Er zijn momenteel 0 gebruikers en 0 gasten online.
het maalt maar door mijn hoofd
Hallo allemaal,
Ben vandaag al voor de tweede keer aan het schrijven, voel me zo ellendig, heb de dagen redelijk gevuld, maar toch...
Kennen jullie dat?
Je eenzaam voelen tussen je familie en vrienden, je wilt niet weer met je verhalen en verdriet aankomen, ook al begrijpen ze het wel.
Vooral tegenover (volwassen) kinderen is dit ook moeilijk.
De dagen hiervoor druk geweest zoals (bijna) iedereen met boodschappen, kerstkaarten, werken enz.
Nu zit ik hier alleen, straks ga ik pas werken, morgen mijn kinderen en zondag wat vrienden, maar toch, veel, teveel momenten alleen.
Hoe lossen jullie dit op? boeken lezen, emailen.
Wil ook al die melige, zoete kerstfilms en muziek niet.
Kortom, voel me waardeloos, ook dat ik hem een vriendelijke kerstkaart heb gestuurd, weer geen reactie, mensen die zwijgen, zoals hij, winnen altijd, als je nooit iets loslaat, kan een ander jou ook nooit iets terugzeggen of ergens over praten, want dat is wat hij doet, mij doodzwijgen, gewoon zijn rug naar me toegekeert en verder gegaan zonder 1 gesprekje ooit, ik weet het niet meer, zou op dit moment wel een steen door zijn raam willen gooien, een pot verf omkeren op zijn auto.
Maar zo ben ik niet, hij was\altijd heel anders, meer zo'n type dat direkt een grote bek geeft, vaak nog voor hij aangevallen wordt, was ik in die relatie maar zo geweest.
Zit er nog 1 vraag in mijn hoofd; tot nog toe ontwijk ik de plekken waar ik hem mogelijk tegen het lijf zou kunnen lopen, maar vanaf nu wil ik dat niet meer, weet alleen niet hoe ik moet reageren, niet aankijken, negeren, gedag zeggen, kwaad kijken, ik weet het niet.
Wat zouden jullie doen.
Bedankt voor jullie luisterend oor, ik vindt hier altijd zoveel steun en advies. xx Paula
- paula50's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van paula50
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Herkenbaar
Hey Paula,
Klinkt herkenbaar, je wilt niet weer je verhaal vertellen aan vrienden en bekenden, denk ook dat er een punt komt waarop je daarmee moet stoppen. Ik merkte in mijn omgeving dat mensen het ook een beetje zat begonnen te worden en dan heb ik het ook over goede vrienden, ze gaven dat ook aan. Daarom is deze plek zo goed, schrijf eigenlijk ook al een jaar hetzelfde. En die plekken ontwijken, dat kan je gewoon niet volhouden, je moet er doorheen. Maar ik begrijp hoe je je voelt, het valt niet te plaatsen. De persoon waar je van gehouden hebt die alles voor je was, die bestaat niet meer, hij is er nog wel, maar niet meer met jou. Dat is zo moeilijk te bevatten. Het is wat je ook aan mij schrijft, zo een zware opgave om het te verwerken.
Take care.
@Paula50
Hoi paula
probeer toch nog eens een lichtpuntje te zien, ik heb 2 weken terug ook nog eens mn job verloren dus ik kan niet eens zeggen dat ik morgen ga werken, dat ik daardoor nog eens afleiding krijg. Nee alleen nog maar onzekerheid of ik in het nieuwe jaar wel snel al dan niet een job zal vinden.
We moeten zelf onze lichtpuntjes vinden al is het maar 1 per dag want er zijn er nog altijd die het slechter hebben, verdrietiger zijn,....
Sterkte
diep
Over plekken ontwijken
In het begin, nou ja, vrij lang wel, heb ik dat ook gedaan. Nu sinds kort niet meer, al neem ik bij voorkeur niet de Albert Heijn waar hij altijd kwam (kost me ook niet veel moeite want voor mij is er een kleintje dichterbij). En een evenement waar ik hem misschien tref, ja, ik ben er de laatste keer toch maar heengegaan. Ik denk nu bij eventueel treffen : ik zie wel ter plekke hoe het is en hoe ik me voel. Het hangt van zoveel af! Ik vertrouw daar nu op , dat ik op het moment het beste doe wat in mijn vermogen ligt. Soort zelfvertrouwen en zacht zijn voor mezelf.
Hoi Paula, Ik ben het nu al
Hoi Paula,
Ik ben het nu al voor mijn vrienden aan het invullen... (jullie worden vast gek van me). Waarop ik als antwoord nu (nog) krijg: mag ik dat zelf uitmaken? En: als mensen dat irritant vinden, dan snappen ze niet wat liefde met je kan doen. Maar goed, ik denk ook dat er een punt komt dat mensen denken: get a life. En of ik er op dat moment al 'klaar' mee ben?? Dus inderdaad: hoera voor dit forum. Je kan altijd alles kwijt. En meestal is er wel iemand met advies. En met blogs (dat merk ik zelf) kan je anderen ook steunen. Ik voel me minder alleen en minder onbegrepen als ik jullie blogs lees. Want deze, heel corny, maar ontzettend waar, geeft toch wel heel mooi het gevoel aan dat we hier allemaal hebben:
Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet
't Is beter dat ik nu geen mensen zie
Niemand, niemand, niemand die me troosten kan
Ik verloor m'n toekomst en m'n doel
Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet
Een glimlach, dat wordt pure parodie
Iemand, iemand, iemand die gelukkig was
En verloor, begrijpt wat ik nu voel
Daar staat z'n laatste glas
Wat sigaretten, z'n laatste boeket
En ik voel z'n hand op m'n schouder
En z'n stem: "alles komt wel weer goed"
Maar dat kan ik niet geloven
Want dit afscheid was heel anders dan voorheen
Dit was definitief, ik ben nu alleen
En hem had ik zo lief
refr.
"Ach, 't komt toch wel vaker voor
Straks komt je glimlach weer
Ben je 't weer vergeten"
Dat zegt iedereen in mijn omgeving
Maar ik weet: dat is niet waar
Deze tranen drogen niet
Dit gevoel gaat nooit voorbij
Want verdriet om echte liefde
Is te zwaar om mee te dragen
Want hij houdt niet meer van mij
Laat me alleen, zeur niet tegen mij
Ik mis 'm, de wond is nog te vers
Als ik alleen ben voel ik hem dichtbij
refr.
Laat me alleen