Sorry als het een beetje (heel erg) lang is, maar ik moet het even kwijt. Ik ben radeloos. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik hoop dat daar iemand is, die het wil lezen en mij misschien een adviesje wil geven? Ik voel me hier best wel rot onder. Bedankt alvast.

...

Zaterdag 16 juni... Die dag hadden we dan eindelijk voor het eerst buiten school afgesproken. Ik ben best wel onzeker en dacht vooraf al dat dit zou uitlopen op een fiasco. Ik durf nooit wat tegen hem te zeggen in het echt. Terwijl ik naar de afgesproken plek liep en er bijna was, deed ik een schietgebedje: "Oh lieve Heer, ik vraag niet veel, maar laat dit alstublieft goed aflopen. Sta mij bij, alstublieft! Hij betekend zo veel voor me. Laat mijn stem zijn werk goed doen. Alstublieft, ik smeek U!..." Ik had eerst zo mijn twijfels, maar het leek er voor mij op dat er wel degelijk een God bestond. Ik had hem mee naar mijn huis genomen en het ging gewoon echt goed! Naarmate de dag verstreek, ging het beter en durfde ik meer. Ik had het idee dat ik mezelf echt kon zijn. Oh, ik vond het zo fijn met hem! Ik begreep toen weer wat ik in hem zag. We konden niet van elkaar afblijven die middag! Het voelde zo veilig en vertrouwd aan. Toen we in mijn (eenpersoons)bed lagen, warm in elkaars armen, wenste ik vurig dat dit eeuwig kon duren. Deze middag. Dit intieme moment met hem... Ik had er zo lang naar verlangt en over gefantaseerd. Hoe het zou zijn om hem in mijn kamer te hebben, om samen in mijn bed te liggen. Misschien wel iedere nacht van een anderhalfjaar...
Maar ik geloof dat ik me in geen maanden meer zo gelukkig voelde, als die ene zaterdagmiddag. Ik had het de afgelopen tijd nogal moeilijk. In een anderhalfjaar tijd ben ik mijn opa, mijn oma en mijn broertje verloren aan de dood. Ik had dit echt nodig. Een leuke, gezellige, intieme middag met mijn grote liefde. Hij maakte me ook weer zo aan het lachen. Ik herkende de jongen weer, waar ik voor was gevallen...
Ik durfde hem ook gewoon aan te kijken! Op school durf(?) ik dat nooit. Ik negeer hem daar altijd onbewust. Altijd snel wegkijkend, als zijn ogen mijn kant op draaien. Ik weet niet waarom, maar het zit in me vast! Anderhalfjaar lang heb ik geprobeert om oogcontact te vermijden (toen ik hem persoonlijk nog niet kende). Ik ben het gewend. Na die zaterdag durfde ik het vreemdgenoeg nog steeds niet! Hem aankijken op school. Al kijk ik altijd wel stiekem vanuit mijn ooghoeken, als ik denk dat de kust veilig is en zijn ogen ver van mij zijn gericht.
Lang keek ik hem zaterdagavond na, toen hij wegliep om naar zijn eigen huis te gaan. 'Wat een heerlijk joch ', ging er door mijn hoofd. Ik dacht nog diezelfde dag: 'als ik door iemand ontmaagd wil worden, zal het door hem zijn...' (Ja, ik ben afgelopen donderdag 22 jaar geworden en nog altijd maagd. Heel erg, ja. Ik weet het!) Maar de twijfels komen weer opzetten hoor. Ik wil dus géén seks zonder liefde! Vooral mijn eerste keer niet. Die zaterdag heeft hij me geprobeert het bed in te krijgen, maar hij kreeg als antwoord van mij: "nog niet". Ook al brandde het verlangen in me om "het" wel te gaan doen. Maar ik bleef denken 'nog niet, NOG NIET!' (Maar daar kwam ook nog bij dat ik ongeschoren flamoes had die dag...) Maar mijn angst is ook dat hij me aan de kant zet, als we het eenmaal gedaan hebben! Dat zijn intentie is, om me alleen te ontmaagden en dan dumpen die handel! Ik probeer de seks dus zo lang mogelijk uit te stellen. Ik wil eerst het gevoel krijgen dat hij écht van me houdt, echt voor mij wilt gaan. Niet alleen in het echt laten zien, maar ook op MSN. Ik wil niet meer, als ik op MSN kom, worden bekogeld met scheldwoorden...
Ja, want dat is nou mijn (ons) probleem. Het probleem is dat we onwijs vaak (eigenlijk altijd) ruzie krijgen op MSN. Elke keer als ik hem spreek op MSN, begint de oorlog gelijk. Zelfs na die speciale zaterdag . Ik kon het niet geloven! (Naja, niet direct meteen, maar een gesprek later zelfs; wauw...) Hij had het toch ook naar zijn zin. Ik had het hem nog gevraagd, toen het uiteindelijk tijd was om te vertrekken. En "zeker(!)" voor herhaling vatbaar. Ik had hem niet eens hoeven vragen. Ik merkte aan hem dat hij het ook gewoon fijn had met mij.
Ik snap het gewoon niet. Waar gaat het toch steeds fout? Alles wat ik zeg tegenwoordig, schiet bij hem in het verkeerde keelgat. Hij roept dat ik egoistisch ben, onwetend, een zelfingenomen trut. Alles wat negatief is, wordt naar mijn hoofd geslingerd. Ik word voor van alles beschuldigd. Ik snap echt niet waar hij het vandaan haalt?! Zoals ik eerder zei, ik ben juist heel onzeker! Waarom denk je dat ik eerst nooit met hem af durfde te spreken? Dat ik pas na maanden de stap durfde te zetten? Wat is toch zijn probleem?! Het lijkt wel alsof hij het leuk vindt, om me te kleineren.
Ik wilde zo graag dat hij naar mijn verjaardag kwam hè? Ik vierde het zaterdag 24 juni (gister dus ). Maar hij zou niet komen. Hij had het te druk. En dat schoot even bij MIJ in het verkeerde keelgat! Sorry hoor, maar dat was toch een speciale dag voor mij en ik wilde zo graag dat hij bij me was op die dag. We kregen er weer ruzie over. Ik was weer de egoist! Ik dacht weer alleen aan mezelf. Waarom begrijpt hij het niet? Dat ik het zo jammer vindt en rot dat hij niet kon komen? Hij heeft binnenkort een EK toernooi voor zijn sport. Daar moest hij voor trainen. Ik snap dat dat wel belangrijk is, maar ik dan? Ben ik dan niet belangrijk? Mijn verjaardag? Ik ben maar één keer per jaar jarig. Ik word maar eens per leven 22 jaar Hij kon toch wel één training missen om mij een groot plezier te doen? Hij traint zowat elke dag! Ik mocht denk ik nog van geluk spreken dat ik een droge SMS kreeg met: "Gefeliciteerd."
Bah! Hij geeft me echt het gevoel dat ik onbelangrijk ben in zijn leven. Terwijl hij zo belangrijk is in mijn leven...

In het begin was hij zó anders. Toen ik hem net leerde kennen op MSN was hij zó lief op MSN. Hij was destijds ook niet te beroerd om zijn onzekere kant te laten zien. Ik werd gegooid in een zee van zijn liefde. Ondergedompelt in de kusjes, knuffels en lieve woorden. Hij zei meerdere keren dat hij van me hield en me echt leuk vond. Hij moest er weliswaar dronken voor worden, maar toch... Ik meen te herinneren dat hij zei "Ik doe alles om bij jou te zijn" en "zolang ik jou heb, is alles goed". Die woorden gelden allang niet meer, heb ik het idee. Allemaal over de datum! Het maakt me zo verdrietig, dat hij zo verandert is! Ik smeekte hem toen om eens een grote bek tegen mij te geven. Toen was het van: "nee, ik durf niet! Ik kan het niet!" Hij was toen, zoals hij zelf zei, "onderdanig". En moet je nou eens zien... Het is nu precies het tegenovergestelde! Nu kan ik op mijn knieën, smekend of hij eens iets liefs voor me wil doen.

Gister zei hij trouwens wat "liefs" tegen me op MSN; dat we eigenlijk niks hebben! Officieel dan. Omdat niemand van ons elkaar heeft gevraagd. Pfff! We zagen elkaar al een enige tijd als vriend en vriendin... En nu dit weer!
Dat heeft hij waarschijnlijk van mij. Ik zei in een SMS dat ik die zaterdag van plan was om hem "officeel" te vragen. Maar dat ging niet door, omdat ik nog iets moest kopen. Ik had het eigenlijk al helemaal voorbereid. Ik vond het best wel een romantisch idee. Maar ik had geen tijd meer om het te kopen. Het is namelijk in een winkel, die we niet in mijn dorp hebben. Dus ik moest naar de stad fietsen. 2 uur fietsen (heen en terug). Dat wou ik even in die zaterdagochtend doen! Maar ik had me verslapen... Dus geen tijd meer! Nu had ik gewilt dat ik mijn wekker had gezet...

Hij zei gister ook in hetzelfde gesprek dat ik te bezitterig ben (als tip voor mijn volgende vriendje). Deze opmerking bracht me bijna in tranen. 1. Volgende vriendje?!?! Dus hij geeft het weinig kans! 2. Bezitterig? WTF! We zien elkaar f*cking nooit! (Sorry voor mijn taalgebruik.) Ik wilde alleen maar dat hij naar mijn verjaardag kwam. Is dat echt bezitterig gedrag? Waar heeft hij het toch over??!! Het lijkt wel alsof hij het vreemd/stom/onmogelijk/buitenaards vindt dat ik hem mis en graag bij hem wil zijn. Hij lijkt niet te begrijpen wat ik voor hem voel ofzo?

Iedereen om me heen zegt dat hij niet spoort. Een goede vriendin van mij kent hem van vroeger en zei dat hij echt niet goed in zijn hoofd is. Anderen zeggen dat hij stemmen in zijn hoofd hoort. Ik lijk zo'n beetje de enige te zijn die nog wel wát positieve kanten in hem ziet. Niemand kan geloven dat hij een vriendin kan krijgen met zijn "gestoordheid". Kan hij er één krijgen... gaat hij er zó mee om. Ik vind dat hij wel wat zuiniger met me om mag gaan... Of niet? Ik ben trouwens ook zijn eerste vriendin.

En oja, hij zeurt ook heel vaak dat ik hem niet vertrouw/geloof! Met andere vrouwen vooral. Dit klopt wel. En niet onterecht! Hij maakt het er echt zelf naar! Vrijdagavond (de 15e) kreeg ik nog doodleuk een SMS met: "Ik ga zometeen even heftige seks met iemand hebben in een dronken bui " WHAT THE...!!! En hij vindt het gek dat ik hem niet vertrouw?! Sorry hoor... Vrijdag wordt hij altijd dronken in zo'n kroeg en wordt de volgende ochtend wakker naast een andere vrouw. Dat zei ook een oud huisgenoot van hem.
Hij kent ook een vrouw(24) die verliefd op hem is. Hij vertelde dat ze eens voor hem kwam zorgen, toen hij ziek was. En dat ze gewoon in ondergoed naast hem kwam liggen in bed, om hem warm te houden?! En ze wou hem ook nog eens voeren met haar mond?!?! Volgens hem had hij haar verteld dat hij een vriendin had. Geloof er geen DROL van! Ik heb vaak zo'n naar, onbehagelijk gevoel dat hij de boel bij elkaar liegt.

Weet je, soms denk ik dat hij de ware is. Ik droom zelfs soms over hem. Wat ik nog nooit over een andere jongen heb gedaan. Uit die dromen kan ik vaak opmaken dat ik hem niet graag kwijt zou willen raken. Dus roep niet: "Dumpen die gast!" Gaat niet...

Wat denken jullie? Moet ik hem toch vragen? Of beter van niet? Ik ben nogal bang dat hij "nee" gaat zeggen, omdat ik echt twijfel aan zijn gevoelens voor mij. Als hij "nee" zegt, wat moet ik dan doen met het ding wat ik voor hem wou kopen? Het best wel duur namelijk... Nou ja, niet SUPERduur. 20 euro ofzo Maar ja, ik ben best wel een arme sloeber, dus... Dus voor mij is het wel redelijk prijzig. Plus: het zal een enorme deuk geven in mijn zelfvertrouwen. Dan wordt ik waarschijnlijk nóg onzekerder dan ik al ben (if that's even possible)!
Oh en die zaterdagmiddag keken we een stuk van een DVD op mijn kamer. Ik zat op zijn schoot. Hij tilde me plots op en droeg me weg. Ik vroeg: "Vind je de film niet leuk?" Hij antwoordde meteen met: "Ik vind jou leuker" Ahhhh <3 (zo reageerde ik ook) Dus hij vindt of vond me nog steeds leuk(?). Ik weet het allemaal niet meer... Hij zei gisteravond op MSN dat ik te "complie" (ingewikkeld) ben. Weet hij zeker dat IK degene bent die ingewikkeld is hier?!

Pfff... Ik kan eigenlijk nog wel 100 pagina's over hem typen... Maar ja, morgen weer een dag

Vragen:
1. Ben ik nou de gestoorde of is hij dat?
2. Ben ik egoistisch bezig?
3. Is er iemand die hem begrijpt? Die dit snapt. De manier waarop hij denkt... Herkent iemand het? Heeft iemand ook (ex)vriend die zo in elkaar steekt?
4. Wat moet ik doen?!! Ik kan en wil niet zonder hem

(Sorry voor de eventuele spel- en typfouten)