Pfff ... weet even niet waar te beginnen, de emoties kolken weer in mij rond, maar ik ben vooral heel kwaad! Probeer mezelf te beheersen om geen domme dingen te doen, hem niet te bellen of langs te gaan, want ik ben bang dat ik dan alle controle verlies. Dus na een aantal vriendinnen te hebben gesproken, nu maar even hier mijn verhaal.

Voor wie mijn blogs niet recent gelezen heeft: ik heb dus 4 weken geleden een afscheidsgesprek gehad, en daarna alle contact verbroken, op mijn verzoek. Hem niet bellen, SMS-en etc. lukt heel goed, maar ik had bij het uitpakken in mijn nieuwe woning nog wat dingen zoals foto's e.d. gevonden die voor hem waren, en nog financieel wat te verrekenen. Dus toch maar een brief gemaakt, voornamelijk over praktische dingen maar ook met een persoonlijke opmerking. Ja, ik kon het niet laten, zal het hier citeren. Voor de duidelijkheid, de genoemde SMS dateert van begin maart, 2 weken nadat hij mij vertelde te willen scheiden en toen we nog in hetzelfde huis woonden:

" Wat ik nog kwijt wil: sinds ons afscheid probeer ik afstand te nemen van jou, en dat gaat steeds beter. Maar wat moeilijk blijft is het gevoel dat jij tegen mij gelogen hebt, over je nieuwe vriendin, die volgens iedereen om mij heen dezelfde is als degene van de SMS (en met wie je dan al minstens vanaf mei 2006 contact hebt). Dat maakt het zo moeilijk om jou te geloven, hoe graag ik dat ook wil. Maar ik geef jou het voordeel van de twijfel, alleen jij weet hoe het echt zit en als je inderdaad hebt gelogen, is dat iets waar JIJ mee zult moeten leven: liegen tegen degene met wie je 19 jaar van je leven gedeeld hebt, lijkt me heel heftig. Maar wees gerust: hoewel de waarheid vaak langs onverwachte wegen tevoorschijn komt, zal ik er niet naar zoeken (hoe moeilijk dat soms ook is ...)
(einde citaat)

Deze brief met foto's en wat spullen, ging ik dus vanmorgen persoonlijk bij hem in de bus doen, omdat er overdag normaal niemand thuis is. Dat klopte, geen auto's voor de deur dus ik doe die brief in de brievenbus, en zie op hetzelfde moment dat er een naambordje op de deur hangt: zijn naam en die van zijn nieuwe vriendin, en daar was mijn "bewijs": dezelfde achternaam als van de SMS-dame, dus ze is gewoon dezelfde!!

Dacht dat ik gek werd, ben in de auto gestapt en gaan schreeuwen (niet voor herhaling vatbaar), daarna een vriendin gebeld en mijn verhaal gedaan, om te voorkomen dat ik linea recta naar zijn werk zou rijden om hem een flinke knal te verkopen. Afijn, weer wat gekalmeerd, verder mijn boodschappen gedaan, weer naar huis, maar het blijft malen: ik moet iets doen, ik moet iets doen...

Dit schrijven dus, want ergens in mij is nog een stukje gezond verstand dat zegt: laat het even, niets ondernemen richting hem nu. Wel schrijven maar niet versturen, laat hem maar thuiskomen vanavond en de brief lezen, zich afvragend of ik dit zelf in de bus heb gedaan en dus het bordje gezien heb.

Maar wat doet dit weer zeer: niet alleen de bevestiging van het bedrogen zijn, maar ook een ander idee: wij hebben dat huis samen gekocht, 6 jaar geleden samen ingericht en een van de dingen die we na al die jaren nog steeds moesten doen, was het uitzoeken van een naambordje voor ons tweeën, maar het kwam nooit uit, altijd te druk. Heb het zelfs begin dit jaar nog gezegd, we moeten echt eens een naambordje uitzoeken, we wonen hier al bijna 6 jaar. Snap nu waarom hij er toen niet op door ging.

Kortom: nadat ik eindelijk begon te accepteren dat ik de waarheid over hem en haar nooit zou ontdekken en dat het ook niet belangrijk was, wordt die waarheid mij letterlijk in het gezicht geslingerd ... over onverwachte wegen gesproken!

Maar goed, doorgaan met ademhalen, en proberen de dagelijkse dingen te doen: dadelijk naar mijn paard, even uitwaaien, vanavond toch proberen gewoon te eten, en me gaan verheugen op mijn vakantie: a.s. zondag vertrek ik voor anderhalve week naar Gran Canaria met een vriendin, heerlijk, duizenden km's tussen hem en mij, dat heb ik nu echt nodig!

Zo, dit lucht weer even op, neiging om hem te bellen is weer even gezakt, snel de deur uit en weer onder de mensen, want praten moet nu, anders wordt ik gek. Hoewel, dit bevestigd wel dat mijn ex het afgelopen half jaar (en langer?) is veranderd in een laffe leugenaar, die ik in geen 100 jaar zou terugwillen! Zal ik maar als positief zien