Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
Het afscheid ...
Mijn blog "terug bij af?" heeft gelukkig een positief vervolg gekregen, weer een heel verhaal.
Na zijn harde mail over mijn verzoek om een afscheid op korte termijn (=laatste spullen brengen & daarna contact verbreken) heb ik weer een emotioneel verhaal teruggestuurd, uitgelegd hoe ik me hierdoor voel etc. Kwam 's avonds weer een korte mail terug van gelijke srekking als de 1e, hij wilde wel komen maar met tegenzin, wederom geen woord over mijn gevoelens. Kortom, dit schoot niet op.
Al begonnen aan weer een mail, daarin mijn boosheid en verdriet uitend. Na een gesprek met mijn moeder begon ik er anders over te denken: kennelijk leest hij mijn mail niet of nauwelijks, want hij reageert niet op wat ik schrijf.
Toen bedacht ik mij dat er 2 dingen konden zijn: of hij is echt de harde k* geworden die hij nu lijkt te zijn, of mijn mails roepen zoveel emoties op dat hij niet anders kan reageren, dat hij blokkeert en/of alleen boos wordt.
Hier kon ik maar op 1 manier achterkomen: het bij hem navragen, in een mail met een heel andere toon, weinig over mijn eigen emoties en vooral vragen aan hem. De 1e vraag was natuurlijk: waarom wil je dit gesprek pas over 2 weken, wat is het dat je dan wel kunt en nu niet? In deze trant ging het verder, ook gevraagd of hij mijn emoties negeerde omdat hij het er zelf zo moeilijk mee had of om een andere reden.
Vanmiddag kreeg ik een reactie, hij reageerde echt op mijn vragen, heeft punt voor punt zijn reactie erbij gezet. Dit was echt iets anders dan die eerdere botte reacties, ik zat in tranen achter mijn computer, maar dan van ontroering. Zijn reactie op mijn vraag "waarvoor heb je 2 weken nodig" was "na gisteren zijn mijn emoties niet meer de baas maar onder controle", dat vond ik zo mooi en hij kwam dus vanavond.
Hij was op tijd, eerst beetje over praktische zaken gesproken, maar uiteraard kwam ook onze mailwisseling ter sprake. Ik heb gezegd dat ik blij was met zijn laatste reactie, we konden goed praten, ik bleef rustig maar wel af en toe emotioneel en tranen, ik heb wat antwoorden gekregen en ook kunnen vertellen. En nee, het was niet ineens de ideale communicatie, en hij sprak ook niet ronduit over zijn gevoelens, maar er was in elk geval respect voor mijn gevoelens. En ja, hij heeft sinds kort een vriendin, hij zou wel zien hoe dat ging lopen, was wennen aan iemand anders. Zelfs grapjes gemaakt (over ons: over 40 jaar samen achter onze rollators in Huize Avondrood 
), en het voelde goed voor mij.
Toen hij wegging kwamen weer de tranen, maar ik was zeker niet overstuur en voelde me daarna heel rustig worden, dit was gewoon wat er in zat voor dit moment. Het was het soort afscheid dat ik wilde, met wederzijds respect en het gevoel dat als we ooit weer contact hebben, dit gewoon moet kunnen en het laat de weg open voor wellicht een soort van vriendschap in de toekomst.
Het goede gevoel is er nu nog, veel geleerd over hem en mijn reacties op hem. Ben er zelfs blij om, hoe gek het ook klinkt. Voelt als een echte stap voorwaarts in de richting van acceptatie, al weet ik dat ik er nog lang niet ben. Ook verdriet en boosheid zijn zeker nog aanwezig maar die mogen er ook zijn.
Vooral geleerd dat ik mijn boosheid en verdriet niet meer naar hem moet ventileren, hij klapt dicht en/of wordt boos, dat geeft reacties die mij weer overstuur en boos maken, kortom een neerwaartse spiraal. Hij kan simpelweg niet anders reageren, ik zie dat nu eindelijk in. En deels komt dat juist door zijn emoties, die zijn er wel degelijk maar hij kan er (nog?) niet goed mee omgaan, ook hij is - ondanks de nieuwe vriendin - zeker nog niet klaar met zijn gevoelens voor mij en over de scheiding. Toch geeft deze gedachte mij op dit moment zeker geen nieuwe hoop, daar ben ik zelf best verbaasd over maar het is echt zo.
Ironisch eigenlijk: ik lijk de juiste formule voor contact met hem gevonden te hebben, juist op het moment dat ik het contact verbreek. Maar dat geeft niet, ik heb aangegeven zelf minimaal 2 maanden geen contact te zoeken, hooguit per mail voor dringende praktische zaken.
Ja, ik voel me zelfs een beetje bevoorrecht dat ik deze vorm van afscheid heb gekregen, want ik weet dat het voor velen anders is. En al zijn zeker niet al mijn vragen beantwoord, ik besef dat wat ik nu wel weet, mij in elk geval weer een stapje verder brengt in de verwerking. Dat voelt goed, van tevoren was ik bang dat ik boos zou worden en we zouden vervallen in verwijten over en weer, maar dat is niet gebeurd. Dus ik ben best trots op mezelf, dat ik in staat ben geweest in te zien dat mijn eerdere communicatie naar hem niet werkte en heb ontdekt dat het ook anders kan, en trots dat het gesprek goed verliep, ik ben niet boos of hysterisch geworden, ook een vooruitgang.
Ik kan weer gaan salsadansen door mijn huis!
- vincie's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
PS Een paar uur later
Wordt net wakker, na wederom maar een paar uurtjes slaap en voel me toch een beetje down, shit, kan niet meer slapen en ga nadenken, zijn woorden van gisteravond in twijfel trekken, gesprek weer analyseren. Nee, dit heeft geen zin, dus achter de computer, mijn eigen verhaal nogmaals terug lezen, om een stukje van dat goede gevoel terug te krijgen.
Tja, wat had ik anders verwacht, dat het nu ineens anders zou zijn, makkelijker? Zoals ik al zei, verdriet en boosheid zijn zeker niet weg, ze zijn in mijn slaap weer naar binnen gekropen.
Maar teruglezen helpt: ik heb het goed gedaan, naar hem toe me sterk gedragen, dat is de juiste houding op dit moment. Ik heb al zo vaak mijn emoties naar hem getoond, en het komt echt niet aan, uiteindelijk maken zijn reacties (of het uitblijven daarvan) het alleen maar moeilijker voor mij.
En die emoties, die mag ik niet wegstoppen, daar ga ik nu andere wegen voor zoeken, een daarvan ben ik nu mee bezig, lekker van me af schrijven. Geloof dat ik de komende tijd weer vaak hier aanwezig zal zijn
Ja, ik filoseer en analyseer weer heel wat af, is ook aard van het beestje, en ik weet dat het een van mijn valkuilen is, met teveel blijven nadenken kan ik mezelf aardig gek maken. Afleiding zoeken is dan de beste remedie, want ik kan wel blijven afvragen of al zijn antwoorden gisteravond de waarheid waren, maar daar schiet ik niets mee op. Nee, het was zijn keuze om deze info te geven, oprecht of niet, daar moet hij mee leren leven als er leugens bij waren, maar een aantal opmerkingen waren zeker oprecht en geven mij ook nu nog het gevoel dat ik het bij het juiste eind heb: onze jaren samen waren niet allemaal een leugen, niet verspild, ik heb heel veel voor hem betekend en dat is niet helemaal weg. Maar het voelt voor hem nu eenmaal anders, en dat is een van de belangrijkste lessen van gisteravond: hij zit daarin echt anders in elkaar dan ik, deels omdat hij nu eenmaal een man is en deels om wie hij is, iemand zijn gevoelens alleen met grote moeite kan uiten, een binnenvetter is die worstelt met zijn eigen gevoelens. En als hij al zo'n moeite heeft met zijn eigen gevoelens, hoe kan ik dan verwachten dat hij de mijne helemaal begrijpt? Nee, respect en erkenning van mijn gevoel, dat is wat ik echt nodig heb om verder te gaan, en die heb ik voor dit moment wel voldoende gekregen.
De emotionele achtbaan, die blijft nog wel een tijdje doorrazen, ben boos, ben heel verdrietig, eet en slaap sinds afgelopen zondag weer slecht maar ik weet: het gaat over. Zoals Boa in mijn voorgaande blog reageerde: die ontdekking van de nieuwe vriendin, het voelt nu even als terug bij af, maar daarna krabbel je sneller weer op. Ja, ik kan het al geloven dat dat gaat gebeuren, maakt de pijn nu niet minder maar wel draaglijker. En dat is ook al winst
En met deze positieve gedachte sluit ik af, ga mezelf lekker even toestaan verdrietig te zijn.
Vincie 2
Het is logisch dat je het gesprek met je ex
eindeloos wil analyseren.Zeker omdat de gesproken
woorden kneedbaar zijn!
Kijk,hij heeft het toch geprobeerd zich te uitten
en d?ɬ°t zou je toch als een pluspuntje kunnen beschouwen!
Dit in tegenstelling tot mijn ex,die dit absoluut niet wil en/of k?ɬ°n!Ze blokkeert als ik ook maar ?ɬ©?ɬ©n woord er over zeg!
Tsja wat moet je dan?
Wat mij overigens op valt is,dat je boosheid nog steeds een
rol speelt.Maar d?ɬ°?ɬ°r moet ik heel voorzichtig in zijn,omdat
ik denk,dat je daar zeker je redenen voor zal hebben.
Wat ik eigenlijk daarmee wil zeggen is,dat die boosheid(en die was er zeker ook bij mij)is verdwenen.Waarschijnlijk ergens opgeslagen,zodat ik er n?ɬ? geen last meer van heb.
Ik hoop dat je me nog kunt volgen.
Die boosheid speelde bij mij tot ongeveer anderhalf jaar na onze breuk.Best wel lang eigenlijk besef ik n?ɬ?.Overgebleven is het verdriet,dat die breuk heeft veroorzaakt en de onmacht van haar om daar over van mening te kunnen wisselen.
Maar goed,we moeten allemaal verder.Bedenk maar:Morgen gaat het beter,morgen zullen zorgen van vandaag niet meer bestaan!
Wees maar lekker even verdrietig hoor,
Sterkte en liefs,
Hmvrpm78
Vincie
Hey daar Vincie,
Nog ff een reactie. Ik las gisteren heel laat je blog en dacht toen al dat je je vandaag mss niet meer zo goed zou voelen. Ik ben heel blij voor je dat je gesprek goed ging. Ik vind het ook mooi om te zien dat je je niet aan woede uitlevert.
Maar al met al, het lost je verdriet en je gevoelens verraden te zijn natuurlijk niet op. Hey en kleine volstrekt subjectieve opmerking, soms klink je alsof je persoonlijke tomtom op "ga om verdriet heen" geprogrammeerd staat.. Je mag best intens verdrietig zijn langer dan even, sterker pas als je dat voldoende doet, dan kun je straks weer echt goed verder.. Er is leven na je ex. Mooi leven. misschien zelfs mooier dan ooit tevoren. Alleen dat is nog niet vandaag.
Veel sterkte!
En dan nog dit ...
Bedankt weer voor jullie reacties, ik kan de steun goed gebruiken. Want eigenlijk is het verhaal nog niet compleet, ik heb het niet eerder in mijn blog gezet omdat ik me probeer er over heen te zetten. Maar het kost me vandaag zoveel moeite, dat ik er toch wat over kwijt .
We hebben het gisteravond namelijk ook heel even over zijn nieuwe vriendin gehad, ik wilde graag haar naam weten. Hij aarzelde heel erg, maar zei het uiteindelijk toch. Volgens hem is het een andere vrouw, maar ze heeft dezelfde voornaam als de SMS-dame uit maart (uit mijn 1e blog) en hij kent haar ook via de sportschool. Ja, die andere dame sprak hij ook nog af en toe. En nu moet ik geloven dat dit niet een en dezelfde is? Ik heb het gisteravond zo gelaten, de rest van het gesprek ging zo fijn en ik wilde hem graag geloven.
Maar nu, de volgende dag, begin ik weer twijfelen: liegt hij toch, en zo ja, hoe lang is dit al aan de gang? In zijn laatste mail zei hij letterlijk""dit is allemaal pas na de scheiding ontstaan, als je dat maar gelooft". Tja, en dat is nu net waar het om draait: ik heb zo'n moeite dat te geloven, ik merk dat ik hem daarin niet meer vertrouw.
Ik weet (verstandelijk) dat als ik het ga proberen uit te zoeken, en ik ontdek dat ik gelijk heb, ik er toch niets mee kan, het veranderd niets aan de situatie nu maar het zou wel mijn gevoel over hem veranderen: hij is dan echt onbetrouwbaar geworden. Aan de ene kant makkelijker, op een ontrouwe ex kun je vooral boos zijn, maar voel ik me er uiteindelijker beter door? Nee, ik denk het niet.
Maar voor nu is het probleem: HOE STOP IK DEZE GEDACHTE? Ik blijf er maar aan denken, heb info waarmee ik wellicht kan achterhalen hoe het zit maar ik wil me eigenlijk niet verlagen tot dit soort praktijken. Maar het kost moeite! Wat trouwens geen moeite kost is de verleiding contact met hem op te nemen, zal ik maar zien als een pluspuntje. Reacties zijn welkom, ben benieuwd hoe anderen hier mee om zouden gaan en vooral of er mensen zijn die hier ervaring mee hebben.
Ben al veel te lang hier mee bezig vandaag, ga nu maar weer eens iets nuttigs doen ....
De waarheid
De waarheid (als er al een andere waarheid is) komt vanzelf bovendrijven. Het lijkt heel belangrijk, de waarheid te weten komen. Maar eigenlijk heb je de waarheid al. Namelijk, jullie zijn niet meer samen en hij ziet een andere vrouw, waar wel of niet iets verder uit groeit.
Gun jezelf een beetje rust zou ik zeggen en focus je op jou, ipv op hem. Al weet ik ook dat het moeilijk is. Maar iedere vorm van energie die je nu nieuw in hem steekt gaat je meer pijn opleveren, denk ik. Je hebt al genoeg energie oud en pijn daarvan op je bord.. Dus laten gaan, zou mijn tip zijn.
Sterkte Vincie!
Vincie 3
Ik begrijp n?ɬ? beter de achtergronden van je boosheid!
En heb daar zeker begrip voor!
Even nog een weerspiegeling of eigenlijk een klein onderdeeltje van mijn verhaal:
Mijn ex kreeg de eerste rijles voor een schakelauto(ze had al een rijbewijs voor automaat)van de kinderen voor haar verjaardag!De rij-instructeur kon het goed met haar vinden(bleek ?ɬ°chter?ɬ°f).Het ging z?ɬ©lfs zo ver,dat(we werkten samen),dat mijn ex besloot het werk te verdelen!Z?ɬ? dat ik een deel deed en zij!Apart!En d?ɬ°t gaf haar de gelegenheid
om bij hem te zijn!Met als gevolg dat hij een deel van mijn werk over nam!J?ɬ°,?ɬ©cht gebeurd!Uiteindelijk heb ik ze betrapt!
De hel brak los!Verdere details zal ik je besparen!(vooralsnog).Onze breuk was een feit.
Terugkomend op die boosheid!Ja,Vincie ik begrijp je nu!!
Ik had die boosheid opgeborgen,maar het is weer even terug gekomen!Eigenlijk ook weer goed,want ik besef nu weer
des te beter,waarom onze breuk onvermijdelijk is gebleken!
Mijn ex heeft trouwens de contacten met die rij-instructeur na driekwart jaar verbroken!Ze zei:"hij heeft me belazerd"!
Het hoe en waarom is mij onduidelijk!
Vincie,het zijn voor mij dus ook allemaal vragen,waar ik geen antwoord op krijg!En zoals ik al eerder zei:?ɬØk zal er mee moeten leren leven"!
J?ɬ° en zoals je zegt:Op een ontrouwe ex kun je vooral boos zijn,maar voel ik me er uiteindelijk beter door?Nee,ik denk het niet!
Idd,ik denk het niet!!
Ik stop mijn boosheid maar weer terug,waar ik het opgeborgen had!Maar nogmaals Vincie,ik begrijp je n?ɬ?!!!...
Hmvrpm78
Even reageren op mijn eigen blog
Moeilijke dag gehad vandaag, allerlei scenario's bedacht hoe ik "de waarheid" kan achterhalen, maar gelukkig niet aan toegegeven. Ben er wel bijna de hele dag mee bezig geweest, uiteindelijk was vanavond de conclusie dat ik het ga laten rusten. Ik wil ook later trots op mezelf kunnen zijn dat ik me niet heb verlaagd tot allerlei spionage-achtige activeiten om iets te weten te komen waar ik toch niet gelukkig van wordt. Nee, als hij gelogen heeft, is hij diegene die daar mee moet leven en ik kan mijn energie beter in mezelf steken (met dank aan Italygirl). Dat is een gedachte die goed aanvoelt, ik geef hem het voordeel van de twijfel nu en we zien wel. Heb nu weer rust, maar er zullen ongetwijfeld nog meer moeilijke momenten komen, de weg is nog lang maar ik ga in de juiste richting nu.
Vincie
Lieve meid!
Dank dat m'n woorden iets voor je kunnen betekenen, ik vertel enkel m'n eigen ervaring, veel gevoelens en vragen die jij je nu stelt, heb ik me exact 5 maand geleden ook gesteld. Zoals je ook kan lezen in een vroegere blog van me, heb ik me w?ɬ®l eens verlaagd tot een soort spionage-activiteit (hihi) maar dat vond ik toen volkomen verantwoord. Ik ben zo ook te weten gekomen dat ze nogal een brute vrouw is (net wat hij eigenlijk nodig heeft) en dat ze een kind heeft. Anders had ik dit nooit geweten. Meer wil ik ook niet weten, het is perfect zo. 'k Heb er dus nog steeds geen spijt van dat ik een paar anonieme rinkels op z'n mobiel heb gedaan die ene ochtend toen onze breuk nog vrij recent was.
'k Wil maar zeggen: het zou niet gezond zijn als je blijft de drang hebben om alles over hem te weten te komen, maar op sommige antwoorden heb je wel recht. Ik ga je geenszins aansporen tot 'illegale' dingen, maar weet wel dat je in mijn 'moreel wetboek' het recht hebt op 1 telefoontje
Dit enkel als dat jouw hoofdje verlost van een hoop vragen waarmee je worstelt en die je belemmeren andere nuttige dingen te doen zoals je zelf zegt 
Wees aub niet te hard voor jezelf, het is allemaal zo recent nog voor je, na een huwelijk van 19 jaar gaat je ex vrolijk met een andere aanpappen. Zoals Boa eerder schreef, laat je boosheid toe, heeft geen zin ze ver weg te stoppen, want iets onverwerkt dat je wegstopt, begint te stinken.
Vandaag was ik nog bij m'n meter en nonkel en die zijn uiteindelijk net zo benieuwd als ik was toen....zo ook m'n zussen, ma en vrienden. Ze vroegen me: "Hoe heet ze? Hoe oud is haar kind? Hoe ziet ze eruit?", dit mede omdat ze K heel graag hadden en ze zich nog steeds niet kunnen inbeelden dat hij zo'n wisselvallig persoon blijkt te zijn. Ik antwoordde mijn lieve meter dat dat me echt niet meer interesseert, is ook zo, het interesseerde me echter w?ɬ®l te weten waar en wanneer hij haar heeft leren kennen, en dat heeft hij me 'zogezegd' verteld. Of ik dit moet geloven na de vele leugentjes en na die ware aard van hem die er de laatste maanden is uitgekomen, weet ik niet, maar ik neem er vrede mee en heb er nu rust in. Ik wil ook niet meer weten, kreeg zelfs even een paniekreflex wat het met me zou doen, als ik het w?ɬ®l te weten zou komen toevallig van iemand op straat....
Jij gaat net zoals ik je rust terugvinden, maar dat heeft tijd nodig. Ik heb de relatie na de breuk echt uitgeziekt, maar 'k had dat nodig. Mijn ex z'n goeie gang van zaken of 'wil om niks te moeten voelen of na te hoeven denken' is hier ondergeschikt aan mijn verwerking. 't Gaat om ?ɬ?ns, we zijn lelijk genoeg als een hond weggeschopt, verdorie. Nu is het tijd om onszelf alle gemoedsrust te gunnen. Ik voel me nu sinds z'n meubels eindelijk wegzijn, dan ook heel 'bevrijd' maar dit komt enkel omdat ik m'n tijd om te verwerken heb genomen en deze ook effectief nodig had.
Denk dus vooral aan jezelf, lieve Vincie, niemand anders doet dat voor jou hoor, al zijn er vele lieve mensen op deze aardbol. En doe wat je instincten je ingeven dat je nodig hebt, op dat eigenste moment!
Dus als je je een 'st*lkst*r' voelt wanneer je eens een foontje pleegt om wat te weten te komen, doe het dan niet, want dat lijkt me geen fijn gevoel om mee te moeten leven.
Maar als het JOU kan helpen om verder te kunnen gaan, lijkt mij er niks mis mee.
Veel liefs,
Italygirl x
Nog even reageren
Hoi Vincie,
Ik wil graag nog even reageren op je vraag wat je er mee kan doen om alles te willen weten... Ik kan je vertellen dat je er niet gelukkiger van wordt! Sterker nog, je wilt steeds meer dingen weten en wanneer je geen antwoorden krijgt probeer je zelf misschien een invulling aan die antwoorden te geven. Enkel je boosheid zal oplaaien en daar kom je niet verder mee. Dus je keuze om vooralsnog niets proberen te achterhalen juich ik alleen maar toe. Je helpt je zelf er niets mee en bovendien wat voegt het dan nog extra toe? Meestal klopt je gevoel wel...
Bedankt allemaal weer voor jullie tips en lieve woorden ...
ik ben er erg blij mee, slepen me door de moeilijke momenten.
Ik weet wel dat ik het zou moeten stopzetten, die gedachte van alles te willen weten, maar dat is nu juist het probleem. Ik weet nu bijna niets en ik ben al zelf aan het invullen, als ik alleen ben, gaan mijn gedachten onmiddelijk aan de wandel. Af en toe roep ik ze een halt toe, maar ze zijn zo hardnekkig ... En ik weet ook, dat elk antwoord weer nieuwe vragen oproept, maar mijn emoties gaan de afgelopen dagen regelmatig met me op de loop ... zit ik weer jankend in de auto, en mijn collega's maken ook kanten van mij mee die ze niet kennen, gelukkig zijn ze heel lief voor me. Ik schreeuw mezelf soms echt toe: Kappen nu met dat gemaal! Maar het helpt maar tijdelijk, ik moet vooral veel afleiding zoeken, maar ik heb problemen me te concentreren, kan weer heel weinig eten (krijg nu echt commentaar: niet verder afvallen hoor) en slapen, ach, als ik 4 uur per nacht slaap mag ik al blij zijn.
Wat ik nu het ergste vind van alles, is dat iemand die ik 19 jaar lang voor 300% vertrouwde, hoogstwaarschijnlijk tegen mij gelogen heeft, dat doet eigenlijk nog het meeste pijn. Snap echt niet hoe iemand zo kan veranderen, misschien ben ik na?ɬØef geweest, maar mijn vertrouwen in andere mensen heeft een enorme deuk opgelopen.
Kortom, we zitten weer flink in een dip, tranen en boosheid wisselen elkaar in razend tempo af, gelukkig ook nog met goede momenten dat ik kan lachen met anderen. Tot overmaat van ramp staat mijn paard ook nog stil met een blessure, dus een flinke buitenrit, waar ik normaal echt van kan opknappen, is er ook niet bij.
Maar het gaat vast weer voorbij, ga gelukkig dit weekend met een vriendin op pad, wordt mooi weer dus ik hoop lekker te kunnen genieten.
En nog een leuk vooruitzicht: in september ga ik met een andere vriendin ruim een week naar Gran Canaria, kost me mijn laatste vrije dagen maar ik moet echt weg hier ....
Mag eigenlijk ook best trots zijn op mezelf, bedenk ik nu: heb nog steeds de verleiding kunnen weerstaan om detectiefje te gaan spelen, niet meer langsgereden na zondag, niet gebeld, al kost het soms grote moeite, nu nog die gedachten stoppen ... Boa, ik blijf het proberen: loslaten!
Liefs, Vincie
Al is de leugen nog zo snel ....
... de waarheid achterhaald hem wel. Hoe clich?ɬ©, maar wel waar. Nu de meeste mensen weten dat ik op de hoogte ben van zijn nieuwe vriendin, komt er ineens allerlei informatie los. En ja, dan blijkt dat ik gelijk had, hij heeft al enkele maanden een ander en het is zeker die dame van de SMS, net 2 weken nadat hij vertelde dat hij wilde scheiden. Kortom: hij is gewoon een leugenaar, ga niet eens raden naar het waarom maar het bevestigde wel mijn gevoel er over. Voel me niet zo rot als vorige week, toen ik ontdekte dat hij een ander had, maar ik twijfel wel: ga ik hem er nog mee confronteren dat ik het weet? Tenslotte heb ik zelf sinds vorige week het contact verbroken, maar de verleiding is groot: een allerlaatste mail, waarin ik aangeef dat zijn bedrog is ontdekt en dat ik niets meer met een leugenaar te maken wil hebben. Laat het eerst maar even betijen, geen overhaaste reacties nu maar het is zo moeilijk, dus maar weer ff posten hier, weerhoudt me van domme dingen doen.
Gelukkig heb ik een topweekend achter de rug, lekker weg geweest en leuke dingen gedaan, dat had ik echt nodig. En van dat goede gevoel is nog wat over, helpt me weer door deze dip heen. En de boosheid, dat hij weer gelogen heeft, die helpt me afstand nemen van hem, het laatste restje hoop dat hij zich nog zou bedenken lijkt verdwenen: ik hoef hem niet meer, iemand die zo liegt na 19 jaar kan ik nooit meer vertrouwen. Wat het verstand al een tijdje wist, begint het hart nu ook te accepteren: er is geen "wij" meer, mijn liefde is al heel lang onbeantwoord en ik verdien beter, hij is mij niet meer waard!
Ik heb het gevoel dat ik hele grote stappen maak nu, zowel vooruit als achteruit, de emotionele achtbaan dendert weer op volle kracht door.
Ja, ik voel veel verdriet, maar er zijn ook lichtpuntjes. Lijkt wel of de knop nu makkelijker is om te zetten naar mezelf ipv naar hem, wat heb IK nodig om het leuk te hebben, maak allerlei leuke plannen en heb er nog zin in ook.
Voor iedereen die net als ik nog volop in die achtbaan zit: echt, het kan, je hoeft niet 24 uur per dag ongelukkig te zijn, zelfs toen ik vorige week nauwelijks kon eten en slapen waren er van die (korte) momenten dat het beter ging. Zelfs vandaag nog, in de auto, ik zat weer te somberen en toen klonk ineens dat liedje: "always look at the bright side of life ..." en ik zong luidkeels mee, voelde me gelijk een stuk beter daarna en nu nog, met deze melodie naklinkend in mijn hoofd.
Ik weet het nu zeker, ooit kom ik uit dit dal!