Ik heb de afgelopen 2 weken een goed gesprek gehad met haar. En ben er achter gekomen dat ze aan een "sociale angst stoornis" leid. Dit heeft ze me zelf verteld(na 5 jaar kon ze eindelijk de moed opbrengen, nadat ze het had uit gemaakt, onder het mom van het maakt nu toch niets meer uit.).
Hierna ben ik van alles op gaan zoeken op medische site's en kwam erachter dat 90 % van haar gedrag beheersd werd door deze "stoornis".
Vanaf het begin van onze relatie heeft deze fobie tussen ons in gestaan en ons verder uit elkaar gedreven.

bv. Bij onze eerste ontmoeting heb ik haar verteld dat ze toch anders was als ik haar voorgesteld had. Ik wist al dat ze onzeker was, en vertelde haar dat ik eerlijk en open voor haar wilde zijn, om deze onzekerheid weg te werken. Ik zei: "Je bent toch anders als ik me voorgesteld had. Je bent iets kleiner en veel spontaner en opener."
Maar dit is achteraf de grootste blunder geweest die ik kon maken.
Vanaf toen heeft ze altijd gedacht bij alles wat ik vertelde "wat bedoelt hij er toch mee, zou ik te slecht/te min zijn voor hem", of iets anders?

Ze heeft vanaf toen altijd op haar tenen moeten lopen om zich een goede vriendin te voelen voor mij. En af en toe vertelde ze ook: "Ik doe heel veel voor jou maar ik krijg niets terug."
Dan zei ik dat dat wel meeviel, en dat ik toch veel meer deed voor haar.(betalen van benzine, eten, luisteren naar haar verhalen, samen met/voor haar winkelen, enz.)
Maar dan werd ze kwaad. En nu pas begrijp ik waarom. Ze moest gewoon enorm veel(blijkbaar teveel) voor mij doen(van haar zelf).

Vorige week heb ik haar alles wat ik wist over sociale angsten(geleerd van internet site's en online cursussen) verteld aan haar. En ze zag in dat de angst stoornis veel had kapot gemaakt, maar ze had toch nog enige sceptisch ten opzichte van mijn verhaal(ze dacht dat ik haar wat wilde aanpraten om haar terug te krijgen.)
Ik ging met een gemengd gevoel weg, van de ene kant opgelucht, dat ze begreep wat al die jaren het probleem was geweest en wat ze nu eigenlijk had(ziektebeeld), maar van de andere kant, dat ze toch nog dacht dat het probleem aan andere dingen zou liggen(dat de relatie zo wie zo al slecht was), en dat ik haar nu iets wilde aanpraten.

Maar vandaag belde ik haar op, en ze gaf aan dat ze me niet wilde zien(ik vroeg of ik donderdag kon langs komen, nee kon niet, en zondag? nee ook niet.... ) dus nu was ze toch bij haar oude standpunt gebleven. En had ze blijkbaar niets geleerd van ons gesprek.
Terwijl ze vorige week aangaf dat ze toch van haar angsten af wilde.
En ik vertelde dat ik haar hier heel graag mee zou helpen.
Maar dit is dus weer op de lange baan geschoven (het 65 jaren plan geloof ik.) Dus dat komt er nooit van wanneer ze er zelf niet aan begint(en dat doet ze niet omdat ze een sociale fobie heeft.)
En hierdoor raakt ze waarschijnlijk alleen nog maar dieper in de put.(omdat ze mij niet meer heeft als steun)

Ik maak me erge zorgen maar wil mezelf niet aan haar opdringen,
want hier is ze "allergisch" voor.
Ik heb haar voorgesteld over de angsten met haar huisarts te spreken of naar een psycholoog te gaan, maar dat heeft ze ook op de lange baan geschoven.
(volgens mij onderkenning van het probleem, en ook onderdeel van het ziektebeeld. "Ik hoef er niets aan te doen, het valt wel mee, ik ben alleen onzeker, iedereen is toch wel eens onzeker, Het is van zelf gekomen dus het gaat wel van zelf over, enz.")

Dus een combinatie van sociale en faalangsten en een licht depressie.
Ik zou haar het liefste aan de ketting naar een hulpverlener slepen, zodat ze van iemand anders hoort wat voor een kenmerken er bij een sociale fobie horen, en dat je dan bv. irrationeel begint te denken.
Maar dan zegt ze; "Ik weet echt wel wanneer ik rationeel denk en wanneer niet."
Maar dat is juist het probleem. Mensen met een sociale angst en (lichte) depressie weten dit juist niet, en het 'gevoel' wat ze hebben bij een persoon of gebeurtenis, houd hun gewoon voor de gek.

Diepe zucht..... Wat doe ik hier aan.
Ik slaap er niet goed van, en mijn mogelijkheden zijn eigenlijk uitgeput.
Het programma waar ik samen met haar aan wilde beginnen, om haar van de angst af te helpen heb ik haar nog niet laten zien,(met filmpjes van mensen met het zelfde probleem, opdrachten en oefeningen) omdat ze zeer emotioneel was bij de gesprekken die we samen voerde. En ze gaf de laatste keer aan dat ik niet te veel moest vertellen op één avond. Ze wilde graag dat ik het in stukjes, over verschillende avonden/weken "uitsmeerde".
Maar nu wil ze niet meer praten. Zou dit weer een van haar 'truukjes' zijn? "Ik wil het nu niet, maar ik wil het volgende week ook niet, en daarna ook niet."(nooit dus?!?)