Gisteravond was het dan zo ver. Dé eerste keer dat we elkaar weer zagen
nadat het uit is gegaan. 's Middags had ik er eigenlijk helemaal geen zin
meer in, waar moesten we het nu nog over hebben? Ik was niet verdrietig
meer (misschien tijdelijk),niet boos, niet hoopvol, eigenlijk helemaal
niks. Mijn planning liep een beetje uit dus ik heb hem op een gegeven
moment gesmst of het niet een uur later kon worden. Dat vond ie geloof ik
niet zo leuk. Maar ja hij is natuurlijk gewend dat ik altijd smachtend
een half uur te vroeg ben.

De begroeting was ook zo raar, ik had me in de auto al afgevraagd hoe je
dan als exen moet groeten. Geef je één zoen of drie, een hand alleen is
ook zo raar =) Uiteindelijk werd het een vluchtige zoen op elkaars wang.
Onderweg naar het restaurant ging het een beetje over koetjes en kalfjes
dat gesprek ging nog wel aardig.

Maar toen we aan het tafeltje gingen zitten, kreeg ik een heel ongemakkelijk
gevoel, ik kon hem amper in zijn ogen kijken. Het ging allemaal een beetje
geforceerd. Normaal gesproken zou het hem of niet opvallen of hij zou er
niks van zeggen. Maar nu vroeg ie waarom ik mezelf geen houding aan kon
geven. Ik vertelde hem eerlijk dat ik het best wel moeilijk vond om hem
weer te zien, dat ik erg gekwetst ben en teleurgesteld hoe alles was
gelopen. Toen zei hij dat hij een goed gesprek had gehad met zijn moeder,
hij had alles verteld van het andere meisje en dat ie een fout had
gemaakt door mij af te schrijven,spijt had en bang was dat ik hem niet
zou terug willen. Ik dacht dat ik van mijn stoel viel,ok en hem niet terugwillen??

Ik probeerde wel een beetje de kalmte te bewaren en heb gezegd dat ik
zeker wil weten dat hij het zeker weet en niet over drie maanden weer
in twijfels zit en ik weer met alle ellende. We hebben een lang en goed
gesprek gehad en uiteindelijk vroeg ie me of ik de komende twee weken
na wil denken, tijdens mijn vakantie, of ik het weer een nieuwe kans wil
geven.

Diep in mijn hart weet ik wel dat ik hem nog wel wil, maar ik ben nu zo
bang om weer gekwetst te worden of met twijfels geconfronteerd te worden.
Ik zal de komende tijd dus voor mezelf uit moeten maken of ik er
voldoende vertrouwen in heb om verder te gaan/opnieuw te beginnen.
Ik ben eigenlijk wel dolgelukkig dat ie in ieder geval heeft ingezien
wat ik voor hem beteken en betekend heb. Ik ben bang dat mijn omgeving
niet zo heel erg enthousiast zal reageren als ik weer met hem in zee ga,
gezien het feit dat ik er echt bijna aan onderdoor ben gegaan (gevoels
matig) Maar goed het is mijn leven. Ik heb heel wat denkwerk te verrichten
de komende tijd!Wordt vervolgd...of niet =)