Geen grip...en acceptatie

afbeelding van wesley74

Geen grip op de situatie, dat was wat mijn maatschappelijkwerkster mij kon vertellen. Inderdaad ik heb geen grip op de situatie, ik kan niks sturen. Hoe graag ik dat ook zou willen. Het liefste zou ik die twee uit elkaar trekken en ieder hun eigen leven laten leiden, maar niet met elkaar. Daar komt het stukje acceptatie kijken waar ik nu nog niet aan toe ben. Dat ik haar kwijt ben...oke, dat ik hem kwijt ben...oke. Maar die twee samen...Nee, dat nog niet.

...en waar zijn ze nu mee bezig? wat zijn ze aan het plannen samen? Samenwonen, trouwen, kinderen... gek word ik ervan!

afbeelding van JuJuBe

ik begrijp hoe je je voelt

Zo zit ik ook. Ik moet waarschijnlijk nu aan de antidepressiva om de hele situatie. Mijn vriend is bij me weg voor een meid van 19 en met haar wil hij nu wel kinderen enzo. Ik wordt er niet goed van. En het ergste is we wonen nog samen. Dus is zit midden in zijn nieuwe relatie.
Ze hebben 4 dagen officeel wat en hij wil kinderen met haar, in die 5 jaar met mij niet en nu maar zeggen hoe mooi het was geweest als ik zwanger was nu.

afbeelding van Dearest

wat zal hij doen?

Heb ik ook. Wat zal hij nu doen met zn nieuwe vriendin? Ligt ze in zn armen zoals ik dat ook altijd lag? Zoenen ze? Na schooltijd denk ik: misschien haalt hij haar nu op, zoals hij bij mij dat soms deed.
Pfff...gek word je ervan!

Liefs,
Dearest

J'ai le droit de r?ɬ™ve...

afbeelding van Dyan

Nou idd, dat gevoel en je

Nou idd, dat gevoel en je gaat er van alles bij verzinnen. Doet hij het ook zo met haar. Dan zie ik die kop voor me, dan barst je weer in tranen uit. Hij heeft bovendien ook nog een tatoeage van ons doodgeboren kindje op zijn been, als ik dan denk dat hij met haar daar over praat. Onthoud een ding ook die roze wolk verdrijft en gaan ze zich ergeren aan dingen die zij doet, want jij deed dat nu net even anders. Maar ik heb dan een relatie achter de rug van 9 jaar, dus dat is ook wel lang.

afbeelding van donatella

ik zit hier verdomme te

ik zit hier verdomme te janken terwijl ik dit schrijf... ik word helemaal gek bij het idee dat ze dalijk in elkaars armen liggen....kan me niet beheersen... weet niet hoe ik hier mee om moet gaan.. wil echt in de grond verdwijnen....ook al heb ik gezegd dat ik hem had losgelaten... ( op dat moment denk je dat en de volgende dag breekt de paniek weer uit)... ik voel me zooooo KUUUUUUUUUUUT...weet niet meer wat ik van gekheid moet doen !!! dit is echt ondraaglijk....any TIP will do !!!??? ik zit er even helemaal doorheen.... HELP...

di felicita non si muore mai... ma se tornerai forse muoriro !!!