin iedere dag in elkaars ogen en de koning zag zijn prachtige schat vol bewondering, en hun koningrijk zou voor altijd groeien en groeien, en samen zouden zij de wereld veroveren, gelukkig en hand in hand.

Maar de koningin begon zich langzaam aan te vervelen in het mooie paleis, en kreeg heimwei naar de tijd van toen ze prinses was.... Een duistere ridder kwam op haar pad en verleidde haar tot duistere gedachtes en daden. De koning wist echter van niks en zag de beeldschone koningin opgroeien tot de mooiste vrouw ter wereld, en kon geen dag overslaan om de goden te bedanken iedere nacht voor dit geschenk. De koning was bijzonder gelukkig, meer dan de koning zich ooit had kunnen voorstellen.

Op een fatale donkere dag verliet de koningin plotseling de koning, en ging verder met de duistere ridder. De koning was ontdaan, en ontroostbaar verdrietig. De glans van zijn kroon verdween en het ooit zo machtige kleurrijke koningrijk veranderde in een grijze koude wereld waarbij alleen de koude wind de naam van de koningin fluisterde door de koude kille nachten heen in zijn afbrokkelende paleis.

De koningin leefde verder in een droomwereld vol leugens, list en bedrog en was blind geworden, ze zag niet meer het gouden zuiveren hart van de koning, dat langzaam door verdriet begon te roesten.
De koning werd oud, werd kleiner, en de koning stierf een eenzame dood. De koning herrees in een lelijke pad, en geen prinses die hem meer wilde kussen, zijn vijver was gevuld met zijn ontroostbare bittere tranen. Het koningrijk was weg, en alleen het lelieblad waarop hij zat was zijn bezit, omringd door de grote poel van tranen waarin hij gevangen zat, want een pad kan niet zwemmen..

De koningin verloor ook haar kroon, haar glans en haar waardigheid. Maar de koningin is betoverd door duistere krachten, en ziet nog steeds een glanzende prinses door de spiegel, tot de dag de spiegel breekt.

En precies 2 jaar geleden begon dit sprookje, over puur geluk, liefde en onbetaalbare rijkdommen. Precies om deze tijd kusten de prins en de prinses elkaar, en begon het gouden sprookje met het verkeerde en ondenkbare einde. De koning is weg, de koningin op een dag dwalend en zoekend door het leven eigenlijk naar wat ze ooit had. Op een dag is de koningin ouder en wijzer, en weet ze dat sprookjes niet bestaan, maar wel ooit bestonden. Dan kijkt ze in de spiegel en ziet dat haar kroon niks meer dan een stuk roestig metaal is, dat haar glans dof is, en de prins maar niet lijkt te bestaan. Zoekend in iedere hoek, om er iedere keer achter te komen dat iedere nieuwe “prins” alles behalve een prins leek te zijn achteraf, terwijl de goden zwijgen, ze spreken niet meer..De goden hadden hun taak volbracht tenslotte.

Ooit, op een dag, kijkt de koningin s’nachts naar buiten in de koude nacht, met waterige ogen, luisterend naar de sporen in de wind waarin ze de zachte stem van de koning lijkt te horen, maar de koning is dood, vergiftigd door leed en verdriet. Ze denkt aan de vele prinsen die haar pijn hebben gedaan in de tijd, en ze beseft dat ze de koning altijd de gouden prins was geweest, de koning had haar nooit pijn gedaan, de koning had altijd achter haar gestaan, de koning had alles voor haar gedaan en altijd gezorgd dat wat ze ook nodig had of behoefte aan had, dat ze dat kreeg. Dat paleizen en alle dingen bijzaken zijn, maar dat het in het einde het altijd om het gouden hart en pure liefde blijkt te gaan...Iets wat ze zich maar al te goed kan herinneren dan.

De koningin huilt van binnen, de goden zijn verslagen. Zwijgend kijkt ze naar zichzelf in de spiegel, een traan loopt uit haar ooghoek...Waarom heb ik de koning die zo veel van mij hield, die zoveel voor mij over had, waarom heb ik die zoveel pijn gedaan? Iedereen zwijgt... De koning is dood, de goden vervlogen, en deze koude dag had een warme zonnige dag vol met liefde moeten zijn.

Niemand leefde nog lang EN gelukkig, maar laten we deze datum nooit vergeten, zodat we weten dat sprookjes wel echt hebben bestaan. Ze komen maar hooguit 1 keer in je leven voor, en dat is al heel wat, tenslotte heeft niet iedereen het voorrecht mogen ervaren om een gouden kroon te mogen dragen, king for a day, but heartbroken for a lifetime. De goden hadden gelijk toen ze tegen de koning vertelden, de jonge prinses wordt zijn geluk of zijn ondergang.
Maar hoe had de koning dit ooit kunnen weten, dat hij juist deze dag zittend op een lelieblad had moeten ervaren?
.....Maar misschien ooit, komt er een prinses die nieuwsgierig naar die pad kijkt, ziet dat er iets bijzonders is aan het beestje, en de moed heeft om hem te kussen...Zodat een nieuw sprookje weer kan ontstaan. Wie weet....