Ik dacht vanmiddag echt dat ik het niet meer vol ging houden... Na nachten niet slapen, weinig eten en wel gewoon werken en de dingen doen die ik moet doen, kon ik niet meer.
Zijn huisgenoot had me gebeld. Ik was aan het werk, dus ik kon niet opnemen. Maar mijn hart zat in mijn keel. Waarom belt hij me???
Dus ik smste: Hee, je had gebeld, ik ben aan het werk. is er iets?
En kreeg terug: Nee, niks aan de hand, wil gewoon even weten hoe het met je gaat.
Nou was het zo dat ik vannacht idd 2 dromen had. Eentje waarin ik er inderdaad achter kwam dat hij een ander had en mij schoorvoetend toegaf wel verliefd te zijn. En de droom daarna was weer anders: Hij wilde graag terug bij mij, had wel gerommeld met een meisje en wilde nog graag een paar maandjes op zichzelf wonen, maar wel een relatie met mij. Ik ging in die droom weer helemaal in de begripvolle modus: "Nee, tuurlijk wil je nog niet samenwonen, dat snap ik toch? "
Die dromen in mijn hoofd, zijn huisgenoot die belde en toen een reactie van een vriend van mij: 'Hij is gewoon te laf om zelf te bellen omdat hij een ander heeft, en daar mag niemand over praten." Vreemde theorie, ik dacht eerder: Hij wil graag weten hoe het met me is, maar durft zelf niet te bellen omdat ik hem dat uitdrukkelijk verboden heb.
In ieder geval sloeg mijn hoofd compleet op hol.. En ik word echt gek van mezelf. Ik zit gevangen in mijn angsten, in mijn gedachten aan hem.
Ik mis hem. Gewoon het idee dat ik zijn meisje ben en hij mijn vriendje, dat ik hem kan aanraken wanneer ik dat wil.
Maar die laatste droom zegt wel iets. Die laatste droom zegt dat ik wéer in bochten zou wringen om hem bij me te houden.
En dat was wel even een realisatie-momentje.
Hoe ontzettend ik ook zou willen, en hoe hard ik ook bid en hoop dat hij terugkomt, en geloof me-dat doe ik echt- ik weet dat het niet goed zou zijn. Ik zou weer mezelf vergeten, me compleet aan hem aanpassen. Dit is mijn les. Ik heb nu de kans om zelf sterk te worden en die afhankelijkheidsfout niet meer zo snel te maken. Ik moet los van hem, ook al wil ik dat niet, ook al ga ik er aan kapot. Ik moet weer mijn sterke, onafhankelijke, vrolijke en gelukkige ik worden, anders heeft het zelfs tussen hem en mij geen kans van slagen. Met niemand. Heel af en toe heb ik dit soort momenten, dat ik me dat realiseer, en realiseer dat het goed is zo, ook al sloopt het me compleet.
Want slopen doet het me. Ik weet dat ik in de laatste maanden van de relatie wel eens dacht`: "Ik zou wel eens even níet met hem bezig willen zijn in mijn hoofd, even níet aan hem willen denken."
Nu is het uit en ik doe niets anders dan alleen maar met hem bezig zijn. Ik wil juist zo graag loskomen van hem.
Ik slaap slecht, heb nachtmerries en word wakker in een nachtmerriegevoel. Terwijl de rest van mijn leven helemaal prima op orde is. Ik wil niet dat hij alles wat ik heb opgebouwd kapot maakt. Dat doet hij niet bewust, maar dat laat ik wel gebeuren als ik toegeef aan mijn misère en daardoor mijn kind, mijn werk, mijn studie, mijn hobby en de mensen om mij heen verwaarloos. Hij zou dat niet eens willen, hij was juist altijd zo trots op alles wat ik deed!
Kan ik nu echt alleen maar gelukkig zijn als ik die bevestiging constant van hem krijg?
Ik heb een les te leren, dat weet ik wel.
Maar ondertussen doet het me verschrikkelijk veel pijn, mis ik hem, wil ik tegen hem aanliggen, bij hem zijn... Godallejezus, wat mis ik hem.