Hallo,

Ik heb sinds drie maanden een vriendin die ooit gediagnosticeerd is met Borderline, maar zelf niets wil weten van dat etiket. Ze kreeg het advies om zich een jaar in een kliniek op te laten nemen maar koos er voor om te gaan studeren (kunstacademie), als alternatieve therapie..

Drie maanden geleden kwamen we elkaar tegen.. liefde op het eerste gezicht.. en bijzonder intens en fijn.. Voor mij jaren geleden dat ik dat gevoel had.. het gevoel van thuiskomen op zielsniveau.. Gesprekken tot diep in de nacht, heel veel lachen, vrijen en gezelligheid.. Iedereen om ons heen beaamde wat wij tot in onze diepste ziel voelden: dat we bij elkaar hoorden! Haar familie was enorm blij dat ze me had gevonden en ontving me met open armen.. waar voorgaande vriendjes nogal eens met enige reserve werden gezien.. Er werden vakantieplannen gemaakt, we klusten samen aan mijn huisje en waren zo intens blij elkaar gevonden te hebben!

Deze laatste maand werd wat ingewikkelder.. Nu heeft vriendinnetje ook CVS (Chronisch vermoeidheids syndroom), Candida en een hang naar depressiviteit dus voelde ze zich vrijwel dagelijks rot.. Dus we hebben veel gepraat.. Gesprekken waarin ik elke keer uiteindelijk iets positiefs zag gebeuren maar ze waren wel erg moeilijk.. Ik probeerde haar vooral te laten zien wat ik zag: een meisje met zoveel liefde en mogelijkheden, talent en potentie.. Ik kreeg sterk de indruk dat er heel veel boosheid en angst in haar zat.. En het niet kunnen accepteren van haar ziekte en beperkingen..

Ik had de grootste moeite haar te bereiken en binnen te komen als ze eenmaal boos of down was.. De muren gingen omhoog, de messen werden getrokken en het ging nergens meer heen.. Ik kon praten als brugman, maar er gebeurde niets meer.. Tot we er na een uur samen meestal wel weer uitkwamen, maar ik moest er ontzettend veel moeite en tijd in stoppen.. Ik ging hierin steeds meer over mijn eigen grenzen.. Nam geen tijd meer voor mezelf, betrok de verzorgersrol.. Ze heeft dagen dat ze haar bed bijna niet uit kan komen omdat ze ZO intens moe is.. Ik ging mee in een deel van haar dieet, liet haar wel 100 keer per dag horen dat ze het mooiste meisje was (vroeg ze heel vaak naar) en als ze moe of verdrietig was ging ik bij haar in bed liggen, hield ik haar vast en zong ik liedjes..

Gisteren keek ik een film, en ineens kwamen er heel veel emoties bij me los.. Ik moest zo ontzettend hard en lang huilen.. Ik voelde dat de druk best hoog lag en dat ik behoefte had aan rust en balans.. tijd voor mezelf.. Ze was inmiddels al twee weken aaneengesloten bij mij thuis omdat ze niet durft te reizen met ov.. Als ik ging werken, bleef ze hier.. Ze had wel wat afspraken, maar kwam altijd weer terug bij mij thuis (ze woont zelf anti kraak onder erbarmelijke omstandigheden, dus op zich ook niet zo onlogisch).. de angst naar huis te reizen werd zo steeds groter..

Vriend van haar kwam langs, die kon haar gelijk thuis afzetten.. had ze zelf zo geregeld.. op het laatste moment gaf ze echter aan dat ze niet durfde en wilde.. Ik moedigde haar toch aan te gaan, en gaf aan dat ik zelf ook wel behoefte had aan een momentje voor mezelf.. toen barstte de bom weer.. Ze is direct vertrokken zonder lief woordje..

Later kreeg ik hele harde SMSjes en belde ze me dat ik mijn spullen op moest komen halen omdat ze ze anders op straat zou zetten.. Ook zei ze dat onze verbintenis gebaseerd was op een kinderlijk verlangen, dat het strohalmen waren.. Dit deed echt intens pijn..

Enerzijds ben ik boos.. en ook moegestreden, maar ik voel vooral die enorme verbondenheid.. Ik heb best veel vriendinnetjes gehad maar het gevoel zo verbonden te zijn heb ik maar een keer eerder ervaren.. Ik zie ook wel in dat er veel shit is, en dat er nog een lange weg te gaan is.. maar ik wil me heel graag sterk maken daarvoor.. heel graag meewerken, leren en samen groeien.. Maar ze reageert zo primair vanuit haar pijn en vermoeidheid dat communicatie vaak zo moeilijk loopt.. Al heel snel raakt ze in het definitieve van "dit werkt niet, we moeten elkaar laten gaan, ik wil je geen pijn doen".. maar zodra het beter is, ben ik het beste in de wereld.. vorige week sprak ze zelfs over dat ze voor het eerst in haar leven over kinderen nadacht.. met mij!

Maar nu.. Het doet me enorm pijn en ik weet niet goed meer wat te doen..

Ze stuurde me vandaag een mailtje waarin ze wederom in de slachtofferrol kroop, en me weer aansprak op dat ik haar niet had moeten laten gaan (terwijl de beslissing naar huis te gaan was haar eigen beslissing was, die ze al dagen bleef uitstellen en die avond had ze zelf geregeld dat die vriend haar op kwam halen).. Ik word er gek van! In onze fijne momenten was ze zo enorm blij met onze liefde.. het gevoel dat er iemand was die zoveel moeite voor haar deed.. Die haar echt het gevoel gaf dat ze bijzonder en fijn was.. Dat er iemand van haar hield.. Maar nu lijkt het alsof er een compleet andere persoon is..

En ik mis die lieve kant van haar zo erg.. en voel me enorm alleen in dit moment.. en bang voor wat er komen gaat..