”Moet ik hem zeggen dat het me kwetst en pijn doet als hij wel met mijn moeder communiceert en bewust niet met mij of haalt dat geen flikker uit?”

Ok, serieus. Denk je echt dat hij zich hier niet bewust van is?! Als ik me goed herinner (per sms?) heb je hem dit al eens gezegd—en hier heeft hij geen enkele reactie op gegeven. Geen enkele. Hij is zich hier meer dan bewust van en al helemaal nadat je hem dit kenbaar hebt gemaakt.

”Ik zou gewoon graag een normaal contact met hem willen.”

Je kunt dit wel 'willen' en wensen en verlangen en hopen, maar het feit blijft dat je daar 2 mensen voor nodig hebt die er hetzelfde over denken. Daar gaat het fout. Jij wenst iets van hem wat hij helemaal niet wil leveren. Hoe ver ga je door om dit toch van hem hopen te ontvangen? Hoelang zal hij je moeten blijven negeren om jou te laten beseffen dat elke investering die jij nu nog in hem steekt, tevergeefs is?

En dan je wens wat betreft een 'vriendschap' met hem: wellicht is jouw definitie van vriendschap anders, maar in mijn ogen is het grondbeginsel van vriendschap 'vertrouwen' en 'wederzijds respect'. Het moet iets waardevols toevoegen aan je leven---niet iets 'wegnemen', beschadigen of systematisch kapotmaken.

Het verrast me daarom ook dat je met deze man, die jouw vertrouwen op vele fronten heeft beschadigd, nog steeds een vriendschap zou willen opbouwen. Als hij jou in een relatie niet eens met respect kan behandelen, zou hij dit in een vriendschap ineens wel weten te doen? Ik betwijfel dit.

Ik denk dat je hem (en zijn keuzes) niet moet proberen te 'snappen'. Soms lopen individuele waarden en normen zo extreem uiteen, dat je er letterlijk 'met je hoofd niet bij kan'. Je zal nooit weten waarom hij zich het ene moment als een leuke partner gedroeg, om je het volgende moment emotioneel buiten te sluiten. Misschien weet hij het zelf niet eens.

Je bent nu allerlei excuses aan het aanwenden om toch (stiekem?) zijn misdragingen te vergoeilijken. Nog even en je staat jezelf toe om te gaan geloven dat JIJ het allemaal niet zo goed hebt aangepakt: wellicht had je nóg begripvoller moeten zijn, geduldiger, minder van hem moeten verwachten, ben je veel te hard tegen hem geweest, te kritisch, had je het meer tijd moeten geven, had je het toch niet moeten eindigen, etc.

“Omdat hij zo'n moeilijk verleden heeft gehad.”

Elvira, er zijn meer dan genoeg mensen die, ondanks een moeilijk verleden, wél in staat zijn om een partner niet te beliegen, niet te bedriegen en niet met minachting te behandelen. Omdat zij zich zelf verantwoordelijk stellen voor de daden in het nu—en de schuld niet afschuiven op hun problematische verleden. En, tuurlijk, een 'moeilijk verleden' verdient begrip en empathie, maar rechtvaardigt zeker niet de ellende die iemand in een relatie met zich meebrengt.

Ik denk dat je het niet moet bekijken als “hij houdt niet van me en heeft nooit van me gehouden.” Iemand zal niet met je samenzijn wanneer er geen enkel gevoel voor je bestaat. Maar het is nodig dat je gaat inzien dat hij zijn 'liefhebben' of 'houden van', kennelijk toch op een andere wijze toont en vormgeeft, dan jij dit doet—en wenst.
En de volgende vraag die je je moet stellen is: 'ben ik bereid om genoegen te nemen met zíjn manier, ook al heeft de ervaring bevestigd dat het mij voornamelijk onrust, zorgen en verdriet bezorgt?'.

Denk je niet dat als hij jullie relatie met de volle overtuiging als een betekenisvol en kostbaar goed had gezien, hij dit nog steeds met zijn leugens en bedenkelijke keuzes in gevaar zou hebben gebracht?

Tot slot is er nog iets wat ik wil aankaarten: ondanks de fijne momenten die er waren (die zijn er altijd) en de karakter-eigenschappen in hem die je wel prettig vond, heb je je toch uiteindelijk gerealiseerd dat deze man je niet kon geven wat je voor jezelf, en in een relatie, wenst. Je visie was heel scherp, realistisch en gericht op de verwezenlijking van je eigen geluk—en je hebt de keuze gemaakt om voor jezelf te kiezen. Respect!

Nu lijk je hier en daar echter op je beslissing terug te willen komen, door nog steeds af en toe contact met hem te zoeken. Wellicht heb je dit nog niet zo bekeken, maar hiermee geef je een tegenstrijdig --en zelfs een onaantrekkelijk-- signaal af. Je kan sterk zijn, heel alert en standvastig in wat je voor jezelf wenst, maar toch lijkt het te wankelen en in gewicht af te nemen. Je zoekt contact met je ex (hoe gaat het met je? Je doet me pijn als je me negeert)—en geeft hem daarmee tussen de regels door te kennen dat je zijn gedrag en alle ellende die daaraan vastzit, toch best naast je neer wil leggen, dat je hem nog steeds de moeite waard vindt—ook al geeft hij jou dat gevoel niet.

Als hij in staat kan zijn om enig respect voor je op te brengen, dan zou dat voortkomen uit het feit dat je stellig voor jezelf kiest—en hier geen handbreedte concessies in doet. Maar je bent er toch weer, proberend, ontvankelijk, vragend.

Als een ex het met mij had uitgemaakt op zeer valide gronden omdat ik mij systematisch als een egoistisch en respectloos kreng heb lopen gedragen, maar dan toch weer contact begint te zoeken en zich afhankelijk van mijn reactie opstelt, zou ik zijn toenadering met een meelijkwekkend gevoel ervaren. Ik zou zijn pogingen zien als een teken dat hij, wederom, nog liever met een kreng samen is dan zich in te zetten om voor zichzelf (met iemand anders) een gelijkwaardiger en mooier liefdesleven te creeren.

Herken je jezelf hierin?