ik denk het ook unremedied. Het is de makkelijkste manier. Je weet dat je iemand gekwetst hebt. Je weet dat het heel lastig is om het uit te leggen. Je weet niet hoe je er mee om moet gaan. Dus loop je maar weg. Ik vind het zelf ontzettend onvolwassen, maar je doet er helaas niks aan. Pushen en bedelen om een reactie heeft meestal juist het tegenovergestelde effect want dan kruipt die persoon nog meer in zijn schulp en zal zich denk ik nog meer af gaan sluiten.

Wat je omschrijft, komt me wel bekend voor. Jij hebt het over een week geen reactie/contact, ik heb het op die manier zeker 2,5 jaar moeten stellen. Op een gegeven moment krijgt het in zo'n extreem geval gelukkig wel een plaats waar het te handlen is, maar met aanvallen kwam dat af en toe terug. Je kunt jezelf helemaal gek denken he. Dat het niet begrijpen van zijn acties bijdraagt aan je verdriet, kan ik me ook heel goed voorstellen. Ik begreep er ook niks van en wilde het graag begrijpen. Velen hebben met mij gespeculeerd over wat er aan de hand kon zijn, maar het bleven altijd speculaties. De enige die echt uitleg kon geven, was nu juist degene die niks van zich liet horen. Zo bleef er altijd ruimte over voor me om te speculeren, totdat ik er zo moe van werd dat ik dat bewust niet meer deed.

De grap is wel dat toen we eenmaal weer een beetje contact hadden, het ineens ook een stuk minder belangrijk leek te worden dat ze nooit gereageerd had. Tijdens onze eerste ontmoeting na lange tijd, per ongeluk op straat, was een van de eerste dingen die ze zei 'sorry voor het negeren'. Ik heb het als onbelangrijk en begrijpelijk weggewuifd, me later wel even afvragend of dat nou zo handig was. Maar toen bleek dat er nu inderdaad (wat) contact mogelijk was, werd het waarom van het non-contact minder belangrijk. Nu is er misschien nog slechts een soort nieuwsgierigheid. Niet alleen die van mij, maar vast ook van degenen met wie ik er zoveel over gespeculeerd heb.

Desalniettemin heb ik wel door dat ik mezelf theoretisch ook nog steeds gek zou kunnen denken, maar ik geloof dat ik inmiddels genoeg ervaring opgedaan heb met vechten tegen mezelf, dat ik het aardig kan tegenhouden. De enige tip die ik je kan geven biedt geen oplossing maar slechts symptoombestrijding en dat is dat iedere keer dat je het gevoel hebt dat je gedachten naar hem uitgaan, of naar zijn stilzwijgen of wat dan ook met hem te maken heeft, jezelf te gaan observeren. Ga eens kijken naar wat je voelt en ga eens kijken naar wat je denkt. Probeer daarbij als een objectieve buitenstaander te kijken wat er eigenlijk in/met je gebeurt. Wie weet helpt het.

Dankjewel! Het voelt ergens wel goed dat er meer mensen op zaterdagavond op deze site zitten.. Klinkt gemeen, maar ik voel me nu minder alleen, hoewel ik na uren in een leeg kantoor te hebben gezeten nu in een leeg huis zit dat nodig opgeruimd moet worden Terwijl de tranen over mijn wangen stromen.
Het idee dat iemand nu waarschijnlijk lekker knuffelend met een nieuwe partner zit.... Het maakt me zo verdrietig. Ik voel me aan de kant gezet, afgedankt.
Het kan wat je zegt, dat hij me niet verdrietiger wil maken, maar dat zou wel betekenen dat hij inderdaad dingen heeft te zeggen die me verdrietiger maken, in mijn geval dat het voor hem inderdaad allemaal niet zo veel betekende met mij.
Daarnaast ben ik zo bang echt niks meer van hem te horen.... Hoe lang duurt het, wanneer kan hij wel uitleg geven? Is het voor hem straks niet zo ver weg allemaal dat hij het niet eens meer de moeite waar vindt?
Hij zei aan de telefoon tegen me dat we misschien wel kunnen praten als het bezonken is. Toen ik vroeg wanneer dat dan zou zijn, was het: over twee maanden of zo. Twee maanden?! En toen ik zei dat het leek alsof hij me al helemaal vergeten was, antwoordde hij: nou, zo stellig is dat nou ook weer niet. O? Dus hij denkt misschien af en toe nog wel eens aan me, als er misschien toevallig iemand met dezelfde naam of zo langsloopt?
Sorry, ik zit helemaal in een cynische mood. Voel me niks waard voor hem.