Ja, ik weet het, nu kan ik echt verder, is de hoop nog veel minder in mijn hoofd (voor zover ik die nog had) en kan ik echt verder...maar het blijft moeilijk, ik blijf hem missen. maar ik gun het hem ook zo dat hij gelukkig wordt met z'n meissie, alleen doet het zo'n pijn dat ik dat niet ben...en het ging zo goed, had ook niet op z'n hyves moeten kijken,maar was er anders toch wel achter gekomen...anyway, ik moet verder... hij is allang verder. ik mis hem, hij mij wss niet meer...en dat doet pijn. Maar we gaan er weer voor, alleen dit soort dingen doen dan ff zo'n pijn...dankje voor je reactie trouwens. Tis idd een schrale troost, maar een hele realistische...