Ik ben vanmiddag bij hem op visite geweest. Hij smste mij vorige week of ik zin had om langs te komen, dat had ik toen niet. Vanmiddag had ik ff tijd en ik smste aan hem of ik langs zou komen bij hem. Hij vond het prima.

Enfin, ik op me fietsie naar hem toe. Na een half uur fietsen stond ik bij hem voor de deur. En een buikpijn!! Jeetje, echt niet normaal.

We gingen achter in de tuin zitten. En begonnen gelijk weer te kletsen alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden. Geen woord over wat we 'samen' hadden, maar gewoon de normale dingen. Nog steeds ligt hij in een deuk om mijn droge opmerkingen. Hij keek me aan met die ene blik waar ik zo verliefd ooit op was geworden.

En ja, het was best moeilijk. Ik raakte de slag behoorlijk kwijt en dan ga ik op zulke moment ratelen...Geloof mij, op zo'n moment ben ik niet te volgen, ik spring van de hak op de tak en ben zelfs mijn eigen verhaallijn dan ook kwijt. Het enige wat hij dan altijd zegt is "je bent weer druk", en dat helpt.

Maar goed. Ik besloot aan het begin van de avond om naar huis te gaan, want ik had geen zin om in het donker naar huis te fietsen. En hij ging eten halen. Bij de voortuin wachtte hij tot ik alle 20 sloten van mijn fiets had afgehaald daarna gaf hij me een zoen midden om mijn mond. Wat eerst zo normaal leek is nu anders, een zoen midden op je mond van iemand waar je zo veel van heb gehouden en zo veel verdriet om heb gehad is niet leuk. Maar geen zoen zou ik ook weer niet leuk hebben gevonden. Het was gewoon raar.

Met een dubbel gevoel reed ik naar huis. Bij thuiskomst zag ik dat ik een smsje van hem heb gekregen. "het was vreemd, maar wel gezellig"...

En ik weet niet of ik hem nog vaak kan zien zonder verliefd op hem te worden...

warrig.