Ik hou er normaal niet van alles op internet te zetten. Maar ik word zo gek van mezelf, en zo naar van deze situatie dat ik het toch maar doe.

3 februari 2012 leerde ik haar kennen. Ik had nog nooit echte liefde gekend. Maar met haar klikt het gelijk! We waren allebei enorm geïnteresseerd in elkaar, toch duurde het 3 weken voordat de 1e date kwam. Hierbij sloeg de vonk helemaal over en ik was verkocht, en zij ook. We waren dolgelukkig samen. Allebei 21, en allebei hadden we iets van : Jaa dit kan wel het wel eens worden, die ene relatie die je voor altijd hebt.

We wonen ongeveer 3 kwartier rijden uit elkaar. Maar dat was makkelijk te doen. Ik had altijd in het weekend beschikking over een auto. En het was het waard. Ik was altijd helemaal gelukkig als ik bij haar was, en zij als ze bij mij was. Ookal zaten we de hele avond op de bank een beetje tv te kijken, het maakte niet uit het was altijd leuk.

Wel vond ik het lastig om in openbaar helemaal verliefd en dergelijk te doen, ik had er moeite mee om knus te doen waar haar of mijn ouders bij waren, maarja dat had tijd nodig gaf ik dan aan. Dat had het ook. Ze vond het lastig, maar ze accepteerde het wel. Omdat ze zei dat ik haar zo gelukkig maakte.

Alles ging top, soms hadden we wel eens een meningsverschil, of ontstonden er kleine ruzies. Maar die ruzies waren altijd al opgelost als een van ons zei : Kom eens hier voor een knuffel! Of iets anders liefs. Dan was alles vergeten en verleden tijd. En gingen we verder met samen van elkaar genieten.

Waar ze wel erg tegen op zag, was mijn examenstage. Ik zou in de meivakantie 2 weken stage moeten lopen en ook op mijn stage wonen, en in de zomer nog eens 7 weken. Dit vond ze erg lastig.
In de meivakantie begon mijn eerste stageweek, die ging nog wel aardig. Alhoewel ze me een beetje begon te claimen. Ze had er moeite mee als ik even niet op skype kwam om met haar te praten, maar even film wou kijken met de jongens van stage en haar dan ondertussen zou appen. Ik had een keer een dag vrij en zou met haar afspreken en samen een leuke dag hebben, ik kwam te laat uit bed dus had geen tijd om haar te appen en moest haasten. Ik kreeg daarna een boze sms van : Nou dan stuur je toch lekker niks naar me! En er ontstond een ruzie. Deze ruzie duurde tot het moment dat ze uit de trein stapte en we elkaar een hele dikke knuffel gaven. Alles was weer weg.

Maar dat scheen alleen voor die dag te zijn, de 2e stageweek was een hel. En ik begon te denken aan de 7 weken die in de zomer nog zouden volgen. En daardoor maakte ik de grootste fout van mijn leven. Ik begon onbewust afstandelijker te doen naar haar toe. Ik zei minder lieve dingen en was sneller geprikkeld. Terwijl ik ontzettend veel om haar gaf/geef.
Toen ik weer helemaal thuis was. Ging ik op moederdag naar haar toe. En vanaf het moment dat ik haar zag, was voor mij alles weer goed. En voor haar ook leek het. We lachte weer samen en hadden veel plezier. Ik wou het liefste weer zo lang mogelijk bij haar blijven. En keek al uit naar het weekend wat daarop zou volgen. Mijn verjaardagsweekend waarin we het hele weekend samen zouden zijn. Ik zou meegaan naar het personeelsfeest van haar werk, en daarna daar blijven slapen. Om vervolgens die dag erna samen naar mijn verjaardag bij mij thuis te gaan.

Die week ging het beter met ons als koppel. Ze zei zelfs nog halverwege: Je bent gelukkig weer de lieve persoon die je eerst was!
Alleen donderdag ging het mis, ze gaf aan dat ze zondag wou uitslapen en dat we maar wat later naar mijn verjaardag moesten. Ik ging niet akkoord maar zei dat ik dan wel eerder ging, en zij later kon komen. Er ontstond een hele discussie waarna ik gezegd heb dat ik ging slapen omdat ik even genoeg had van de discussie.

Die ochtend opende ik mijn whatsapp en had ze gezegt dat ze het allemaal niet meer wist, dat ze zichzelf voelde veranderen in een control freak en dat ze het niet meer trok. Ze wou nadenken.
De dag erna gaf ze aan dat ze ermee wou kappen omdat het beter was. Ik voelde aarde onder mijn voeten wegzakken, mijn alles ging me verlaten. Ik was helemaal kapot. Ze gaf aan dat het aan de laatste tijd lag, maar ook aan haar onzekerheid, ze kon het moeilijk accepteren als ik bezig was met iets en minder tijd voor haar had. Dan werd ze boos op me soms omdat ze zelf zo bang was dat ik het met andere mensen leuker had dan met haar.
Maar ook mijn afstandelijke gedrag van de laatste tijd speelde mee.
Ik heb daarna misschien wel 100 dingen gezegd waarmee ik dacht dat we het konden herstellen samen, maar hoe meer redenen ik gaf om samen eraan te werken. Hoe minder ze reageerde en hoe bozer ze reageerde.
Ze gaf aan dat ze niet wist wat ze ermee aanmoest, en dat ze niet zou praten als ik zo door bleef gaan.

Daarop hebben we afgesproken dat ik haar ruimte zou geven maar wel dat we soms contact zouden houden.
De hele week hoorde ik niks van haar, en ik werd helemaal gek van verdriet. Ik heb nog nooit zoveel gehuild. Ook maakte ik de fout om haar van alles te sturen, hoeveel ik van haar hou en haar mis en dergelijke.

Afgelopen vrijdag sprak ik haar aan op Facebook met de vraag of we konden praten want ik trok het zo niet. Daarop ontplofte bij haar de bom en gooide ze alles eruit wat haar dwars zat over mij. Ik zou haar nooit mooi genoemd hebben en weinig aandacht hebben gegeven en alleen maar aan mezelf denken. Dit terwijl ik haar altijd de mooiste leukste en liefste noemde, en alles voor haar over had. Het enige wat ik minder deed was romantische dingen, maar die wou ik nog zeker wel doen! Dat vond ik altijd een kwestie van tijd. Maargoed, ze ging helemaal los om daarna te zeggen dat al haar vertrouwen in me weg is, en dat ze sowieso voorlopig geen contact wilde en niet wist of ze dat later nog wil.
Ik heb haar toen veel geluk gewenst in haar leven, en na een lang gesprek met mijn moeder had ik er op dat moment wel vrede mee.

Maar ongeveer een uur na dit alles, kreeg ik een app bericht van haar waarin ze zei dat ik het niet verdien dat ze zo tegen me deed. Maar dat ze haar beslissing voor nu beter vind. We hebben daarna een heel gesprekje gehad, en ze wou wel contact houden maar het liefste over luchtige dingen. Het zit allemaal bij haar ook vers dus. Ze gaf wel aan dat ze hele dag app contact heeft met een meisje van haar stage en dat dat haar afleiding was. En op mijn vraag of ze me gemist had wou ze geen antwoord geven.

Maar nu deze dag, heb ik haar normaal wat gestuurd en krijg niks terug. Totaal niks weer.
En ik ben er helemaal kapot van. Van alles. van de hele situatie. Ik denk de hele tijd: zondag... normaal was ik nu bij haar! En het doet me zeer dat het meisje waarbij ik dacht: Dit gaat hem worden! Dat het daarbij zo mis ging.

Ik heb op internet een bos bloemen klaarstaan met een kaart waarop een foto van ons samen staat en een lieve tekst binnenin. Ik vraag me af of ik deze aan het einde van de week kan verzenden. Want het enige wat ik nu wil. Is haar. Ik heb alles ervoor over!

Ik hoop dat het allemaal een beetje te volgen is dit verhaal, ik ben kapot gebroken. Ik wist niet dat liefde zo'n zeer kon doen. Het doet zo'n pijn dat ik soms zelfs wens dat ik haar nooit ontmoet had. Maar zogauw ik dat denk heb ik al spijt dat ik dat gedacht heb, want ze is gewoon geweldig.