Gister avond was hij bij mij thuis. Hij kwam op visite en we hebben de hele avond tv gekeken, gedronken en gekletst. Het was gezellig. Toen hij weg was begon ik meteen weer te janken. Verdomme. Ben iig blij dat ik niet begon te huilen toen hij naast mij zat.

Hij vroeg tussen neus en lippen door of ik nog vaak aan hem dacht. Ik zei dat ik misschien maar 1 keer per dag aan hem denk. Wat ook best wel klopt, want ik denk 1 keer per dag ongeveer de hele dag aan hem. Maar aangezien ik dat onderwerp niet wilde aansnijden ging ik vlug over op een ander onderwerp.

Misschien is het echt beter om voorlopig geen contact met hem op te nemen. Aangezien elk bezoek van of aan hem bij mij uitloopt tot stevige jankpartijen die steeds niet op willen houden.

't is gewoon klote om naast iemand te zitten waar je zoveel van houdt terwijl de gene die naast je zit niet (of niet genoeg) van je houdt.