Genoeg gehuild.
Ik neem de raad ter harte die me hier van alle kanten wordt voorgehouden. Geen tranen meer, niet meer afhankelijk opstellen, hij reageert toch niet.
Helemaal waar. Ik weet het, maar ik heb me de laatste twee weken laten meeslepen in die negatieve spiraal terwijl ik voor het breken van mijn voet juist druk bezig was de regie terug te pakken.

Klaar dus. Hij zal die andere meid echt niet laten schieten om een grienende vrouw die hij toch al niet zo leuk meer vond. Wel als hij na verloop van tijd misschien inziet dat ik zo beroerd nog niet ben en dat hij zijn eigen overspannenheid op mij heeft geprojecteerd.
En dan nog moet ik me afvragen of een leven zonder hem niet beter is, niet rustiger, stabieler. Of er niet een vis in de zee zwemt die lekkerder is dan diegene waar ik 19 jaar geleden voor heb gekozen.

Maar voorlopig ga ik proberen even rust in de tent te creëren. Hij moet maar even sudderen, terwijl mijn voet moet genezen. Niet meer janken, niet meer smeken.
En daarna... Zien we dan wel.