Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
Had ik toch eerlijk moeten zijn??
Ik heb mijn ex dus een halve week geleden "ge-friendzoned" via WhatsApp. Heel onverschillig vroeg ik of hij als vrienden eens wilde "bijkletsen". De echte reden vertelde ik er (natuurlijk) niet bij. Hij denkt nu waarschijnlijk dat ik over hem heen ben en nooit meer in hem zal zien dan een gewone vriend. Maar het tegendeel is waar: ik friendzone-de hem omdat ik hem in mijn leven wil houden en later misschien nog kans zou kunnen maken. In mijn ogen is hij na 5 maanden nog steeds mijn grote en ware liefde. Maar omdat ik wat psychische problemen heb en nog bij de psychiater loop voor diagnose en behandeling wil ik nog geen relatie. Ik wil alles doen om te voorkomen dat de ellende zich opnieuw voordoet. Dat wil ik ons, vooral hem, koste wat kost niet meer aandoen. Ookal moet ik hem daarvoor even loslaten en het risico lopen dat hij misschien iemand anders gaat vinden. 
Ik vind het wel sterk van mezelf, maar erg pijnlijk zo! Ik ga er zelf half aan onderdoor, omdat ik hem soms echt ondraaglijk kan missen. Ik kan en wil ook niet van hem vragen of hij op me wil wachten tot ik zover ben... nogal egoïstisch.
Achteraf dacht ik toch dat ik misschien beter de waarheid had kunnen zeggen aan hem. Wat hierboven allemaal beschreef. En dan de pijn en het verdriet van de mogelijke afwijzing maar slikken. Dan wist ik tenminste ook waar ik aan toe was. Maar ja... Ik kan niet meer terug? Ik ben ook ENORM bang voor zijn afwijzing. Ik weet dat ik het emotioneel niet zou overleven als hij me zou zeggen: "sorry Anne, ik zie je niet meer op die manier." Ik zou half doodgaan van verdriet, weet ik nu al. Dus naja, ik heb het dan maar zo aangepakt... Toen leek het mij de beste oplossing.
Pfff... ik krijg het al benauwd bij het idee dat hij straks weer gaat daten en een ander meisje vindt.
En elke keer als ik hem een whatsappje stuur of ik er één terugkrijg van hem, krijg ik zowat een paniekaanval. Ik doe zo'n mijn best om te "klinken" als een normale, relaxte vriendin voor hem, alsof er niks aan de hand is. Maar dit is toch ook niet lang vol te houden zo, lijkt me?? Hoe moet het dan als we elkaar straks weer op school zien en ik hem "moet" aanspreken als gewone vriendin? Dit kan nooit lang goedgaan!
Wat zou jij doen in mijn positie?
- xMissAnneX's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van xMissAnneX
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
xMissAnneX
Ik zou me allereerst afvragen of je dit wel aan kan. Als je nu al zegt 'Ik weet dat ik het emotioneel niet zou overleven als hij me zou zeggen: "sorry Anne, ik zie je niet meer op die manier."' dan moet je je afvragen of je in het publiek wil zitten als goede vriend terwijl hij verder gaat met zijn leven. Het is een moeilijke afweging. Houd je vast aan hoop met alle risico's van dien, of neem je afstand en zie je over enige tijd wel hoe de kaarten op tafel liggen? Dat laatste lijkt me wel lastig als je hem regelmatig ziet, en ik veronderstel dat dat op school het geval zal zijn.
Ik vind bovenstaande wel een verhaal wat je ook gewoon aan hem kan vertellen, inclusief de emoties en dat je weet dat je dingen niet van hem mag vragen. Het is misschien egoïstisch om te vragen, maar daarmee niet verkeerd. Als je hem niks vraagt, weet je ook niet waar je aan toe bent. Misschien zou je dat kunnen doen, als je bang bent hem weer te zien als gewone vriendin. Maar goed, als je vraagt krijg je misschien antwoorden en die antwoorden wil je misschien niet horen.
Ik zou vooral goed nadenken en wens je veel sterkte.
xMissAnneX
Hoi Anne,
ik denk dat Willie behoorlijk gelijk heeft. De vraag is niet eens zozeer of je eerlijk tegen hem moet zijn, de vraag is misschien in dit geval erg of je wel eerlijk tegen jezelf bent. Je zet jezelf in een heel kwetsbare positie, met maar een heel klein beetje hoop. En het nadeel van die positie is dat die er met je zelfvertrouwen aan de loop gaat. Je bent zeer afhankelijk van hem geworden (emotioneel), en geeft dat niet toe aan hem, en ook niet toe aan jezelf. Je zegt dat het wel sterk van jezelf vind. Op zich ben ik dat wel met je eens, maar je lijdt hier ook enorm veel schade door...... Meid, pak jezelf bij elkaar. Ga nadenken wat je echt wilt (dat weet je blijkbaar wel), of dat reeel is (daar blijkt de schoen ernstig te wrikken) en of je dan goed voor jezelf zorgt (en ook dat lijkt wat moeilijk). Dus..... overwegen of je tegen hem moet zeggen dat je wilt dat hij terugkomt. Durf je dat risico niet te nemen, omdat je te bang bent voor een afwijzing, ga dan voor jezelf zorgen, en ga weg uit deze ellende. Laat hem met rust, ga zelf rust zoeken, en hou hier mee op. Of, neem het risico, wees niet al te bang voor de afwijzing, maar ga hem overtuigen van jouw gelijk en dat jullie voor elkaar geschapen zijn. Maar, als je het risico niet wilt lopen, maar toch zo dicht bij hem in de buurt blijft, en ondertussen stiekem blijft hopen op iets beters..... oeioeioei, dat is een kwetsbare positie hoor! Sleep jezelf hoe dan ook weg uit die positie, want hier wordt je erg ongelukkig van!
Heel veel succes van waterman