Ik droom niet veel of vaak. Maar als ik droom, droom ik meestal over intense angsten.
Vannacht droomde ik over hem. Maar niet echt fysiek over hem. Ik leek hem te spreken op MSN. Ik weet niet meer precies wat er gezegd werd, maar ik weet nog wel dat hij me over MSN duidelijk liet merken dat hij genoeg van me had. Dat hij me zat was. Hij wilde me niet meer. Helemaal klaar was hij met me...

En jawel, deze angst staat momenteel op nummer één in mijn leven. Want ik heb ergens nog een sprankje hoop dat het nog wel goed zou kunnen komen... Hij heeft nooit écht gezegd dat hij me niet meer wilde. Een kleine troost voor mij is ook dat hij me niet verwijderd heeft op MSN en me dus niet cómpleet zat is, lijkt me. Het lijkt er inderdaad op (El_Cid) dat hij ..nog.. niet echt weet wat hij wil. Ik denk dat hij me aan de ene kant wel leuk vindt, maar aan de andere kant vind hij me irritant. Hij heeft misschien twijfels over hoe hij nou verder wil gaan met mij... Maar als ik zijn beschuldigende woorden weer boven haal; vooroordelend, bezitterig, lui, ik ben een egotripper, een bitch, ik speel de baas over hem etc... (even smsjes erbij gepakt) Als ik die woorden zo weer teruglees, voel ik dat de kans toch echt nihil is dat het nog goed gaat komen tussen ons
Ondertussen zit ik hier toch in die vreselijke angst en onzekerheid!

Na die droom werd ik wakker met een naar, depressief gevoel. Plus stevige buikpijn. Ik had geen zin meer om mijn bed uit te komen. Enkele minuten later begon ik me te beseffen het om een droom (zeg maar gerust een nachtmerrie) ging... Hoera! De hoop is nog niet hélemaal vervlogen!
Ohh, als hij me toch een tweede kans zou willen geven... Dan zou ik het echt zó anders aanpakken. Ik zou hem meer ruimte en vrijheid geven, hem meer vertrouwen, meer voor hem overhebben, meer begrip tonen naar hem toe, meer rekening houden met hem, me meer in hem verplaatsen en minder zelfzuchtig zijn... Ik zou veel zuiniger met hem omgaan. Zeker weten...

Ik had straks ineens door, dat ik best wel dwingerig vroeg, eigenlijk bijna eiste, of hij naar mijn verjaardag kwam. Ik was hem gewoon aan het pushen! Ik gebruikte het woord "moet". Pfff... Naja, het was wél mijn verjaardag. Als het om een gewoon afspraakje ging, had ik wellicht minder moeilijk gedaan. Maar ja, een verjaardag is eigenlijk alsnog niet echt een reden om iemand ertoe te dwingen om te komen. Natuurlijk mocht hij gewoon zelf weten of hij kwam of niet! Stomme oen, ben ik ook Maar ik vond het wel écht jammer. Ik hoop dat hij dat wel doorhad en begreep. Vind het wel mooi hoe hij zei: "Waarom één speciale dag, als elke dag met jou speciaal is?" Maar het drong toen niet tot me door... Ik hield mijn schouders er voor op, negeerde het... Ik bleef hem pushen tot hij uiteindelijk zou toegeven dat het "hóórt" om op je vriendins verjaardag te komen! Slaat he-le-maal nergens op. Ik leek de "regels" van een liefdesrelatie te willen opvolgen. Zo móét het in de liefde en zo zál het gebeuren! Sinds wanneer zijn er regels verbonden aan de liefde? Omg, ik besef nu echt dat ik serieus verkeerd ben bezig geweest. Hij had gelijk...

MSN is eigenlijk zoiets verrots. Je roept elkaar soms dingen toe, die je eigenlijk helemaal niet meent (althans, dat heb ik vaak). Een ruzie is zo veroorzaakt. Het is ook zo lekker makkelijk om vanuit je luie stoel iemand te beschuldigen, uit te schelden... te beledigen... Niemand die je ziet! Niemand die je schaamte kan zien, als je eigenlijk iets hebt gezegd wat je beter niet had kunnen/willen zeggen. Lekker "stoer" doen; niemand die je toch wat kan maken. Maar ja, aan de andere kant, ben ik MSN ook weer dankbaar. Zonder MSN had ik hem nooit mogen leren kennen. Waren we nooit verder gekomen, dan alleen elkaar stiekem te begluren op school. Ook meerdere leuke mensen heb ik via MSN leren kennen .

Lol, ik wou deze keer een korte blog maken, maar wéér niet gelukt sorry!

(Sorry voor de eventuele spel- en typfouten)