Vanochtend wilde ik me het liefst de hele dag onder mijn deken verstoppen en oh wat had ik weer last van hartepijnbuikpijn. Voordat ik naar mijn werk ging heb ik jullie berichtjes van gisteren nog eens gelezen en daar knapte ik toch weer wat van op. Wat zie je er prachtig uit, zei een collega van mij, toen ik net binnen was. Je lijkt zelfs een beetje te stralen, zei ie. Is er iets dat ik moet weten?! Ik snapte er niets van. Een beetje te stralen? Het is wel zo dat ik me iets beter voel dan gisteren. Ik ben me gaan realiseren hoe bijzonder het is dat iemand jarenlang veel van mij heeft gehouden, in plaats van me te fixeren op wat niet meer is. . Hij heeft de keuze gemaakt zich niet meer voor mij open te stellen omdat hij nog veel over zichzelf moet ontdekken. Er is niks mis met mij, ik heb niet gefaald.

Het allerallerallerergste vond ik dat hij zei dat hij mij als persoon miste, maar blij was dat de relatie voorbij is. Nu zou ik willen zeggen: ik mis de relatie, maar jou op het moment niet als persoon Ik heb het er moeilijk mee te accepteren dat ik pech heb gehad. Mijn overlevingsstrategie bij niet-leuke gebeurtenissen in mijn leven is geweest te denken dat het aan mij lag. Met het idee dat ik invloed had kunnen hebben, kon ik dingen makkelijker accepteren. Daarmee deed ik natuurlijk vooral mezelf pijn. Maar dat was de oude Amelie. Wat verdrietigheid betreft was het laatste gesprek een "setback", maar misschien was de confrontatie met zijn onvoorspelheid en zijn onhandige uitspraken juist nodig om me weer een zetje vooruit te geven.

Ik ga nu mijn tassen pakken, want ik ga een paar weken reizen. Jammer dat ik er daardoor de 19e niet bij kan zijn om te borrelen! Dag ldvd-ers, sterkte allemaal.