Dacht ik net dat alles een beetje goed ging de laatste dagen, kreeg ik vandaag een e-mail van hem uit het verre Midden-Oosten... hier zit ik dan weer, een uur te huilen op bed..

Op zich heel lieve e-mail. Vroeg hoe het met mij gaat, hoe de examens zijn, en kort verslag wat hij daar al gedaan heeft. En dan weer de spijtbetuigingen, hoe hij zich slecht voelt door wat hij mij aangedaan heeft. Hoe hij al de hele week nachtmerries heeft uit schuldgevoel... Dat hij hoopt dat ik mij beter voel tegen dat hij terugkomt zodat we nog goeie vrienden kunnen zijn, want hij wil mij niet uit zijn leven, hij vindt mij nog altijd mijn beste vriendin.
WAt moet ik daar nu mee?? Ik wil helemaal niet "een goeie vriendin" zijn, ik wil meer zijn, ja, nog altijd... Hij zegt dat ik alles mag beslissen voor onze toekomst en dat hij er zich bij zal neerleggen... Allemaal zo verwarrend... Het liefst van al zou ik hem elke dag bij hem zijn, elke gelegenheid om iets samen te doen grijpen. Maar of ik het wel aankan...?
Ik zit hier al te huilen door een e-mail, wat zal het dan wel niet zijn als ik hem in het echt zal terugzien? Zal ik dan weer van nul moeten beginnen met het loslaten? Komt al de pijn dan weer terug? God, ik hoop van niet want ik moet een maand bij hem thuis logeren!

Hij wil dat ik een mail terugstuur waarin ik vertel wat ik aan het doen ben en hoe ik me voel. Dat ik mijn gevoelens uitstort, ook al is het enkel maar woede en frustratie. Pff, wat zou ik doen? Luchtig? Eerlijk? Vriendelijk? Boos? of een beetje van alles?
Hij is niet zo'n soort man waarbij ik mij "sterk" moet voordoen, ook al ben ik dat niet. Hij zegt dat we niet als andere koppels zijn en dat ik hem alles kan vertellen, ook als ik mij compleet waardeloos voel zonder hem. DAt hij het begrijpt en mij zal proberen te troosten..

Zucht, soms wou je toch dat je iemand uit de kast kon halen om je te knuffelen...