Er zijn momenteel 0 gebruikers en 1 gast online.
Ex is langsgeweest
Na ongeveer 5 jaar is ex langs geweest, in "verbeterde versie". Er is nu heel goed en fijn met hem te praten. Hij is bezig met therapieën omdat hij te veel zichzelf in de weg zat en overspannen met relaties omging.
Nu wil hij geen vastigheid meer, maar lossere contacten. Eerst dacht ik, na een korte ontmoeting eerder : fijn, hier zou een goede vriendschap uit kunnen ontstaan (heel misschien eventueel meer voor veel later order).
Aan het eind van zijn bezoek stelde hij voor even te gaan liggen. Dat deden we vroeger wel meer en er hoefde lang niet altijd sex uit voort te komen. Ik aarzelde, het kwam nu wat onverwachts, hoewel we elkaar af en toe wel een knuffel hadden gegeven. Ik waagde het er op. We bleven wel goed communiceren, o.a. over mijn aarzeling.
Hij zoende me echt, en ik zoende terug. Ik vind dat best ver gaan ineens en kreeg gevoelens. Hij zei dat het verleidelijk was om verder te gaan. Hij moest alleen de volgende dag vroeg op.
Als ik had gewild hadden we all-the-way kunnen gaan. Ik zei dat ik het wat plotseling vond en er als we het zouden doen meer tijd en zorgvuldigheid bij zou willen hebben. Hij zei ook dat dat wel beter zou zijn en het nu eigenlijk ook niet verstandig was, want dan zou hij morgen een wrak zijn. Hij is altijd impulsief geweest, en dat vind ik leuk, maar ook wel moeilijk. Tegenwoordig denk ik stevig in mijn schoenen te staan, in ieder geval veel steviger als ten tijde van onze (4-jarige) relatie. Vandaar dat ik het er op waagde. Maar ik had mijzelf die 5 jaar wat betreft verhoudingen en bijbehorende gevoelens op een laag pitje gezet. Gezien mijn leeftijd (60+) kom ik ook niet zo gemakkelijk in aanraking met een in alle opzichten aantrekkelijk genoeg persoon. Maar nu is alles weer aangewakkerd! Inplaats van aan vriendschap met hem, denk ik nu de hele tijd aan meer, en dat geeft zo'n verlangen de hele tijd. Dat verlangen heb ik dus lang op een laag pitje kunnen houden, maar nu knaagt het maar door. Af en toe vind ik dat ook wel fijn : het geeft me het gevoel dat ik echt leef en "er bij hoor", maar die onrust, die als motor maar ook als verlamming werkt...
Hij wil nu helemaal vrij zijn, zich richten op zijn proces en gaat ook om met andere vrouwen. Ik denk dat hij wel goed bezig is, en misschien kan ik hierin mee met hem. Het contact moet nu van hem uitgaan (na de eerste onverwachte ontmoeting een maand geleden schoof hij ons verdere contact even vooruit omdat hij zo met de therapie en zichzelf bezig was).
Ik vind hem heel leuk, dat heb ik hem ook gezegd.
Voor mezelf is hij wellicht niet helemaal de man van mijn dromen : hij is heel druk en levendig en (nog steeds) impulsief/wispelturig. Ik ben dol op hem en vind hem aantrekkelijk, maar ben niet 'echt' verliefd, ook meesttijds niet geweest. Maar ja, wat zegt dat. Ik heb lang liefdesverdriet gehad nadat ik uiteindelijk de knoop doorgehakt heb om het uit te maken.
En hij is wel mijn beste relatie ever. Toen hij hier was moest ik ook af en toe huilen, en nu lijkt dat wel steeds meer te worden, hoe langer het geleden is dat hij hier was (ruim een week geleden). Ik denk nu wel eens : het lichamelijke aspect had ik er uit zelfbescherming buiten moeten laten, maar ik was ook wel nieuwsgierig dit weer een beetje mee te maken. Ik voel me nu tegelijkertijd opgesloten en bevrijd. Maar ook machteloos vooral.
Afleiding helpt wel, maar het vervelende is dat ik op het ogenblik te weinig leuke mensen ken, althans mensen die bij mij passen. Ik weet dat ik een deel van mijn ongenoegen/eenzaamheid nu op hem kan projecteren en projecteer.
Maar ja, dit contact smaakt naar meer. Kwa vriendschap en kwa lichamelijkheid nu ook.
Ik moet bij dit verhaal een beetje aan Seetje denken. Al is haar verhaal anders, maar toch... Toevallig komen onze leeftijden ook overeen. Ook moet ik aan Mariah denken : haar worstelingen zijn en waren vooral ook deels de mijne wat relaties betrof. Ik wil dat niet meer, en mijn leeftijd en stoppen met alcohol hielpen daar goed in.
Dit is dan mijn blog, na heel lange tijd. Misschien dat iemand zijn licht hierover wil laten schijnen of dat iemand hier ook iets aan heeft. Ik wacht even af of dit schrijven mij heeft opgelucht. Het is in ieder geval enerverend om te doen.
- krulie's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van krulie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Krulie
Wat fijn om een blog van jou te lezen Krulie.
Machteloos voel je je schrijf je..dat blijft bij mij hangen...
Misschien een mooie uitnodiging voor je om je bij machte te gaan voelen.
Door jezelf vragen te stellen.
Zoals bijvoorbeeld.
Wat verwacht jij van dit kontakt..
Wat wil jij
Wat geeft jou rust..
Waarom heb je destijds de relatie beeindigd..
Je hebt de relatie niet voor niets beeindigd destijds.
Een verbeterde versie van je ex, vind ik gevaarlijk om zo te denken, en dat verlangen aangewakkert is lijkt me heel logisch, daar hoef je jezelf niet schuldig om te voelen.
Hij is vertrouwd.
Maar hij is niet voor niets je ex.
Liefs Mariah
@Krulie-geforceerd
Hallo Krullie,
Zomaar even iets wat ik denk te zien, het is allemaal zo geforceerd ...
Hij die nu ontspannender met relaties om kan gaan schrijf je , na 5 jaar wel te verstaan... JIj die hem zo leuk vind maar eigenlijk is hij het net niet ... Maar wel fijn (vind je ) dat je hem hebt . Je zegt het bijna als " bij gebrek aan beter"....
Natuurlijk is het harstikke fijn als je iemand hebt , ook de eenzaamheid een beetje verdrijven kan. Maar pin je dan niet zo vast op dit ene persoon, je kunt in feite nog alle kanten op , nieuwe vriendschappen ontdekken , je gezichtsveld verbreden kan nog steeds hoor . Je hebt hem als goede vriend en dat is heel waardevol maar hou het dan ook consequent . Dat scheelt jou zelf heel veel verwarring ook qua het lichamelijke honger gedeelte
bij-gebrek-aan-beter
Goed punt Hortensia, en dank voor je reactie.
Bedoel je met consequent : houd het louter vriendschappelijk/platonisch? Gevaar zit in het lichamelijke?
Ja, ik ben mijn blik zeker aan het verruimen naar alle kanten : wil ook niet alleen naar hem kijken. Alleen hakte het contact met hem er wel erg in, zodat ik nu weer heel vaak aan hem denk. Ik hoor al echt een beetje bij de ldvd-ers die het over het knopje-ex-uitschakelen hebben. Dat zou ik ook willen. Ik doe mijn best, en ruim af en toe tijd in om de diepte in de gaan met denken en voelen over hem. En mijn verdriet de ruimte te geven.
Ik hoop op een vriendschap, maar weet niet of we dat kunnen, hij of ik.
Met het lichamelijke ga ik wel voorzichtig zijn of niet doen. Als het zo ver komt goed kijken of het goed voelt of kan.
En wat vind je precies geforceerd?
Machteloosheid
Dank voor je reactie Mariah!
Goed punt die machteloosheid : die is het vervelendst.
En dat ik moet beseffen dat hij wel blijft wie hij is.
Hij is nu met therapie aan het werken aan dingen die onze relatie de das om deden. Hij had gebrek aan eigenwaarde, was snel jaloers, interpreteerde verkeerd, vulde voor mij in, communiceerde te weinig. Zulke dingen. Dit heeft hij gemerkt, zodat dat wat dat betreft beter lijkt te gaan. Zonder die onmogelijkheden lijkt er licht aan de horizon dus.
Ik wacht nog af en blijf alert. Op den duur zou ik nog contact kunnen zoeken als ik het afwachten beu ben, en misschien wordt het wel een platonisch contact, of is dat, wegens de herinneringen, toch te moeilijk.
Ik ga even verder met antwoorden onder het antwoord van Hortensia.
@Krulie: smaakt naar meer. ;-)
Klinkt misschien vreemd, maar voor het forum vind ik het persoonlijk een rijkdom om de verhalen van leden van wat oudere leeftijd te kunnen lezen. Mensen in beweging, ongeacht de leeftijd, altijd mooi.
I.t.t Hortensia vind ik het niet geforceerd overkomen. Je hebt de relatie eerder verbroken omdat je er niet verder in kon, ondanks dat je het als je beste relatie ever hebt ervaren. Dus een (wederzijds) zwak zal er altijd blijven. Is ook niets mis mee, en niet zo vreemd dat de sentimenten en gevoelens dan weer hoog oplaaien. Dat er nog steeds een klik zit en van jouw kant een mate van houden van kan het vlees dan zwak maken. Voor mij lijkt het op basis van wat jij schrijft de ontmoeting iets natuurlijks te hebben.
Vervelende voor jou nu nog is dat het een behoefte blootlegt die je eerder niet zag of wilde erkennen. daar hoeft op zich niets mis mee te zijn. Hij geeft duidelijk aan prioriteit te willen geven aan zijn proces en joi de vivre manier van in het leven staan t.o.v vrouwen op dit moment. Hoe het morgen of in de toekomst zal zijn, en welke plek jij daarin zou kunnen hebben is onduidelijk.
Volgens mij moet je daar ook niet op willen wachten of daar antwoorden van zijn kant van willen hebben. Vraag is wat jij er voor jezelf mee wil en kan. De vraag aan jezelf is wat jij er mee kan.
Kan dat wat hij je te bieden heeft voor jou genoeg zijn/worden, zonder dat het een onrustige beweging in jezelf teweeg brengt. Een 50/50 basis of minder, vorm van vriendschap die een kleine aanvulling in je leven kan zijn zonder dat je daar verder al te grote verwachtingen bij plaatst ? Hem grotendeels laten bepalen en wat een constant bewaken van je eigen gevoelens vereist ?
Valkuil blijft dat iets wat onbereikbaar is of ongrijpbaar is toch wel een mate van aantrekkingskracht/verleiding met zich mee brengt.
Aan de andere kant zie je nu ook waar voor een deel de kern van je onrust van NU ligt. Dat kan je aanschouwen en het deel van het bevrijde gevoel op pakken en je blik te verplaatsen. Het gevoel van eenzaamheid aan te zien, los van hem te maken en daar iets mee/aan te gaan doen.
Je geeft aan dat nu je er weer even aan geproefd hebt dat het je naar meer smaakt. Dat zit niet exclusief aan hem verbonden. Het zou kunnen zijn dat een aanzet voor je kan zijn om nieuwe vriendschappen en potentiële nieuwe partners weer te durven te gaan ontdekken. Daar zullen vast wel mogelijkheden voor zijn voor, met alle respect natuurlijk, de iets oudere jongeren onder ons. Wie weet heeft hij beeld moeten komen om die beweging bij je in gang te brengen.
Niets komt voor niets. En blog gerust vaker.
o.a. zelfrespect
Dank voor je antwoord torn!
Goed om wat aandachtspunten met je door te lopen.
Ik ga de wake-up-call proberen te gebruiken als energie en niet als lamlegging.
Openstaan voor nieuwe mensen deed ik al langer. Een nieuwe partner in het vizier krijgen lukte zo lang niet, dat het me meer rust en een vrij gevoel gaf om daar niet meer op te hopen. (Wel bleef ik er altijd voor open staan). Ik was meer op zoek naar sowieso mensen die bij me passen, maar dat lukt nog niet genoeg (mede omdat ik kritischer ben geworden). Dat gemis, ja, daar waak ik voor dat nu allemaal op ex te projecteren.
Wat ik met ex kan : ik heb geen idee inmiddels. Ik wacht voorlopig af, en let op mijn gevoel en zelfrespect.
Fijn om er zo eens over te schrijven en te lezen. Het brengt me wat afstand van de zaak en stevigheid, lijkt wel.
@Krulie
Krulie, als het niet te zwaar is, dan moet je het ook niet te zwaar maken, he... Als je tevreden kunt zijn met hem af en toe zien, en daar een fijne relatie uit opbouwen, dan is het dat gewoon. Niks ergs aan. Als je erg onrustig wordt, en je wil eigenlijk iets heel anders, dan kun je beter weggaan. Want hem ga je niet meer veranderen, he. Dat hij in therapie zit, verwacht daarvan niet dat hij ineens een ander mens wordt, hoor! Hooguit dat hij zichzelf ook weer een beetje gaat snappen.
Ben je eigenlijk tevreden met hem, ga dan zo door. Kleine stapjes zetten, en kijken wat je er verder uit kunt halen. Is hij niks voor je, hem dan weer laten gaan. Dat stukje effe uitvinden, he, of het echt wat is....
Veel sterkte van Waterman
Kleine stapjes
Ja Waterman, dat lijkt me ook. De stapjes klein houden en zien hoe dat verloopt. Nee, hij wordt geen ander mens, dat moet ook helemaal niet, daar is hij veel te leuk voor, maar het is nu heel fijn en voorwaarde voor verder contact dat hij zichzelf beter gaat snappen, en daar heeft hij al blijk van gegeven.
Dank voor je bijdrage.
@Krulie
Ik heb de reacties gelezen en op je vraag terug te komen en op de reactie van torn , die as( s ) always het bij het rechte eind vaak heeft
toch even een antwoord.
Het geforceerde zie ik in , het zo graag willen - eenzaamheid, ik onderschrijf daarmee de gevoelens niet die er wel zijn voor je vriend maar vraag me af of het juist daardoor teveel de aandacht op hem gelegd wordt ook omdat het verbreden van je gezichtsveld maar niet wilde lukken... dus bij gebrek aan beter . Soms wil je iets zo graag dat je niet echt objectief wilt /kunt zijn. Maar erin meegaat omdat het een fijne optie is al is het niet helemaal wat je zou verlangen , maar welke relatie is dat niet ... is vaker zo, water bij de wijn doen .
Het consequent zijn: dat voor je eigen rust, je mss voor jezelf kon uitmaken wat deze vorm van relatie je brengt en wat jij echt zou willen, het dan puur als vriendschap zou kunnen zien , of toch voor een relatie zou gaan , met water bij de wijn en al...
Ik zeg dit omdat ik bang ben , dat als jij een relatie aangaat met deze man die zelf nog zoveel issues heeft mbt het aangaan van een relatie het je ook veel onrust en verdriet kan brengen. Je verwachtingen soms van hem zult hebben die hij niet waar zal/kan maken... ik weet dit niet zeker , ik ken de man niet ...maar wilde het toch even aanstippen.
Je had het fijn zelf , eigenlijk ook je rust gevonden, laat je leven niet verstoren maar juist verrijken .
Mocht je toch doorzoeken naar een andere partner , dan wil ik je nog zeggen , geef nooit op ! Natuurlijk is die er wel ! gewoon op je gemakje rondkijken , beetje shoppen her en der
@ 2e reactie Hortensia
Dank voor je antwoorden. Je wijst op reële gevaren en aandachtspunten. Vooral zijn issues en de onrust en verdriet die dat met zich mee kunnen brengen, daar moet ik me van bewust blijven. Ik vind het nu al te plotseling gegaan en ook weer een raar gevoel geven niet meer van hem te horen. Niet dat hij er niet heel goede redenen voor kan hebben en op zich is het ook niet heel vreemd, maar het voelt raar. Gelukkig zijn mijn gedachten aan hem al iets naar de achtergrond en reken ik steeds minder ergens op en ik denk ook kritischer en voorzichtiger te worden.
Krulie
Hoi Krulie,
rustig aan doen, he, kleine stapjes.... Er is nu wat onrust in je. Logisch, het is allemaal weer vers. Je weet nog niet helemaal hoe je je hierbij voelt. Maar dat komt wel weer. En voelt het niet goed, dan met opgeheven hoofd weg. En blijft de onrust, dan met opgeheven hoofd weg. Maar als dat niet hoeft, dan kleine stapjes blijven zetten. En naar je gevoel blijven luisteren. Meestal gaat er dan niet zo veel mis.
waterman
Krulie Onrust/ waterman stapjes
Ik weet niet of het klopt, maar omdat je zoveel herkent in mijn blogs, herken je dit misschien ook.
Die onrust is niet jouw onrust..
Maar de onrust van je ex... impulsief dus emotioneel onvolwassen..
En waterman met dit soort dingen moet je geen kleine stappen zetten..
Dit is deur dicht gooien en zo snel mogelijk weg wezen en liefdevol naar jezelf zijn..
Met kleine stappen hou je onrust, blijf je machteloos toekijken..
Soms zijn kleine stapjes goed, maar ik zou het hier jezelf niet aan doen.
Dit is gewoon naar mijn mening smijten met die deur..
Maar ik spreek vanuit mijn eigen referentie kader.
Of het klopt voor jou Krullie weet ik niet hoor.
Ik geef alleen mijn mening.
Mariah
@Mariah en Krulie
Ik moet zeggen dat ik lang twijfelde, he.... Of de lijn van grote stappen en deur dicht smijten, of de lijn van kleine stapjes. Eigenlijk kan ik daar helemaal niet over oordelen, eigenlijk kan alleen Krulie dat. Maar als er teveel over de onrust gepraat wordt, dan helpt het soms om weer effe perspectief te krijgen. En als er te veel perspectief is, dan helpt de grote stap soms. Het kan dus heel goed zijn dat Mariah volkomen gelijk heeft. Ik weet het niet, ik ben er niet bij. Krulie, aan jou om dat in te schatten. En alles wat ik zeg, wat niet klopt, of niet herkent wordt, onmiddellijk weer weggooien, hoor! Dat voorbehoud hoort er steeds enorm bij.
@Mariah en Waterman
Dank voor jullie bijdragen weer!
We zijn weer een aantal dagen verder en ik vind het steeds vreemder worden niets meer van hem te horen. Niet dat dat afgesproken zou zijn of zelfs dat ik er op rekende, maar het voelt niet goed en te onrustig.
Verder begon ik de denken (geïnspireerd door een korte chat met torn) : houdt hij eigenlijk wel rekening met mij? Ik dacht dat al iets langer, maar gooide er meteen de gedachte overheen van : ja, maar ik ben toch zelf verantwoordelijk voor het feit of ik in ga op zijn acties of niet. Toch heeft het me aan het denken gezet. Ook een beetje geïnspireerd door het blog van Petals met alle reacties : hij was vaak heel enthousiast over mij, maar kon ook zo omslaan. En echte interesse..... hij liet zich eerder meeslepen door zichzelf. Ik denk dat ik nu wat te positief naar hem heb gekeken. Het laatste blog van Mariah doet mij dat ook beseffen.
Verder denk ik inmiddels ook : die vrijblijvendheid vind ik niet echt interessant. Het klinkt wel interessant, maar uiteindelijk voelt het niet zo. En voor een echte relatie of zelfs echte vriendschap moet er eerst toch wel meer veranderen. Maar het is naïef om daar op te rekenen.
Dus Deur Dicht gaat ineens dichtbij komen.....
@Krulie: onrust
Niet dat dat afgesproken zou zijn of zelfs dat ik er op rekende, maar het voelt niet goed en te onrustig.
Wat voelt niet goed, en creëert die onrust in jezelf ? Wat precies komt er sinds het contact bij jezelf in beweging ? Wat zou jij willen,,,,welke verwachting heb/had je hier zelf bij ?
En dat even los van zijn niets meer van zich laten horen. Je geeft immers zelf aan nergens op gerekend en niets af gesproken te hebben.
Daarbij zet ik net als Mariah vraagtekens bij de overal steeds weer terugkerende neem kleine stapjes methode.
Het is mijn indruk dat je daarmee de focus op de ander blijft richt en aan het anticiperen bent op zijn/haar behoefte. En daarmee niet naar jezelf kijkt en met je eigen gevoel bezig bent,.....niet aanschouwt/bekijkt (zelfonderzoek) bent waar de kern van je eigen onrust ligt. Je zelf dus in een constante staat van onrust plaatst i.p.v rust en overzicht bij jezelf terug te krijgen.
Ik snap best dat een blogger die balanceert tussen hoop en wanhoop zoiets graag leest en tot zich neemt. het heeft een sussende troostende werking,..voor het moment. Maar juist die wanhoop waar iemand zich op dat moment in bevindt maakt dat die "kleine stapjes" methode een stinkende pleister op een zwerende wond kan blijken te zijn.
Een (in je hoofd) deur dichtgooien hoef je mijn inziens ook niet meteen toe te passen. Aanschouwen en helder krijgen wat er precies bij jezelf in beweging komt kan de zinvol voor jezelf kunnen om hier de juiste weg voor jezelf in te vinden.
En wie weet kom je wel tot het besluit dat het beter is om deze deur rustig te sluiten, en eventuele granaatscherfjes die er nog onderhuids bij je zaten van wat jullie eerder hebben gehad te verwijderen. Of blijk uiteindelijk instaat om het gedrag en persoon te kunnen scheiden, en zonder enige verwachting verder een vorm van vriendschap op te bouwen waarin je af en toe eens contact met elkaar hebt. Als ik wat van je hoor dan is het leuk, en als het er niet is dan is het leven ook goed.
@ torn : beweging
Over je antwoord moest ik lang nadenken. Wat komt er bij mij in beweging? Uiteindelijk kom ik bij mijn oorspronkelijke wens : een soort of echte lat-relatie met hem krijgen. Dat is het toch. Maar hij is daar nu niet geschikt voor met mij en misschien wel nooit, zoals hij dat ook niet echt was geweest. Ik zit nog met herinneringen van mooie gedeelten uit onze relatie. Hij blijft daar toch aan verbonden. Ik denk een beetje : ik wil alles of niets. Tussenin lijkt me pijnlijk kunnen worden dus, maar heel misschien ook niet.
Misschien hoor ik niet meer van hem en dat zou wel eens des te beter kunnen zijn, als ik ook aan de negatieve dingen denk.
Hoe moet ik me, zoals jij schrijft, voorstellen : gedrag en persoon kunnen scheiden?
Ik weet nog niet hoe/of een contact verder zal gaan, maar gelukkig lijkt de shock van de eerste week wat over.
Oei oei, Krullie
Beste Krullie,
Goed dat je me op jouw blog attendeerde.
Ik heb alles gelezen, inclusief reacties en heb niet zoveel meer toe te voegen dan in herhaling te treden van wat anderen reeds antwoordden. Je bent inmiddels ook weer een paar weken verder en ik ben benieuwd naar verdere ontwikkelingen.
'Oei, oei' ivm volgende quote:
Hij wil nu helemaal vrij zijn, zich richten op zijn proces en gaat ook om met andere vrouwen. (...) Het contact moet nu van hem uitgaan (na de eerste onverwachte ontmoeting een maand geleden schoof hij ons verdere contact even vooruit omdat hij zo met de therapie en zichzelf bezig was).
"Oei, oei" omdat je bijna weer terug glijdt in oudere patronen waardoor onrust ontstaat.
Ik lees: een man in therapie die vrij wil zijn, die met zichzelf bezig is en intussen ook met andere vrouwen. Lekker!
Wil je dat?
Als jij zo sterk kunt zijn en hem louter en alleen voor jouw eigen genoegen neemt zoals hij is en verder doorgaat met jouw leven en verworven vrijheid en zelfstandigheid, zonder verwachtingen (want laat hij maar eerst uit zijn eigen sores komen). Allez-y!
En spreek niet alles uit, al je twijfels, al zijn twijfels. Analyseer niet alles en vooral niet met hem. Laat dingen ook eens spontaan... hoewel - al zo snel intimiteit - zou ik voorzichtig mee zijn.
Ik zou het contact in het begin beperken met juist de leuke wat oppervlakkige dingen. Samen uit eten, filmpje, concert en weer ieder zijns/haars weegs. Laat het maar even sudderen en waarom zou jij daarbij niet het initiatief nemen om jouw onrustgevoel weg te halen.
Ik ben het - zoals meestal - eens met Waterman.
En ik vroeg me ook af... Is hij jonger dan jij?
Ben benieuwd hoe het nu, drie weken verder... met jou gaat.
Hartelijke groet,
Seetje
Naschrift
Bedankt voor je reactie alsnog, Seetje. Inderdaad hebben er zich al weer verdere ontwikkelingen voorgedaan, maar lees toch graag nog je visie.
Ook voor de andere ldvd'ers die nog belang stellen in het vervolg van dit avontuur schrijf ik nu nog even een stukje update. Intussen is alles ook al weer wat langer geleden, heb toen een heel opbouwende chat met torn gehad, en een drukke tijd, zodat het van verder schrijven niet is gekomen. Ik ben verder ook een beetje bang dat ex op de site zou kunnen kijken, maar goed, de kans is niet echt groot.
Hij heeft me na bijna 2 weken een mailtje gestuurd met wat privédingen, met geen woord over ons contact, en of we weer een afspraak konden maken. Ik wachtte met antwoorden ; moest me er ook op beraden. Na een paar dagen kreeg ik weer een mailtje dat hij niks hoorde en of ik het moeilijk vond. Ik dacht : gelukkig, hij begrijpt het. Ik antwoordde meteen dat dat inderdaad het geval was en dat ik moeite had met de lengte van de pauze tussen onze contacten en ontmoeting ingewikkeld vind. Hij antwoordde meteen dat hij me niet meer "lastig zou vallen" en dat ik ook niets had laten horen tussentijds en hij het ook heus wel moeilijk vond. Ik was kwaad over dat 'lastig vallen' dat hij er van maakte. Ik schreef echter geen kwade mail terug, maar dat hij niets in zijn mail had laten blijken (dat hij het ook moeilijk vond) en dat ik me in deze situatie niet de persoon vond om aan hem te gaan trekken.
Daarop heb ik niets meer vernomen. Ik ken het wel van vroeger : meteen zich aangevallen en boos terugtrekken. Ik heb nu geen zin meer daar achter aan te gaan. Dan moet het maar zo. Het blijft wel raar : zo'n enthousiaste hereniging toch wel, en dan zo'n bozige afsluiting. Jammer, maar zo gaat dat dan maar.