Twee dagen heeft het geduurd, mijn vastbeslotenheid. Ik bekeek de site en zag dat hij zijn nieuwe liefde inderdaad had ontmoet. Dat was het, dacht ik. Ik heb hem geroepen en gezegd dat het zo niet meer ging. Emotioneel. Dan moeten we nu het huis maar te koop zetten...
Toen vroeg ik hem naar die site. Of hij echt geen profiel meer had. Dat ik hem niet vertrouwde en of ik mocht zoeken. Hij stribbelde een beetje tegen en ging toen akkoord. Goed. Ik 'zocht' en vond. Natuurlijk.
Nog zweert hij dat hij alleen maar 'gepraat' heeft. Nog zweert hij dat hij alleen een troostend woord nodig had. Dat hij het verborgen hield omdat ik het niet zou begrijpen. Ik geloof hem niet. Hij geeft nooit meer toe dan ik al weet. Het zou fijn zijn dat hij dat wel deed, dat ik het gevoel had dat werkelijk alles op tafel lag. Dat gevoel is er nog steeds niet.
En toch krabbelde ik weer terug. Zei ik opnieuw dat ik voor hem wilde knokken. Dat ik wilde proberen het goed te maken samen, maar dat hij dat ook moest doen.
Er kwam een wederzijdse vriend langs, een jongen waarvan ik allang hoopte dat hij eens met mijn man zou praten. Ik ben weggegaan. Toen ik terugkwam had ik het gevoel dat er even wat lucht was, iets positiefs. Dan toch weer proberen?
En nu zijn we weer terug bij af. Bij de tranen, het gevoel van vast zitten. Als hij wil proberen, dan kan hij toch niet blijven doorgaan met zich van mij terugtrekken? Hoe kan ik verdragen dat hij me niet wil knuffelen, niet naar me lacht, niks leuks met me wil doen? Dat hou ik toch niet vol?
Maar ik was te zwak. Ik hoopte nog steeds.
Ik ben wel iets sterker nu. De gedachte aan dat nieuwe leven, is sinds de gesprekken met mijn broer minder beangstigend. Ik vrees dat hij degene is die de grootste problemen zal krijgen, niet ik.
Maar ik schrik terug voor de gevolgen voor onze kinderen, voor het achterlaten van alles wat ik heb opgebouwd, voor het feit dat ik een definitieve stap zou nemen waarvan geen terugkeer mogelijk is.
Tegelijk: hij zal iets moeten geven. Hij heeft nog niet eens beloofd geen contact meer met haar te hebben. En ben ik nou gek, of is dat niet het minste wat ik mag vragen?