Een vriend van me uit Rusland was in Amsterdam. hij wilde de Jordaan zien. Ik ben in de trein gestapt en op Amsterdam Centraal kwamen we elkaar tegen. De Jordaan. 4 Jaar terug woonde mijn ex in de Jordaan. Ik ben met mijn vriend naar het huis gelopen waar de liefde begon. We kwamen langs de cafeetjes waar we dronken, langs de restaurants waar we aten, we wandelde langs de grachten waar wij toen liepen. Arm in arm. Toen. Het gevoel kwam terug. Een gevoel dat we al jaren kwijt waren, zij woont nu in zuid. We kwamen niet veel in de stad. De avonden, moe na het werk, waren meestal thuis. De weekenden was zij in Delft. Ik was aan het einde niet heel vaak in Amsterdam, wat me nu verdriet doet. Gisteren niet. We liepen. Vondelpark, Leidseplein en terug over de gracht.

Om half stapte ik in de trein. Een minuut later stapte ik er weer uit. In die minuut was veel gebeurt. Ik belde haar. Zij vond het leuk om me te zien. Ik ben naar de Cobalt (kroeg) gelopen. We hebben tot 2 uur zitten praten. Vreemd dicht bij elkaar. Maar ook heel ver weg. Tranen bij haar, later ook bij mij. Praten over vroeger. Situaties werden duidelijk. Dat zij een hotel wilde op vakantie maar dacht dat ik in de tent wou. En daarom was die vakantie zo moeilijk. Ik heb het nooit geweten en begreep niet wat het probleem toen was. Ik vertelde haar van de stress en de tijd die ik nodig had voor mezelf. En dat ik dat niet zei en dat ik daarom zo kon brommen als we bij elkaar waren. Ik vertelde haar ook van het meisje dat ik heb leren kennen. Tranen over haar wangen. Maar ze zei ook dat ze het kon verwachten. Zij is er mee gestopt. En dat de band nog zo nauw is tussen ons. En dat ze wil dat het zo blijft. Ik zie dat het minder gaat worden. Tuurlijk. Mensen veranderen in de tijd, nieuwe vriendschappen ontstaan en oude verdwijnen.

Toen naar de trein. Een zoen op mijn mond. Ze zwaaide en liep de trap af. Kwam terug, ik kreeg nog een zoen. Weer de trap af. Een minuut later stond ze op het raampje te kloppen. We praten totdat de trein weg ging.

Ik voel geen verdriet. Ook niet na het smsje dat ze me stuurde. Ze heeft een speciale plek in mijn hart. Ik ga gewoon verder met mijn nieuwe weg. Zij met de haar nieuwe. Maar toen ik vanochtend mijn jas aan trok rook ik een vleugje van haar parfum en miste ik haar. Als de bijzondere vrouw die ze is.