Hoe vreemd voel ik me vandaag... Vanmorgen voelde ik me kiplekker. Hij kon naar de maan lopen, ik verdien beter. Hij hoefde niets meer van zich te laten horen.

En vanmiddag kwam weer die klap, bijna altijd om hetzelfde uur. Ik ben in bad gaan liggen, heb liggen huilen tot ik niet meer kon. Ik heb spijt van de dingen die ik denk als ik me goed voel. Het is alsof ik hem verraad... Vannacht heb ik nog van hem gedroomd. Het was zo fijn, net alsof alle nare dingen van de afgelopen week niet gebeurd waren, alsof we weer samen waren. Zo lief was hij. Maar dan word je wakker, en wacht de kille realiteit... Ik mis hem zo verschrikkelijk!

Het is sinds gistermorgen geleden dat ik nog iets van hem hoorde. Ik weet dat het niet lang is, maar voor mij is het een martelende eeuwigheid. Mist hij me dan niet? Wil hij dan niet elk moment van de dag iets van zich laten horen? Wil hij dan echt niet weten hoe het met me gaat? Ik zou graag die eerste stap weer zetten, maar ik mag het niet doen, het zou verkeerd zijn. Want dan jaag ik hem alleen maar weg, verdomme... Ik hoop zo dat hij geen week meer wacht om iets te laten weten...

Een lichtpuntje: ik heb een leuke vakantiejob gevonden. Ik was weer ff dolgelukkig. Alleen rot dat hij er nu niet is om mijn geluk te delen, dat was volmaakt geweest...

liefs,
ikke