Het lukte hem wel. Ik was nog zo verbaasd dat hij de kinderen zo maar mee wilde nemen. Nou, dat deed hij dus niet.
Ik slaagde er niet in mijn vriendin te bereiken. Toen zei hij: goed, dan ga ik wel naar mijn vriend in XX. Ik zei: maar jij zou de kinderen toch meenemen? Hij: dat hoeft nu niet meer, want jij bent er toch?
Tsja...
Ik heb mijn broer gebeld, of die me wou halen. Ik dacht: je red je er maar mee. Natuurlijk toch niet. Het was toch geen doen voor ze? Nee, dat was het ook niet. En dus zijn de meisjes uit logeren geweest en waren wij elk apart het huis uit... Heeft hij dat echt zo gepland? Zo?

Ik weet het niet meer. Ik weet wel dat ik heel lang met mijn broer heb gepraat, die zelf een aantal jaren geleden een 'ideale scheiding' heeft gehad. Hij en zijn ex-partner zijn de beste ex-en die ik ooit gezien heb. Hij weet hoet 'het moet'.
Broerlief hoorde mijn verhaal aan en concludeerde doodleuk: het is over, hij gaat haar noet laten schieten en jullie moeten proberen het zo goed mogelijk te beëindigen.
Dat deed zeer, maar tegelijk: zijn realisme, zijn goede raad, zijn uitleg over hypotheken, wat ik zou konnen doen, wat mijn mogelijkheden zijn als dit breekt, tja, dat vond ik prettig om te horen. Pijnlijk, maar tegelijk heerlijk concreet. Het is lastig, maar het is een knoop die we moeten ontwarren...
En sindsdien dringt het steeds verder tot me door. Het is klaar. Echt klaar. Ik ga niet meer smeken, niet meer vechten. Ik hou het niet tegen, ik kan het niet alleen. Tijd om te laten gaan.
Hoe? Dat weet ik nog niet. Morgen is hij jarig. Hij heeft zijn kado vanochtend al gekregen, omdat er vanmiddag wat deelnemers aan dat kado langskomen. Hij vond het mooi, had het er ook moeilijk mee. Lekker puh, denk ik dan. Maar niet te hard, want hoe het ook gaat, wat hij ook doet - hij is de vader van mijn kinderen, de man waar ik 19 jaar lief en leed mee heb gedeeld.
Zo triest dat het nu zo is. Maar wat mijn broer zei klopt: bij haar is het leuk, hij heeft een geluksplekje terwijl hij zich zo klote voelde. En thuis heeft hij dat niet. Natoorlijk geeft hij dat niet op, niet na al het gezeik, alle tranen. Na alles.
En ja, misschien komt hij tot inkeer, maar dat kan niet anders dan nadat ik hem heb losgelaten en dan is het maar de vraag of er voor mij nog een weg terug is. Want wat het meeste pijn doet is dat hij niet eerlijk is. Ik laat het nu even. Ademhalen. Laat hem'.
Het voelt doof. Onverschillig en tegelijk zo vreselijk droef. Ik heb gefaald, woj hebben gefaald. Mijn kinderen hebben straks gescheiden ouders...