Vandaag komt ze haar spullen ophalen uit mijn appartementje (voorheen ons appartementje). Ik heb er deze week flink tegenop gezien, maar nu niet meer eigenlijk. Mij gaat ze niet meer gek maken. Als ze kan, dan wil ik best proberen te praten met haar over vanalles. Ik betwijfel alleen of zij het wel kan.
En zo niet, dan niet.. Dan ga ik me daar ook niet meer druk over maken. Het zegt meer over haar dat ik al maanden niet echt tot haar door kan dringen dan over mij. Ik heb mijn uiterste best gedaan voor haar, maar het is geen eenrichtingsverkeer meer. Als ze me echt nodig blijkt te hebben, dan sta ik meteen voor haar klaar. Maar dan zal ze het zelf aan moeten geven. Verder is het haar leven, haar keuzes. Ze denkt mij niet meer nodig te hebben in haar leven. Prima, maar dan ga ik dus door met mijn leven!

Eigenlijk vind ik dat ze op dit moment totaal verkeerd bezig is. 'Gevlucht' naar een buitenlandse stad, leven buiten de dagelijkse realiteit. Alles afgebroken wat ze hier opgebouwd had. Studie stilgelegd (hopelijk pakt ze die wel weer op!). Ze heeft geen thuis meer hier in Nederland. Is volkomen op zichzelf aangewezen en op vrienden die ze het afgelopen halve jaar heeft ontmoet (en een enkele vriend die ze al langer heeft). Geld is helemaal op, maar daar werkt ze nu weer flink voor. Ja, ik maak me wel zorgen om haar. Er komt een moment dat ze toch terug zal moeten keren naar de dagelijkse realiteit.
Maar dat zijn wel haar eigen beslissingen geweest. Goed of fout, ik heb ze maar te accepteren. Helaas heeft ze de keuze gemaakt dat ze mij niet meer nodig denkt te hebben om haar te beschermen. Laat haar dan maar af en toe flink de kop stoten.

Gisteren ook naar de moeder van mijn ex (en haar vriend) geweest. Bloemetje, kaartje en wat lekkers meegenomen. Haar bedankt voor zes jaar dat ik welkom bij haar en haar gezin ben geweest. Toch een lange tijd. Tussen mijn ex en haar moeder botst het enorm. Terwijl ze naar mijn mening enorm op elkaar lijken, maar dat wilt mijn ex zeker niet horen of weten. Ik vind dat ze niet echt correct met haar moeder omgaat, maar dat heb ik haar ook al erg vaak gezegd. Die moeder heeft echt het gevoel dat ze (letterlijk) helemaal niets goeds kan doen bij mijn ex. Terwijl ze toch heel erg haar best doet om hun gezinnetje bij elkaar te houden na alles wat ze samen al meegemaakt hebben. Die moeder heeft het ook heel erg moeilijk, is een beetje van het padje af, heel vergeetachtig. Ook depressieve buien, epileptische aanvallen, heel wantrouwig tegenover hulp van buitenaf (mede door wat in het verleden is gebeurd met haar man (die dus niet meer leeft)). Maar ze bedoelt het wel goed en ze houdt enorm veel van haar kinderen! Ik vind dus dat je af en toe een knuffel en een kus moet geven, dat is het minste wat je kunt doen.
Maar daar ging het niet helemaal om. Gisteren nog van half 10 tot 1 uur in de nacht zitten praten met hen. En dat was eigenlijk best gezellig, ook al had ik dat van te voren echt niet verwacht (zeker gezien haar toestand en manier van reageren). Weer een hoofdstukje voor mezelf afgesloten dus. En vanmiddag komt een heel zwaar hoofdstuk dat afgesloten dient te worden. Ik ben wel benieuwd hoe dat voor haar voelt als ze haar sleutel moet afgeven en het formulier moet ondertekenen waarmee ze afstand doet van de woning. Zal hopelijk heel confronterend zijn. Niet dat ik haar op dit moment terug zou willen, maar het zou mij wel goed doen als zij even een klapje van de realiteit krijgt.

Ik laat het weten als het achter de rug is.