Wat is het leven soms raar.
Enkele maanden geleden was alles nog goed. We genoten van het leven, hadden tijd tekort, waren gelukkig. Dachten aan de trouw, onze toekomst, we gingen ervoor.
Maar blijkbaar vond je, voor één of andere reden, geen rust. Dat gevoel had je blijkbaar meer en meer de laatste weken, waardoor je de beslissing nam om weg te gaan. Je wou je rust terug vinden en vond het eerlijker tov mij.
Nu ben je alleen, en hoop ik dat je je rust hebt gevonden en dat de beslissing goed aanvoelt. Allé, eigenlijk hoop ik dat ergens niet, ergens hoop ik dat je binnekort het gevoel krijgt dat je me mist en mischien de verkeerde beslissing nam. Dat je onrust niet kwam door ons, maar door je onverwerkt verleden. En dat je dat ooit mag ontdekken en me enorm gaat missen en een poging onderneemt, zodra je 't zeker weet, om me terug te winnen, liefst op een super romantische wijze, maar dat hoeft zelfs niet.
Tja, maar ik besef ook dat die kans zeer klein is. Niet onbestaand, maar toch zeer onwaarschijnlijk, en ik probeer er niet op te hopen. Ik probeer je los te laten, verder te gaan, niet op je te wachten. Het heeft geen zin te wachten op iets wat mischien nooit zal gebeuren...
Het rare is, nu vind ik geen rust meer. Voel me thuis niet thuis, voel me niet thuis in m'n eigen leven. En als ik aan de toekomst denk, dan vind ik niets, niets... Niets boeit me nog nu. De tijd passeert, maar m'n gevoel gaat niet weg. Zou graag iemand anders willen ontmoeten, maar eigenlijk ook niet. Ben er nog niet klaar voor. Ik merk wel dat zeer stilletjesaan m'n oude toekomstbeeld vervaagt. Maar er komt niets in de plaats. Ik zou zo graag een droom willen waaraan ik kan werken, maar kan niets bedenken. Probeer 't appartement wat anders in te richten en ik denk veel na. Maar er komt niets. Niets dan leegte en verdriet.
Het is iets wat ik nog nooit heb meegemaakt. Zou er iets mis zijn met me? Waarom lijken anderen het allemaal wel te kunnen?
Ben gisteren op stap geweest en er waren enkele interessante vrouwen daar, maar het deed me niets. Had zelfs geen zin om moeite te doen, om een gesprekje aan te knopen, om te flirten, niets...
Nu zit ik hier te zappen en aan jou te denken. Wat zou je dit weekend allemaal gedaan hebben? Heb je 't huisje nu gekocht? Werk je aan je toekomst? Ben je nu gelukkig? Heb je je rust gevonden of heb je nu zoveel te doen en ontvlucht je je rust? Ben je bezig aan je verwerking, aan jezelf of probeer je alles te verdringen, probeer je je verleden te vergeten?
What's the point? Waarom denk ik aan jou? Je hebt je keuze gemaakt, ik zou het moeten kunnen loslaten en er niet aan denken en gewoon verdergaan, waarom kan ik dat niet?
Waarom voelt het alsof ik zo leeg ben, moe, geen zin in de toekomst? Terwijl ik een apje bezit, een goede job heb zonder geldzorgen, stilletjesaan aan mezelf werk en me zelfzekerder voel. Waarom kan ik niet verdergaan, het verleden aanvaarden en terug aan m'n toekomst werken? Wat houdt me tegen?