Dit weekend hadden we een trouwerij. In Limburg. Alles ging redelijk soepel. Weliswaar op het laatste moment een auto moeten lenen, omdat mijn vriend even vergeten was dat mijn rolstoel niet in onze wagen paste mét de kinderen, maar goed... Feest was leuk. 's Middags in het stadje lekker terrasje gepakt, grapjes gemaakt.

Twee dagen heeft het geduurd, mijn vastbeslotenheid. Ik bekeek de site en zag dat hij zijn nieuwe liefde inderdaad had ontmoet. Dat was het, dacht ik. Ik heb hem geroepen en gezegd dat het zo niet meer ging. Emotioneel. Dan moeten we nu het huis maar te koop zetten...
Toen vroeg ik hem naar die site. Of hij echt geen profiel meer had. Dat ik hem niet vertrouwde en of ik mocht zoeken. Hij stribbelde een beetje tegen en ging toen akkoord. Goed. Ik 'zocht' en vond. Natuurlijk.

Het lukte hem wel. Ik was nog zo verbaasd dat hij de kinderen zo maar mee wilde nemen. Nou, dat deed hij dus niet.
Ik slaagde er niet in mijn vriendin te bereiken. Toen zei hij: goed, dan ga ik wel naar mijn vriend in XX. Ik zei: maar jij zou de kinderen toch meenemen? Hij: dat hoeft nu niet meer, want jij bent er toch?
Tsja...
Ik heb mijn broer gebeld, of die me wou halen. Ik dacht: je red je er maar mee. Natuurlijk toch niet. Het was toch geen doen voor ze? Nee, dat was het ook niet. En dus zijn de meisjes uit logeren geweest en waren wij elk apart het huis uit... Heeft hij dat echt zo gepland? Zo?

Weer een dag. Nog is het draadje niet gebroken, maar hoe lang nog?
Gisteren moest ik weer naar het ziekenhuis voor nieuw gips. Hij was best ok, zuchtte niet te hard, gewoon min of meer normaal meegegaan. 's Middags hij aan het werk, ik beetje klooien achter computer. Toen kon ik het weer niet laten: ik gluurde weer in zijn privégastenboek op die contactsite. Bij hem was niets. Bij haar: 'misschien moeten we weer wat afspreken. Een datum prikken?'
Hij: 'morgen'.
Ik dacht nog: morgen? Dan zouden we de hele dag thuis zijn, hij zou nergens heen. Ik had me zorgen gemaakt over de zaterdag, net als vorige week toen hij de hele dag wegbleef en ik wist dat hij bij haar in de buurt was.

Genoeg gehuild.
Ik neem de raad ter harte die me hier van alle kanten wordt voorgehouden. Geen tranen meer, niet meer afhankelijk opstellen, hij reageert toch niet.
Helemaal waar. Ik weet het, maar ik heb me de laatste twee weken laten meeslepen in die negatieve spiraal terwijl ik voor het breken van mijn voet juist druk bezig was de regie terug te pakken.

Klaar dus. Hij zal die andere meid echt niet laten schieten om een grienende vrouw die hij toch al niet zo leuk meer vond. Wel als hij na verloop van tijd misschien inziet dat ik zo beroerd nog niet ben en dat hij zijn eigen overspannenheid op mij heeft geprojecteerd.

Gisteren werd ik er toch weer helemaal gek van. Ik doe zo mijn best het goed te doen en dan gaat het toch weer mis. Ik gluurde weer op die site, weer datzelfde berichtje en ik kwam weer tot de conclusie: hij was wél bij haar.
Huilen.
Hij vroeg wat er was. Ik 'niks'.
Wat heb ik dan nu weer fout gedaan? 'Niks'.
Wat dan?
Praten. Dat ik het moeilijk vond hem te geloven, maar dat het daar uiteindelijk niet om ging. Hoe jammer ik het vond dat het allemaal zo mis was gelopen. Dat het moest veranderen, dat ik het ook niet meer zo wilde. Dat ik ook had gedacht: als dit het is, wil ik niet meer.

Het heftige gesprek van eergisteren heeft me, ondanks dat het pijn deed, toch ook veel rust gegeven. Zijn zoveelste 'ik zie het op dit moment niet meer' tegenover mijn 'ik wil het nog niet opgeven'. Maar toch ook die erkenning van beide kanten: kunnen we elkaar gelukkig maken. Kan het anders?
Want we weten allebei dat het niet meer moet/kan worden zoals het was. Als dat het is, dan moeten we stoppen. En hij is niet de enige die dat heeft gedacht. Ook ik heb die gedachten gehad in de maanden voordat alles ontplofte. Maar ik wil werken, ik wil knokken voor verandering. En hij...

Toch is dat de bottom-line. Het moet anders. En dan ga ik denken aan een leven zonder hem. En als ik daaraan denk dan is er oneindig veel verdriet. Rouw over wat we hebben geprobeerd en wat niet is gelukt. Over het feit dat het misschien te laat is en dat hij niet meer wil vechten voor mij en voor een heel gezin voor zijn kinderen.