Haha, ik heb me wel eens afgevraagd: "wat IS liefde nou eigenlijk precies, wat IS houden van nou eigenlijk precies". We groeien op en leren gaandeweg in ons leven etiketjes op bepaalde dingen te plakken. Gras is groen, leren we, dus we vinden allemaal dat gras groen is. Maar hoe ik dat groen zie, kan wel rood voor jou zijn, maar we hebben geleerd "gras" aan "groen" te plakken, dus hoe jouw beeld van de wereld eruit ziet, kan, ondanks dat we het er communicatief over eens zijn, wel eens heel anders zijn. Misschien zie jij eigenlijk wel paars gras, dus koppel je een andere kleur aan het woord "groen" dan ik. Je kunt er nooit achter komen, tenzij ik in jou zou veranderen.

Met gras is het nog betrekkelijk eenvoudig. Nu praat je echter over liefde, over houden van. Hoe leren we die etiketjes op de juiste dingen te plakken? Zulke ontastbare begrippen? We leren door observatie bij anderen. We zien gedrag bij anderen en horen van onze ouders dat mensen "verliefd" zijn. Op een gegeven moment vind je iemand heel leuk en merk je dat je diezelfde dingen met die iemand wilt doen, dus denk je, 'hee, volgens mij ben ik "verliefd"'. Dan wordt het etiket aan het gevoel geplakt.

Met houden van is het alleen ook niet zichtbaar. Houden van en liefde is vreselijk ontastbaar. Misschien is het het gevoel van "ik zou het helemaal niet erg vinden om met deze persoon op een onbewoond eilandje te belanden". Zo kun je nog wel meer metaforen bedenken. Maar feit blijft dat je een heel eng toetsingskader hebt. Ik heb wel eens gedacht: het zou mij niet verbazen dat iemand zegt dat hij van iemand houdt, terwijl dat eigenlijk niet het geval is. Simpelweg omdat hij nog nooit echt van iemand gehouden heeft. Aangenomen heeft dat, nadat de verliefdheid was afgezakt, het houden van automatisch volgt en daarom dat etiketje erop plakt. En dan later ooit nog eens, misschien in een andere relatie, erachter komt wat dat houden van nu eigenlijk echt is.

Tot zover mijn theoretische gereutel. Even ergens anders over theoretiseren dan over m'n ex, dat laatste ben ik een beetje beu zo onderhand.

Ja, ik denk ook dat iedereen zo een eigen invulling van liefde heeft. Wat voor de een onder het kopje liefde valt, valt bij een ander onder het kopje vrienden. Aangezien het begrip liefde zo ontzettend breed is, met behoorlijk veel aspecten, is het dus een beetje in het duiter tasten als het bij de andere persoon aankomt. Mijn definitie/invulling van liefde is dan wel niet hetzelfde als die van de ander, maar dat betekent niet dat de een goed is en de ander fout. Het is alsof je samen een nieuwe definitie moet maken, waarin je je allebei kunt vinden. Een samensmelting van twee individuele liefdesdefinitie. Als dat niet lukt, dan heeft die liefde geen kans. Als het wel lukt dan zijn beide partijen gelukkig met de nieuwe definitie/invulling van de nieuwe liefde.

Ja, ik denk dat mijn lief en ik aan het herdefinieren zijn, alleen ben ik de ultra-romanticus en hij de liefdes-ongelovige. Maar voor zijn doen, voor zijn definitie is hij wel degelijk romantisch. Vergeleken met die van mij is hij zo a-romatisch als wat, maar ik weet de eerlijkheid en openheid van onze prille en nieuwe relatie zeer sterk te waarderen. Het helpt het herdefinieren zeer zeker.

En dan rijst natuurlijk de vraag of je zulke compromissen moet sluiten of dat je partner iemand moet zijn die (bijna) dezelfde liefdesdefinitie heeft als jij. Opposites attract wordt weleens geroepen, aan de andere kant hoor je dat zulke relaties geen schijn van kans hebben.

Het is altijd wel een eye-opener als ik mijn Lief hoor praten over "liefde", want ik hoef natuurlijk niet te hopen op liefdesverklaring, maar hij wilt wel al heel graag met me samenwonen en hij vindt het verschrikkelijk als ik niet bij hem blijf slapen. Ja, gebaren en acties die tellen toch ook wel zeker mee?

Ik vind het soms vreemd van mezelf dat ik me heel fijn/gelukkig en goed voel met zo een anti-liefde man, omdat ik zo heel erg romantische-liefde geprogrammeerd ben. Dan vraag ik mezelf heel eerlijk af of ik mezelf misschien voor de gek houd, dat ik doe alsof ik me gelukkig voel, misschien uit angst om weer alleen te zijn. Maar nee, ik kan objectief zeggen wat ik voel als ik mezelf van een afstand bekijk......ik weet hoe hij over de liefde denkt, verre van wat mijn beeld van de liefde is.....en toch houd ik van hem en doet hij me heel fijn, geliefd en veilig voelen.... Voor mijn eigen hoofd onmogelijk, maar voor mijn hart meer dan mogelijk.... Zou het toch mogelijk zijn dan?

Vreemd hoe we allemaal geprogrammeerd en geindoctrineerd worden in het leven. Wat juist vaak voor verwarring en onzekerheden zorgt...

Ik blijf geloven in mijn liefde, maar ik begin te geloven dat mijn liefde niet de enigste liefde is.... De tijd zal het leren....

Unremedied, ik vind dat je heel mooi schrijft.....ik houd heel veel van schrijven en lezen....jouw schrijven raakt mij....

Liefs, XAX

"Hart en verstand zijn buren, maar vrienden zullen ze nooit worden."