pff, ik heb zo'n slechte nacht achter de rug, maar mss is het wel mijn eigen schuld.
Het is nu 5 weken uit, en ik voel mij nog altijd bijna constant misselijk, en dat is nu nog erger geworden door het volgende:
doordat ik hier helemaal alleen zit wou ik wat vrienden zoeken via het internet. Ik zat 2 weken geleden wat rond te kijken op facebook, bij de internationale studenten. En daar was een jongen op die er nogal mijn type uitziet (het metal-type dus;-) ). Ik zende hem een mail, hij zende mij er één terug. Het bleek dat hij hier ooit gestudeerd had, maar nu weer in Zwitserland woont. ok, niet erg, ik vind het ook wel gewoon leuk om te mailen, en met iemand mijn gevoelens te delen. Maar je weet hoe dat gaat via internet, ik vond hem mss stiekem ook wel leuk enzo, begon mij weer een illusie te maken, waren mss van plan deze zomer eens af te spreken hier in Nederland,... zegt hij plots gisteren dat hij eigenlijk wel een vriendin heeft! Het voelde weer aan als een slag in mijn gezicht. ok, het is niet dat ik er een relatie mee wou, daarvoor is er toch te veel afstand, en ik ben ook echt nog niet klaar voor een nieuwe relatie, maar ik voelde mij opnieuw weer belangrijk voor iemand en opeens bleek ik het maar weer mezelf wijs te hebben gemaakt...
Mss ben ik zodanig op zoek naar wat liefde of wat attentie, dat ik iedere kleine tegenslag nu zie als een complete afwijzing van mijn persoon... Ik wil zo graag weer dat iemand mij leuk vindt, dat ik weer voor iemand de belangijkste persoon ter wereld ben. En dat hoeft niet tot een relatie te leiden, maar het zou wel leuk zijn als er gewoon eens iemand op mij verliefd zou worden. Zou mijn ego toch wat op krikken...
Gisterenavond dan maar weer alleen weggeweest naar dat café waar ze soms optredens geven. Weer 5u alleen gezeten voor ik maar weer wegging. Precies of ik ben lucht voor iedereen, ze kijken recht door mij. Ik begin mij echt af te vragen waarom plots niemand geïnteresseerd is... Ik ben toch leuk? Waarom wil niemand bij mij zijn?