Jelle@"Je houdt daadwerkelijk van jezelf EN je gelooft daadwerkelijk in alles wat je bent, wanneer je simpelweg WEET dat je er weer bovenop komt mocht je gekwetst worden."

Zo, zo waar! Bovenstaande is een inzicht dat mij vooral de laatste maanden veel rust, kracht en zekerheid begint te geven. Het is DE essentie waar het bij vertrouwen om draait als je je (opnieuw) openstelt voor iemand.

Wat mij helpt is vertrouwen op mijn overtuiging dat, als ik een partner heb, of krijg, waarvan blijkt dat hij het met de waarheid, eerlijkheid en 'het vertrouwen' niet zo nauw neemt, ik zijn gedrag buiten mijzelf zal moeten leren blijven plaatsen. Je kan je ogen maar zo ver open houden, tenslotte--er zijn nu eenmaal die 'blinde vlekken' waar je geen zicht op hebt. In het ideale geval, mag je erop vertrouwen dat ook al zie je ze niet, er met die 'blinde vlekken' niets vreemds of alarmerend aan de hand is. Dat is het vertrouwen dat je iemand best mag schenken--totdat het tegendeel bewezen wordt.

Ik probeer te leren om te vertrouwen en te geloven in mijn eigen kracht dat, wat er ook gebeurd, wat iemand mij ook 'aandoet', ik in staat zal zijn de teleurstelling, het verraad en de pijn te kunnen (ver-)dragen. Dat ik in staat zal zijn om die teleurstelling (weer) om te zetten in een nieuw inzicht. Als ik oprecht mijn vertrouwen aan iemand schenk, kan mij in ieder geval niets worden verweten--en wanneer je weer op jezelf wordt teruggewezen, helpt het enorm in het proces dat, ook al voel je je verraden omdat iemand tegen je heeft gelogen, je heeft gekwets, vernederd, bruut heeft verlaten--je kan tenminste nog steeds jezelf in de spiegel aankijken. Waarom zou je je tenslotte schamen, of jezelf verwijten dat je 'kwetsbaar' bent geweest-- ook al is dit door een ander aan gruzelementen geholpen?

Als iemand oneerlijk, onzuiver of onoprecht met mij omgaat, dan moet ik die realisatie binnenlaten. Accepteren dat het niets met mij te maken heeft--hoeveel pijn het dan ook doet. Ik moet het zelfverwijt en de teleurstelling loskoppelen van de vragen waar IK de signalen over het hoofd heb gezien; stoppen met mijzelf verwijten dat ik niet door de sluwe leugens en verzinsels van een ander heen heb kunnen kijken. Onbegonnen werk; vaak kom je de diepliggende reden nooit te weten--en hoeft ook niet. Als iemand niet oprecht is--maar zich zo wel naar mij toe presenteert, dan kan ik het mezelf niet kwalijk nemen dat ik die persoon op goed vertrouwen tóch op zijn woord en daden geloofde--en wilde geloven.

Het probleem ligt niet bij mijn goedgelovigheid, maar bij het onvermogen van de ander.

Vertrouwen is het geloof dat, wat er ook gebeurt, je toch altijd in staat zal zijn om op je beide beentjes terecht te komen en jezelf staande te houden. Vertrouwen heeft vooral met de kracht en zekerheid in JEZELF te maken, en vrij weinig met een ander eigenlijk.

Chappeau, Jelle. Mooi stukje

'What do we do? Enjoy it" (uit de film 'Eternal sunshine of the spotless mind")

Hey jelle,

Bedankt voor je antwoord. Ik heb net de bovenstaande film gezien en .... ja, it says it all. Ik vind de film echt briljant omdat het zo goed laat zien wat Liefde-in-nabijheid vraagt en geeft, zoals de titel van jouw antwoord. Van al het mooie dat als vanzelf al is, kun je dan vrij genieten.

Ik ben het volledig eens met de x,y-analyse, de 'open zenuwen' en vooral de basis in vertrouwen. Vertrouwen is voor mij echt de kern, de kern die onbrak in de relatie met mijn ex. (een vrouw overigens en ja ik ben ook een vrouw)
Ik herken me enorm in jou als je zegt dat het analytisch denken jouw manier is om met de angst om te gaan. Ik ben me daar heel erg bewust van geworden de afgelopen maanden door zelfonderzoek na het uitgaan van de relatie. Voor een deel besefte ik me dat ook wel en heb het bij mijn vader gezien (van geleerd:-) en wat dat betreft kon ik dan ook redelijk eerlijk tegen mezelf zijn en zeggen: '(analyserend) denken is mijn huis, het geeft me altijd onderdak' Maar het is meer, het is inderdaad ook een controle-aspect. Of het een barriere is vraag ik me af want als er iets intens aanwezig was in de relatie, was het wel mijn hart. Ik ben nog nooit zo open geweest bij iemand, zo gemakkelijk. Nu ben ik al een vrij open persoon (volgens sommige te) maar met een partner was ik dat niet eerder zo. Ik heb het overigens als iets fantastisch ervaren, af en toe bijna spirtueel, heel bijzonder.

gevoel en verstand... ja, een hardnekkig dualisme; je zou het uit de taal moeten verwijderen om het uit onze ervaring te verwijderen of andersom...(?) Weet wel dat het niet voor niets is dat de cesar-therapeut mij meer kan helpen dat de psycholoog. Ik wil nu naar de haptonoom, als een soort stapje verder...(ook goed advies van Stil-ervan)

Wat er bij mij gebeurde is geloof ik dat ik helemaal kon zijn en voelen en genieten, open, kwetsbaar enz en dan komt er altijd een moment dat je 'pijnlichaam' word geraakt - dan reageerde ik volledig volgens patronen. En dan daarna ging dat uitleggen met de analytische rede. Op zich niet verkeerd denk ik, want het is heel moeilijk vaak op het moment heel bewust te zijn wat er gebeurd en dan is het denk ik goed als partners daarna daarover kunnen praten met elkaar zonder angst. Ik had geen angst daarvoor aanvankelijk, maar mijn partner was heel angstig voor die dingen, bij zichzelf en bij mij. Daardoor kun je niet goed erdoorheen komen samen en dan neemt het vertrouwen af (en word ik ook angstiger), dat al vanaf het begin steeds werd ondermijnd eigenlijk (maar daar ga ik ff niet op in) Maar wat ik me dan steeds besef is als ik dan zonder angst ga praten door de analyse dan neem ik zoveel afstand dat ik er met mijn gevoel eigenlijk niet meer bij ben. Mijn gevoel of het gevoel van die ander word dan een object van mijn analyse. En die valkuil daar begin ik wel steeds beter bewust te worden.
Als je het nog kan volgen tenminste Hoe dan ook: angst is het tegenovergestelde van liefde. Waar angst is, is geen liefde en waar liefde is geen angst.

Als verstand een hulpje is van het gevoel, wat ik niet geloof, ik geloof dat de samenhang complexer is dan dat, dan lijkt het niet aannemelijk dat jouw (analytisch) verstand dan tegelijk een barrieère kan zijn. Ik denk wel dat ik begrijp wat je bedoelt, want ik ken het gevoel dat je op een gegeven moment echt helemaal in dat verstand alleen nog zit, maar ik weet ook hoe het komt; het gebeurt bij mij als er weinig vertrouwen is. Ik gebruik het, of jij gebruikt het, puur als middel om te beschermen, om de stress van de angst aan te kunnen. Dat is niet zozeer een barriere, in de zin van, dat het iets is dat je 'weg moet halen' om te kunnen voelen wat goed is, of voelen an sich. Misschien voel je wel, alleen je automatische reactie is om dus in je verstand te gaan zitten, omdat 'voelen' op zich niet veilig is. (als er geen vertrouwen is en het is echt niet veilig, dan lijkt het ook wel een gezonde reactie om jezelf te bescheremen)
Maar als ik het goed begrijp zeg je 'je bent sterker dan je denkt'; dus je hoeft niet te vluchten in het denken, maaarrr, dan moet ik wel bewust blijven, want anders schiet ik in automatische patronen van vroeger. Bewust- zijn en bewustwording is hier belangrijk en dat is iets van het denken&voelen; het denken-voelen of voelen-denken.

Ik kan het echt niet beter uitleggen, het klinkt misschien als hocus-pocus, het is ook al laat Maar goed, ik vond je reactie heel rijk aan inzichten. Dat van die geborgenheid in jezelf vond ik heel mooi en ik denk waar. Maar daarnaast is er (hopelijk) de geborgenheid in een relatie die je samen bouwt en onderhoudt

Tot zover, bedankt. Ik ga je woorden nog wel een keer lezen als ik iets wakkerder ben.

weltrusten

Louise