Ik wil graag mijn verhaal kwijt aan lotgenoten. Het is een lang verhaal, maar de moeite waard. Eigenlijk kan ik niet eens deze relatie omschrijven in een paar woorden…

Ik zal me eerst eens Voorstellen, ik noem mezelf even Ro voor het gemak.
Ik ben inmiddels 42 jaar, en heb in mijn leven talloze relaties gehad, heb 2 kinderen uit een lange relatie, waar we inmiddels uit elkaar zijn gegroeid. Allemaal prima tot nu toe..

Ik had liefde daarna totaal afgezworen want ik geloofde er niet meer in. En trouwen vond ik sowieso altijd al een belachelijk idee dat mensen dat deden. Ik was klaar met de liefde, en leefde gelukkig verder, totdat die ene dag waarin ik mijn huidige ex ontmoette op een wel zeer bijzondere manier..

Hoe het begon:
Ik speel in een band, en ik had een advertentie campagne lopen op Facebook voor likes. Een willekeurige zaterdag zou ik deze beëindigen maar dat werd een zondag. Ik kijk in de lijst met namen van de ongeveer 200 likes die erbij zijn gekomen, en tussen die lijst zie ik een naam staan die achterlijk sterk mijn aandacht trekt…Sophie (Die zaterdag had ze geliked) . In die lijsten kon je nog geen foto’s toen zien, alleen maar namen, en tussen alle namen lichte de naam Sophie als het ware op… Ik heb geen beeld bij de naam Sophie, want ik ken niemand die zo heet, dus kon er geen beeld bij vormen. Maar die naam trok als een magneet mijn aandacht… ik erop klikken, ik zie een jong meisje, maar had de enorme behoefte om haar te spreken. Ik klikte op “bericht”, en volkomen wederzijds werden we als een mega magneet naar elkaar toe getrokken. Na 4 zinnen viel het woord afspreken geloof ik al..Alsof het zo moest zijn..

Ik sprak haar op die zondag of maandag op Facebook en aankomende vrijdag middag spraken we af, bij haar in haar stad, 80 km verwijdert van het dorp waar ik woon.
Vanaf dat moment sloegen de vlammen over..De eerste dag was ook de dag dat de relatie begon, onvermijdelijk. Dit sloeg alles! Wat waren we gek op elkaar, niet normaal. Zij was 18, ik 40, een situatie die ik normaal gesproken zou vermijden als het om liefde ging maar er viel niks te vermijden, vanaf het zien van alleen haar naam al leek het wel alsof dit zo was bedoeld.
Zij was behoorlijk volwassen van geest, en ik weer behoorlijk jong, dus ergens in the middle zaten we op de juiste lijn. Misschien gedroeg ik me wel jonger zelfs dan zij deed.

We stuurden elkaar tot op de laatste dag nog mega veel whatsapp berichten naar elkaar, en allemachtig wat hielden we veel van elkaar. We misten elkaar als een malloot en konden amper nog functioneren. De grote strijd met haar ouders hadden we overwonnen, en ja, na ongeveer 8 maanden gingen we samenwonen, dolgelukkig waren we! Zij ging studeren in leiden, en alles was en bleef perfect in onze relatie, totaal niet te vergelijken met voorgaande relaties. Dit was WARE LIEFDE van de bovenste beste plank.
We hadden nooit ruzie, de beste sex ever, we konden over alles praten en alles maar letterlijk alles was perfect, het droom stel van de eeuw, zij was erg intelligent, bloed en bloed mooi. Zij vond mij de knapste man van de planeet, en de liefde kon gewoon niet op, en het leeftijdsverschil? Daar merkten we niks van, we waren compleet. Het leven was een sprookje, gezeik wat andere stellen hadden? Kenden wij niet, wij hadden liefde.

We zouden gaan trouwen in 2016, precies 5 jaar na onze eerste datum, precies ook weer op een vrijdag. Was ik niet tegen trouwen? Precies, maar ik wilde niks maar dan ook niks liever dan met haar trouwen, ik was gelukkig, zo gelukkig ben ik nog nooit eerder geweest, en al mijn doelen, idealen of voornemens waren van de baan. Ik had nog maar 1 doel, en dat was haar gelukkig maken, daar leefde ik voor, en zij had dat wederzijds naar mij toe. Het leven lachte ons toe, geen vuiltje aan de lucht, alles mooi, helder, en 1 big smile. We zouden een gouden toekomst hebben, waar menig stel alleen maar van droomt.

Je kunt het misschien niet voorstellen, maar iedere nacht dat zij naast mij lag te slapen, sprak ik haar toe, vertelde ik haar hoe mooi ze was, hoe veel ik wel niet van haar hield, en bedankte letterlijk de dag omdat het een dag met haar was. Dit heb ik geen nacht overgeslagen en echt nog nooit eerder bij een vrouw gedaan. Ze sliep altijd op dat moment, maar toch verscheen er dan een zachte mooie glimlach op haar lippen. En ik was blij, gelukkig, en ondanks geld problemen voelde ik mij de rijkste man op de planeet.
Ik had Sophie, mijn uber uber uber liefde, waarmee oud worden fantastisch zou zijn.

Haar studie stopte in december, want het was niet de juiste studie voor haar vond ze. We woonden in een klein dorp, en zij was de grote stad gewend. Daarnaast had ik ook mijn kinderen op de maandag tm woensdag, en zij verveelde zich dood in dat dorpje. Geen vrienden daar, niks. Ik raadde haar ook aan om een baan te nemen, in ieder geval voor de maandag tm woensdag, zodat ze niet als 18 jarige ineens met kinderen zit opgescheept. Lieve kinderen hoor, maar als 18 jarige sta je daar natuurlijk niet op te wachten, iets wat ik vooral nu goed begrijp.

Ik voelde haar altijd goed aan, als zij bijvoorbeeld s’nachts wakker werd als ze bij haar ouders sliep, en ik thuis nog wakker zat, gebeurde het soms wel eens dat ik dat voelde…dan stuurde ik haar een bericht en ja ze was inderdaad net wakker geworden….Soulmates…Net zoals bij het begin, voorbestemd, onverklaarbaar.

Nu voelde ik rond die periode een soort van alarm belletje in mijn hoofd…zachtjes, niet wetend wat het was, maar gewoon “iets”. Ik vroeg haar diversen malen of er iets was maar er was niks zei ze…het belletje bleef rinkelen…ik vroeg het haar nog maar eens een paar keer en iets geïrriteerd zei ze dan, ik zei toch al dat er niks was?? Maar het belletje bleef door rinkelen….ik ben geen paranormaal persoon, en weet niet wat het dan wel was, maar er was iets….of ik zat er compleet naast, en dat kon natuurlijk ook.

Tot 3 weken voordat de fatale datum er aan kwam, zat ze ineens huilend op de bank…ze vertelde me dat ze niet meer zeker wist of ze door wilde gaan…..Ik in shock ….Waar kwam dit vandaan, en he???? Hoe bedoel je??? Hadden we niet de beste liefde ever?? Waar heeft ze het over?? Wat dingetjes kwamen naar voren, kleine irritaties en ongemakken maar die niet echt een reden konden zijn om zo’n liefde daarom te stoppen… Van het te laat naar bed gaan tot het dopje op de lenzenvloeistof doen. Maargoed, dat zijn niet bepaald karakter eigenschappen, dus ik nam ze serieus, want ja, je doet alles voor je liefde van je leven, ik was het met me niet zo bewust dat die dingen ergernissen gaven, en veranderde dat per direct, je wilt die ander gelukkig zien, en dus verander ik alles als het moet.

De week voor de fatale datum nog gevraagd of alles nou weer goed zat, en ja alles zat weer goed. Gaan we nog trouwen? Ja we gaan nog trouwen….Ik helemaal blij natuurlijk, maar dat belletje bleef toch rinkelen in mijn kop…niet geheel overtuigd was ik van haar antwoord eigenlijk….Ze bleef die week langer bij haar ouders dan gepland, en ik maakte me zorgen…De alarm bellen waren niet subtiel meer, en ik voelde dat er dingen niet klopten…Mijn onzekerheid groeide met de minuut zo ongeveer..

Stuurde ze die woensdag nog dat ze zo’n zin had in het weekend want dan zouden we precies 1,5 jaar samen hebben gehad. Dat ze van me hield, me miste en eigenlijk zoals altijd alle berichten waren, maar werden ze later op de avond anders, ze had nog twijfels, maar ze vond het fijn dat we eraan werken….Toen ik vroeg ga je het uitmaken zei ze “nee”, na een lang hopeloos bericht van mij stond er ochtends misschien kunnen we beter even bellen, whatsapp is zo onpersoonlijk…….Als mensen dat gaan zeggen, dan weet je hoe laat het is….En ja het woord is gevallen, ze gaat me verlaten zegt ze door de telefoon…Is dit echt?? De uber liefde??? Het leven wat nog compleet samen ontdekt moest worden, de moeder van mijn toekomstige kinderen??? Mijn wereld stortte compleet in…..maar dan ook echt compleet… Over me heen gegroeid zei ze…dat was de reden, ik ben over je heen gegroeid….zo snel?? 2 maanden terug was ik nog alles.. En dat het niet aan mij heeft gelegen, ik was een droomman, maar…wie groeit er nou zomaar over een droomman heen?? Paar maanden terug namen we zelfs nog 2 katjes in huis?

De volgende dag kwam ze met haar moeder haar spullen ophalen en ze liet me achter in een koud leeg huis vol ongeloof te huilen tot ik er bij neer viel.. ik wilde niet meer, en vrienden hadden mij even opgevangen…

Tot op heden snap ik niet hoe dit heeft kunnen gebeuren, en zie ik haar nog steeds als de meest perfecte match die je als mens maar kan tegenkomen. Ik heb haar van alles voorgesteld, welke vorm van relatie dan ook, want dit, beste lezer, snapt u ook wel moet een kans krijgen. Iedereen die een beetje ervaring in de liefde heeft weet dat dit wel zo’n beetje het beste is wat je kan overkomen.
Dus ga lekker daar wonen zei ik, we zien elkaar wel af en toe, de lat relatie voor als de druk te groot wordt en dan voornamelijk alleen leuke dingen doen. Niks….Ze is ineens compleet over me heen gegroeid, en dat is iets wat niet te bevatten valt…was ik niet de juiste man voor haar? Voor haar had ik alles opgegeven..niks was meer waard dan zij.

Of was het toch door de situatie wat het een stuk aannemelijker maakt…18 jarig meisje verveelt zich dood in een dorp, en dan kan ik mij goed voorstellen dat je denkt, tsja, is dit het nou?..Nee natuurlijk is dat het niet, en had ik eerder moeten inzien! Het staat los van de liefde, maar hoe vertel je dat haar als ze zich wel zo voelt dan? Althans, ik ben van mening dat dat een grote rol meespeelt..

Daarbij was ik haar eerste vriend, en als je geen referentie hebt en alles is goed, hoe weet je dan eigenlijk wat goed is? Al die factoren moeten gewoon een rol hebben meegespeeld…Alleen zij ziet het anders, en kan ik haar niet uitleggen dat mensen eigenlijk niet over mensen heen groeien zonder een goede reden daarvoor. Ik had er nooit aan gedacht ook dat ze mij zou verlaten, we hielden zoveel van elkaar, dat komt niet eens in je op dan. Wij hadden samen probleemloos oud kunnen worden, wie doet dat ons na?

En nu? Nu zijn we ruim een maand verder, ik amper iets. Ondertussen professionele hulp aangevraagd, en alles grijp ik alles vast wat de pijn kan doen verlichten… Want was deze liefde zo ongelofelijk mooi, zo intens en voorbestemd, zo hard is mijn leed en pijn nu.

Iedereen roept tijd tegen me, geef het tijd, het slijt wel….ik denk dat andere mensen die dit lezen en iets soortgelijks hebben ervaren zullen denken, tsja tijd, maar of het nou echt slijt? Dit draag je een hele leven met je mee, of je het nou wilt of niet. En ben ik met me 42 ook te oud om dit te vergeten, laat staan dat ik het nog een keer tegenkom…kleine kans als je na 42 jaar en ongeveer 100 vrouwen verder bent dan ineens die ene ontmoet die alles anders maakt, dat je dat nog een keer weer gaat tegenkomen…. Stukje realiteit, hoeft geen therapeut je uit te leggen, snap je als mens zelf ook wel dat zoiets hem niet gaat worden…

Ik heb uiteraard een stille hoop, dat ze het toch ergens wilt proberen, dat kleine stukje gevoel wat misschien nog over is goed benut en al is het voor mijn part 1 keer per maand dat we elkaar zouden zien, liefde overwint alles zeggen ze. Dit was echte liefde! 100 keer anders ervaren om dat met zekerheid te kunnen zeggen.
Ik zou in ieder geval niet meer de fout maken door gelijk samen te wonen, nee, alles moet anders nu. Deze kans of fouten mag niet meer gebeuren, samenwonen doen we wel na alle tienerfases. Maar ze zegt dat er geen weg meer terug is. Had ze maar die ervaring van relaties, was ze maar wat ouder. Dan zal ze, zoals jullie lezers wel zullen denken, nooit weg gegaan, en iedere vrouwelijke lezeres hier zal weten dat dit soort mannen en dit soort relaties meestal in films of in dromen voorkomen. Of beter gezegd in sprookjes.

Na 40 jaar was ik ineens de meest gelukkige man ter wereld, met een echte droomvrouw, en een liefde die dieper dan diep ging, Zoals al eerder vermeld, alles was perfect. We voelden elkaar aan en hadden samen een geweldige humor, iets wat toch wel 1 van de belangrijkste dingen misschien wel is in een relatie, want samen kunnen lachen is goud.

En ik had alles voor haar over, echt alles, ik ben zelfs bereid om alles te verkopen hier om later in haar stad te gaan wonen, het maakt me allemaal niks uit, het enigste wat me uitmaakt is dat zij gelukkig is, want dan ben ik het ook! Eh, maar wel samen uiteraard.

Ik wil met haar de mooie dingen van het leven verkennen, want er viel nog zoveel te verkennen, we waren nog maar net gestart eigenlijk. En nu, nu is alles weg, een huis vol herinneringen en ben ik van de meest gelukkige man ter wereld in 1 dag verandert in de meest ongelukkige man ter wereld.
Gaf ze me maar 1 kans, 1 kans om te bewijzen dat ik gelijk heb, en dat we echt voor elkaar bestemd zijn, die signalen waren zo duidelijk. Maar zelfs die kans krijg ik niet.

En wordt je als liefdes junk ineens cold turkey terug gezet in een hele grote hell. Het leven is zwaar nu, en eigenlijk is het te zwaar voor wat ik aankan. Van alles naar compleet niks, van EINDELIJK die echte liefde naar totale eenzaamheid. En met een vol hart waar je niks mee kan, die klaar staat om alle liefde van de wereld te geven, aan die speciale ene..

Ik zou uren door kunnen typen, maar ik denk dat het u wel duidelijk is geworden nu.
Alleen heb ik het zoals het bij mij ging nog nooit eerder gezien, zo zonder problemen, aanwijzingen of gezeik uit elkaar gaan terwijl het zo sterk was.
Is er iemand die zich herkent in deze situatie, die dit zo heeft meegemaakt? Dan is mijn vraag aan jou, hoe kom ik hier over heen??? Hoe vind ik mijn leven weer en kan ik mij ooit nog echt gelukkig voelen zonder haar? Hoe onderga ik het straks als zij met haar toekomstige nieuwe vriend gaat trouwen, kinderen krijgen?

Ik mis alles vreselijk, de humor, het maatje gevoel, de sterke liefde, het strelen en de zachte woorden toefluisteren als ze naast me sliep, haar berichtjes en briefjes, en alle dromen die we nog niet eens hebben waargemaakt. Ze was mijn soulmate, letterlijk mijn alles. Dat besef je nu goed want alles is ineens weg…uitzichtloos, en nog nooit heb ik mij zo kut gevoeld in mijn leven, echt nog nooit.

Ik ben Ro en dit is mijn verhaal.
De prins in het sprookje wat gedoemd is om de rest van zijn leven tot een kikker te leven.