Het gaat niet goed.

afbeelding van T16

Het gaat niet goed. Ik was zo hard bezig met geen contact. Maar ik trok het niet. Vanavond een emotionele avond was ea voorgevallen en ik ging sporten - wetende dat hij er was. Wat ben ik weer hard op mijn bek gegaan.
Waar ik eerst goed afstand had vertelde hij dat zijn moeder erg ziek is en in het ziekenhuis ligt. Ja ik kon niet anders dan daar op reageren. Alleen de woede kwam eruit.. Dat hij dit pas nu vertelt terwijl ze er al dagen in ligt. Wat ben ik? Een of andere random persoon tegen wie je dat vertelt? Als je me niet nodig hebt, blijf dan weg alsjeblieft want ik ga hier volledig aan kapot. Het doet me pijn dat hij me niet nodig heeft, dat hij een ander heeft waarmee hij dit deelt en die er voor hem is.
Het vreet me op van binnen en van buiten. Ik ben mezelf serieus een depressie aan het inhelpen nu. We zijn drie maanden verder, ik sta nog steeds op hetzelfde punt. Ga soms slapen zodat ik geen contact onderneem - ja zo erg is het nu. Het is zo een strijd zo kan ik toch niet altijd blijven doorgaan.
Ik confronteerde hem er mee. Ik zei dat het voor mij vele malen meer heeft betekent dan voor hem. Hij raakte in paniek toen zijn vriendin misschien door zou gaan, haalde haar meteen terug. Oh zo verliefd en gek was hij op mij dat hij wilde trouwen en kinderen wilde krijgen. Vervolgens houdt hij me geen seconde tegen. Laat me gaan. Afgelopen maand is er veel veranderd dat merk ik. Hij doet geen moeite meer om te laten zien hoe hij zich voelt over mij. Hij Zegt letterlijk tegen me als zij is wie ik wil dan hoef ik jou dat niet te zeggen. Nee de tijd van verantwoording is ook afgelopen.
Hij mist me niet op die manier, houdt niet van me op die manier, wil me niet in zijn leven op die manier als dat ik dat wil.
Hij heeft me bespeeld, mijn hart en mijn vertrouwen gebroken. Maar ik? Ik 'hou' nog steeds van hem. Wat is er mis met me:(

afbeelding van P.

T16

Hi T16,

Allereerst wil ik je al het goede en beste wensen voor 2018. Wat een krachtige, doch verdrietige blogs lees ik hier van je. De ene keer emotioneler dan de andere.. Maar zo eerlijk, recht uit je hart, dat ik je pijn bijna kan voelen. Wat een kut situatie en wat een lul is het om zo'n pracht wijf te laten lopen! Ik kan me heel goed indenken dat je je voelt zoals je doet, er is niks mis met je. Het is begrijpelijk, je gaat alle stadia door. Maar zodra het contact er weer is word je wederom teleurgesteld waardoor je weer van voor af aan begint.

Hij heeft maanden lang de schijn opgewekt dat jullie een toekomst samen hadden, hij en zijn (ex)vriendin definitief geen item meer waren. Hij heeft geïnvesteerd in je, jou het gevoel gegeven dat je de leukste, mooie vrouw was. Niet te evenaren door zijn ex of wie dan ook. Hoe pijnlijk het dan is om te moeten realiseren dat hij uiteindelijk niet kiest voor jou, maar voor 'haar', de vrouw waar hij mee gebroken had. Jouw verdriet is terecht, je bent immers een mens met gevoel.. Diep gaand gevoel voor deze man. De teleurstelling die je voelt, de afwijzing, ik kan het me zo enorm goed voor stellen.

Ondanks dat je aangeeft dat hij zei dat jij alles voor hem was, alles wat hij zocht en alles wat hij nodig had, leest het een beetje alsof je een rebound was. Iemand waar hij iets in wilde vinden wat hij thuis niet kreeg. Waarom zou je in godsnaam aangeven terug gegaan te zijn omdat je ex wellicht verder zou gaan? Dan was die relatie niet af gesloten! Je moet jezelf te leuk vinden voor dit aantrekken en afstoten spelletje dat hij met je aan het spelen is. Hoe moeilijk dat ook zal zijn. Je bent geen stuiterbal!

Natuurlijk weten ik en alle anderen hier dat dit makkelijker is gezegd dan gedaan. Je mag boos zijn, verdriet hebben, je rot voelen, schreeuwen, schelden, woest zijn. Dat hoort bij het hebben van liefdesverdriet, maar wapen jezelf ervoor dat je dat donkere gat in glijdt. Blijf het vooral van je af schrijven, desnoods maak je 10 blogs per dag. Het lucht op, echt! Verbreekt het contact met die man, verwijder zijn nummer of neem zelf een nieuw nummer. Zorg er voor dat hij op geen enkele manier nog contact kan leggen en jou dus weer hoop kan geven of je nog verdrietiger kan maken. Je zal dit echt zelf moeten doen, en wij zullen er zijn om naar je te luisteren. Je staat er echt niet helemaal alleen voor!

Ik wil je enorm veel wijsheid, kracht en sterkte toewensen. Je bent een sterke vrouw, dat zie ik aan de manier van schrijven. Ook jij zal dit overwinnen, echt waar.

Liefs,
P.

afbeelding van T16

Lieve P

Lieve P,

Enorm bedankt voor je uitgebreide en fijne antwoord. Dat contact nekt me, dat heb ik door. Ik heb nu sinds eind september enorm veel pogingen gedaan dit te beindigen. Destijds was er nog niets duidelijk en was hij nog niet samen met zijn vriendin. Dat bracht helemaal veel hoop met zich mee. Daardoor liet ik mezelf elke keer weer in het contact verleiden. Elke keer die teleurstelling zoals je terecht beschrijft.
Ik heb ook vaak gezegd 'ik verdien dit niet!' "hoe kunnen wij nu zielsverwanten zijn???". Maar elke keer leek het daar toch weer op.. Hij mistte me enorm mn in oktober.. Elke keer broodkruimels achterlatend met boodschappen voor mij.. Het streelde me, maar het maakte me boos, ik begreep het niet. Waarom mij zo missen en zoveel van me houden en inderdaad me zo perfect vinden en dan toch voor haar gaan? Nee die relatie is niet afgesloten. Inmiddels heb ik niet meer het idee dat die relatie ooit afgesloten gaat worden.
Mijn idee van een zielsverwant, een ware liefde, is toch echt niet dat deze terug gaat naar zijn ex om het ea uit te zoeken.. Pijnlijke realiteit, dag in dag uit.
Vriendin van me zei dat hij een enorm sterk beeld heeft neergezet wat mijn ideaalbeeld van hem versterkt - dat ik het wellicht hierdoor zo lastig heb om los te komen. Nu valt het ideaalbeeld in diggelen en het doet echt zo enorm veel pijn.
Heb vandaag heel de dag in bed gelegen, starend naar het plafond afwisselend met zo wanhopig hard huilen.
Geblokkeerd op whatsapp.. krijg ik later toch een sms binnen over dat het zo aardig is dat ik zo lief voor zijn moeder ben en zij en hij dat enorm waarderen. Dikke kus van hem. Hij heeft het niet eens door dat ik hem geblokt heb, waar hij voorheen door het lint ging en de paniek zeer actief werd, ZIET hij het niet eens..
Mijn pijn van gister avond, de pijn die me tot 3u heeft laten huilen en vandaag me wederom naar de afgrond heeft gebracht ZIET hij niet eens..
Het gaat niet goed met me dat voel ik. Ik dacht ook altijd dat ik een sterke vrouw was, in mijn hoofd weet ik het allemaal precies, en wat ik wil werk ik kei en kei hard voor.. Maar dit lijk ik niet te trekken. Het lijkt alsof ik kopje onder ga. Ik blijf analyseren, nadenken, het niet begrijpen, erover praten, wanhoop, boosheid, nieuwsgierigheid afgewisseld met er zo niet klaar voor zijn om HEM te laten gaan.

afbeelding van T16

Lieve P

Lieve P,

Enorm bedankt voor je uitgebreide en fijne antwoord. Dat contact nekt me, dat heb ik door. Ik heb nu sinds eind september enorm veel pogingen gedaan dit te beindigen. Destijds was er nog niets duidelijk en was hij nog niet samen met zijn vriendin. Dat bracht helemaal veel hoop met zich mee. Daardoor liet ik mezelf elke keer weer in het contact verleiden. Elke keer die teleurstelling zoals je terecht beschrijft.
Ik heb ook vaak gezegd 'ik verdien dit niet!' "hoe kunnen wij nu zielsverwanten zijn???". Maar elke keer leek het daar toch weer op.. Hij mistte me enorm mn in oktober.. Elke keer broodkruimels achterlatend met boodschappen voor mij.. Het streelde me, maar het maakte me boos, ik begreep het niet. Waarom mij zo missen en zoveel van me houden en inderdaad me zo perfect vinden en dan toch voor haar gaan? Nee die relatie is niet afgesloten. Inmiddels heb ik niet meer het idee dat die relatie ooit afgesloten gaat worden.
Mijn idee van een zielsverwant, een ware liefde, is toch echt niet dat deze terug gaat naar zijn ex om het ea uit te zoeken.. Pijnlijke realiteit, dag in dag uit.
Vriendin van me zei dat hij een enorm sterk beeld heeft neergezet wat mijn ideaalbeeld van hem versterkt - dat ik het wellicht hierdoor zo lastig heb om los te komen. Nu valt het ideaalbeeld in diggelen en het doet echt zo enorm veel pijn.
Heb vandaag heel de dag in bed gelegen, starend naar het plafond afwisselend met zo wanhopig hard huilen.
Geblokkeerd op whatsapp.. krijg ik later toch een sms binnen over dat het zo aardig is dat ik zo lief voor zijn moeder ben en zij en hij dat enorm waarderen. Dikke kus van hem. Hij heeft het niet eens door dat ik hem geblokt heb, waar hij voorheen door het lint ging en de paniek zeer actief werd, ZIET hij het niet eens..
Mijn pijn van gister avond, de pijn die me tot 3u heeft laten huilen en vandaag me wederom naar de afgrond heeft gebracht ZIET hij niet eens..
Het gaat niet goed met me dat voel ik. Ik dacht ook altijd dat ik een sterke vrouw was, in mijn hoofd weet ik het allemaal precies, en wat ik wil werk ik kei en kei hard voor.. Maar dit lijk ik niet te trekken. Het lijkt alsof ik kopje onder ga. Ik blijf analyseren, nadenken, het niet begrijpen, erover praten, wanhoop, boosheid, nieuwsgierigheid afgewisseld met er zo niet klaar voor zijn om HEM te laten gaan.

afbeelding van Lotte94

'' Ik dacht ook altijd dat ik

'' Ik dacht ook altijd dat ik een sterke vrouw was, in mijn hoofd weet ik het allemaal precies, en wat ik wil werk ik kei en kei hard voor.. Maar dit lijk ik niet te trekken. Het lijkt alsof ik kopje onder ga. Ik blijf analyseren, nadenken, het niet begrijpen, erover praten, wanhoop, boosheid, nieuwsgierigheid afgewisseld met er zo niet klaar voor zijn om HEM te laten gaan.''

Precies dat ervaar ik ook. Ik denk niet dat sterk zijn in die opzichten te maken heeft met pijn door de liefde. Het is niet te vergelijken. Ik denk goed na over alles, kan veel aan, werk hard etc. Maar het verdriet overheerst, dat is normaal als je van iemand houdt. Dit is gewoon zwaar rouwen. Het is veel erger om te rouwen terwijl diegene in leven is en niet bij je wil zijn, dan rouwen om iemand die is overleden (zo denk ik er i.i.g. over) want dit voelt als een hele nare afwijzing voor iemand waar ik een toekomst mee zag, wat jij waarschijnlijk ook zo ervaart. Verlaten worden op een manier als dit doet verschrikkelijk veel pijn en daar mag je veel verdriet van hebben!

Probeer voor jezelf om de dingen die je moet doen goed te doen en een tijd daaraan te verbinden. Stel je moet studeren spreek je met jezelf af dat je na een uurtje weer even mag huilen bijvoorbeeld. Doe het met mate. Laat je gedachten niet steeds afdwalen en bedenken hoe het zou kunnen zijn en wat je mist, want dat is je toekomst niet.

Heel veel sterkte

afbeelding van Amandaaa

Alsof ik het zelf geschreven heb

Lotte94 schreef:

'' Ik dacht ook altijd dat ik een sterke vrouw was, in mijn hoofd weet ik het allemaal precies, en wat ik wil werk ik kei en kei hard voor.. Maar dit lijk ik niet te trekken. Het lijkt alsof ik kopje onder ga. Ik blijf analyseren, nadenken, het niet begrijpen, erover praten, wanhoop, boosheid, nieuwsgierigheid afgewisseld met er zo niet klaar voor zijn om HEM te laten gaan.''

Precies dat ervaar ik ook. Ik denk niet dat sterk zijn in die opzichten te maken heeft met pijn door de liefde. Het is niet te vergelijken. Ik denk goed na over alles, kan veel aan, werk hard etc. Maar het verdriet overheerst, dat is normaal als je van iemand houdt. Dit is gewoon zwaar rouwen.

Ik ervaar dit ook precies hetzelfde, alsof ik het zelf geschreven heb. Ik zie mezelf als een sterk persoon, maar dit is echt alles overheersend, geen idee hoe ik het los moet laten en verder moet gaan. Ik ben inmiddels zover dat ik vanochtend een gesprek heb gehad bij de huisarts, deze heeft me doorgestuurd naar de praktijkondersteuner van de huisarts, dit is een soort psycholoog light. Ik hoop dat dit mij gaat helpen, ik loop ook vast en kan me tot weinig zetten. Dingen die echt moeten die doe ik, zoals werken en met vrienden afspreken voor afleiding, maar zodra ik weer alleen thuis ben is het helemaal mis. Ook studeren lukt mij niet op dit moment. Maar Lotte94 geeft een goede tip, ik ga het vandaag gelijk inzetten.

Ik denk dat we vooral moeten vasthouden aan wat iedereen zegt: het slijt vanzelf... ooit...