Eindelijk is het dan toch gebeurd. Ik zag haar eergisteren bij het winkelcentrum de parkeerplaats oprijden. Ik zat op de fiets en kwam net terug van een middagje zwembad vanwege het warme weer. Ze zag me niet, maar ik aarzelde geen moment. Ik fietste naar haar toe terwijl ze uitstapte en besloot haar aan te gaan spreken.

Ik zei voorzichtig: "Hoi V. Alles goed met je?". Ze antwoordde ook heel voorzichtig: "Ja hoor... met jou ook?". Ik zei: "Met mij gaat het ook goed hoor. Je ziet er goed en gezond uit. Lekker kleurtje". "Dank je, ja... van het zitten in de tuin". Ik zei dat ik wilde dat onze 'oorlog' maar eens moest stoppen. Dat was ze met me eens, maar ze zei dat ze moeite had om me te vergeven. Ik zei: "Dat snap ik best. Ik heb ook spijt van de dingen die zijn gebeurd en vind het heel jammer dat het zo gelopen is". Ze antwoordde een beetje op een manier alsof ze tegen haar gevoel in sprak: "Tja.. soms gaan de dingen niet zoals je gehoopt hebt." Ik vervolgde: "We zijn nu al een half jaar uit elkaar en het zou enorm schelen als we normaal tegen elkaar kunnen doen. Als je boos blijft, dan kost dat alleen maar energie" Ze was dit wel met me eens. Er viel een stilte waarbij we allebei niet echt wisten wat voor houding aan te nemen.

Ik ging verder: "Je hebt bovendien een nieuw vriendje, dat zou toch wel moeten helpen tegen de boosheid?" Ze antwoordde een beetje aarzelend: "Nou... vriendje .. vriendje". Dit bevestigde een beetje mijn vermoedens... dat hele vriendje bestaat niet. Het is niet HAAR vriendje. Het is gewoon een vriend waarmee ze het wellicht goed kan vinden, maar meer niet. Ze is niet het type voor een sexrelatie, dus dat is eigenlijk ook wel uitgesloten. Ik ben niet verder op haar 'vriendje' in gegaan. Dit zou haar misschien in verlegenheid brengen en dat wilde ik voorkomen. Ik vervolgde: "je ziet er echt goed uit. Ik ben blij dat het goed met je gaat". Zij: "Ik ook dat het met jou goed gaat". Ik zei dat het met de katjes ook goed ging. Ze zei dat ze die nog vaak mistte. Ik zei: "Je mag ze nog wel eens komen opzoeken hoor". "Nee joh... dat heeft geen zin". Ik: "Waarom dan niet?". "Nou, dan ga ik ze alleen maar meer missen als ik ze weer zie". Ik: "Je mag ze wel vaker komen opzoeken hoor. Dat vind ik echt niet erg". Ze zweeg....

Ik vroeg haar of ze nog op vakantie ging. "Ja.. ik ga een weekje naar Italië met mijn zus". Ik zei: "Oh..wat lekker. Ik hoop dat je het naar je zin krijgt". Ze zei: "He..maaruh... ik moet nu gaan. Ik moet mijn paspoort ophalen bij het gemeente huis". Het was duidelijk dat ze een eind aan het gesprek wilde breien. Wat de reden hiervan was, was me niet geheel duidelijk. Ik vermoed dat ze met haar gevoelens aan het worstelen was en dat haar verstand haar vertelde dat ze beter kon gaan.

Ik zei: "Is goed. Leuk je weer gesproken te hebben na zo'n tijd. Mag ik je nog 3 zoenen geven?". "Ja hoor dat mag..." en ze stapte op me af. We gaven elkaar 3 zoenen en ieder ging zijn eigen weg.

Deze ontmoeting is voor mij toch wel belangrijk geweest. Een half jaar lang ben ik doodgezwegen en afgepoeierd. Blijkbaar is haar boosheid flink afgenomen. Gelukkig was er ook niemand anders bij, want ik denk dat ze dan zeker niet zo 'open' was. Wat ik hiervan moet verwachten... tja... ik weet het niet. De hoop is weer een beetje op aan het borrelen. Ik mis haar weer, maar ik sta wel met beide benen op de grond. Ik moet er niet teveel van verwachten, want vaak zijn vrouwen toch wel resoluut in hun besluit.

Ik merkte wel dat ze het ook wel weer een beetje fijn vond om met me te spreken. Voor haar zal het ook wel schelen, want iedere keer als we elkaar zagen spoot de adrenaline door mijn lichaam. Dat zal zij ook wel gehad hebben. We wisten van elkaar namelijk niet hoe we zouden reageren en als je elkaar dan ziet, dan is dat best lastig. Nu is de kogel wel een beetje door de kerk en kunnen we concluderen dat we elkaar iig normaal gaan proberen te groeten. Ook denk ik dat ze zich niet meer hoeft te 'verstoppen'. Ik heb namelijk sterk de indruk dat ze me bewust heeft proberen te vermijden. Misschien dat dat nu een beetje stopt.

Ik hoop dat haar weekje Italië op 'onze' camping haar weer een beetje aan het denken zet en dat deze confrontatie daarin zijn positieve bijdrage levert. Ik heb het gesprekje bewust een beetje oppervlakkig gehouden. Ik ga haar ook niet mailen, omdat ik bang ben dat ze dan vindt dat ik opdringerig ben. Vooralsnog hoop ik haar snel weer tegen het lijf te lopen in de hoop dat ze me toch weer leuk gaat vinden. Ik probeer niet te veel hoop te hebben, maar dat is best moeilijk. Ik leef mijn leven en de laatste tijd gaat dat best lekker. Het verrotte gevoel is er haast niet meer. Ik heb mijn eenzame dagen, maar de laatste tijd valt dat best mee. Ben vaak weg, veel onder de mensen en krijg ook wel weer redelijk wat aandacht van het vrouwenvolk. Niet dat ik er iets mee doe. V. is voor mij in mijn hoofd nu voorlopig nog gewoon de enige.