Ik heb net mijn blogs zitten lezen, fijn dat ik toch nog geschreven heb.
Mijn ex en ik zitten in een vreselijke vibe samen, we hebben echt een hekel aan elkaar gekregen. Door n aantal patstellingen komen we er gewoon niet meer uit.
Hij heeft nu een half jaar dezelfde vriendin. Tot op vorige maand probeerde hij me nog elke week te versieren wat ik heel respectloos vond naar zn nieuwe vriendin. Vorige maand heeft hij me nog serieus gevraagd of ik echt niet met m verder wilde, ik heb m toen afgewezen en sindsdien praat hij nauwelijks nog met me, ziet me als een heks. Hij moet ook elke keer zeggen dat hij veel gelukkiger is met haar en dat zij wel die aandacht geeft die hij altijd bij mij heeft gemist. Tja wat moet ik er mee. het doet pijn dit te horen. Ik merk dat ik ook heel erg gefrustreerd ben om het feit waarom het kapot is en dat ik nu alleen ben, wat hij heeft gedaan en niet heeft gedaan, en dat ik ons kind moet missen terwijl ik haar t liefst elke dag zou willen zien. Ik vraag me ook veel af...waarom. Maar ik kom er voor geen meter uit. Er zijn zoveel waaroms maar had ik die toen niet om kunnen buigen? Waarom kon ik me niet meer geven? Waarom loopt het leven zoals het loopt? Waarom kon ik hem die aandacht en erkenning niet geven waar hij zo naar hunkerde? Waarom gaat een relatie toch stuk terwijl je het allebei ni wilt? Je ziet het allebei gebeuren maar je wilt het niet. Das toch een vreemde manier van het leven? Ach al die vragen, je hebt er geen reet aan en toch gaan ze de hele dag door mijn hoofd. Waarom?