Er zijn momenteel 0 gebruikers en 21 gasten online.
Geen complimentjes, geen waardering, niks
Anderhalve week geleden brak ik mijn voet. Op zes plaatsen maar liefst. En het is helemaal niet fijn om plotseling zo afhankelijk te zijn van de man die niet meer weet of hij nog wel verder wil en me emotioneel zo laat stikken.
Vandaag nieuw gips en ik mocht wat meer bewegen in huis van de dokter. Dus, als manlief weg moet vanavond naar een klant en de dochters vraagt de keuken wat aan kant te ruimen, probeer ik ook wat te doen. Het gaat niet echt soepel. De meisjes zijn eigenlijk nog wat te jong voor het uitsoppen van een keuken. Alles valt uit de koelkast als je de deur opendoet...
Ik wil ervoor gaan zitten en het zaakje een beetje opnieuw inrichten en val...
Het ging goed. Niets erg beschadigd. Wel geschrokken.
En dan is daar mijn vriend. Waarom ik de meiden het niet laat doen in plaats van er een puinhoop van te trappen in de keuken.
Zo gaat het voortdurend. Ik sta daar met m'n complimentjes, goed gedaan joh, fijn dat je weer een opdracht hebt, wat heb je die klus goed geklaard. En van zijn kant komt er noets... als ik mazzel heb. Wel kritiek. Altijd kritiek. Nooit waardering.
Blijft dit nu altijd zo? Want dat hou ik niet vol.
- Suria's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Hij moet zelf voelen
Sorry Suria maar hoe ver ga je jezelf laten vernederen. Van wat ik nu
van je hoor zou ik hem eens laten schrikken en tijdelijk ergens anders
gaan wonen om aan te geven dat je er klaar mee bent (ook al is dat niet
zo). Als je zo door blijft gaan kan het best zo zijn, dat hij degene is
die dat een keer gaat doen. Als je hem voor bent, heb jij de touwtjes
tenminste in handen. Hoe moeilijk het ook is. Ik heb ook niet alle wijsheid
in pacht, maar ik zeg doen voordat het te laat is. Hij moet gewoon voelen, dat
is het enige wat helpt volgens mij.
Alle sterkte en succes gewenst ermee. Ben benieuwd hoe het verder zal gaan.
Tja, Melle. Dat heb ik ook
Tja, Melle. Dat heb ik ook wel eens gedacht. Gewoon g?ɬ°?ɬ°n. Opgeven.
Maar dan: mijn kinderen, h?ɬ?n leven? Uiteindelijk zijn zij de reden dat ik nog ben waar ik ben. Als ik dat doe, trek ik alles onder hun voeten vandaan. En dat is een stap waar ik nog niet klaar voor ben. Want al klinkt mijn vriend nu afschuwelijk: zo was hij niet en ik hoop dat als hij uitrust, die overspannenheid te boven komt, dat hij dan ook weer kan zien waar hij mee bezig is.
Maar feit is wel: ik blijf dit niet eeuwig slikken. Ik slik het nu, al doet het pijn. Maar als dit blijft, dan ga ik wel. Want in zoverre heb je gelijk: hij zal moeten inzien dat hij ?ɬ??ɬ?k moet geven en niet ik alleen.
lieve suria
denk je niet dat het erger is voor je kindjes om te zien hoe hun moeder word vernedert door notabene hun pappa?mijne is 7 en hij is diegene die mij toen een realitycheck heeft gegeven..denk aan je kindjes,en jezelf,denk eens niet aan wat hij voelt,doet hij toch ook niet bij jou>?kom op meis girlpower!!!!show him your a real woman!!hij hooud geen rekening met jou,doe hetzelfde,want waarschijnlijk geniet hij toch van jou onderdanige gedrag.als hij die keuze niet maakt,doe jj dat dan,en als hij je echt niet kwijt wilt,krabbelt hij wel terug.
hou je sterk!!
XXX Angel
What does'nt Kill you,Makes You stronger