Lieve Doubt,

Mag ik zeggen dat ik trots op je ben?! Je hebt eindelijk een stap in jouw EIGEN richting (terug) gezet--en het zal geen makkelijke zijn geweest. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat je het al zo snel zou doen, maar het feit dat je nu toch langzaam je grenzen begint terug te dringen, vind ik bijzonder veelbelovend.

Ik hoop dat je je realiseert dat deze stap niet gebaseerd moet zijn op jouw verlangen van hem te horen dat hij 'niet wilt dat je weggaat'. Je gaat niet bij hem weg omdat je eigenlijk hoopt dat je KAN BLIJVEN en hij je smeekt te blijven--je gaat bij hem weg omdat je je diep ongelukkig bij hem voelt.

Dat hij het nu allemaal 'maar laat gebeuren' kan ook te maken hebben met het feit dat hij het ergens stiekem 'niet gelooft' dat je werkelijk in staat zal zijn die stap te nemen. Zie het niet als zijn onverschilligheid dat het hem 'niet kan schelen'. Ik vermoed dat hij gewoon niet echt 'snapt' wat er staat te gebeuren. Misschien verwacht hij wel dat je wel weer 'bijdraait', zoals je dat altijd hebt gedaan. Aangezien je jarenlang, tijdens alle shit bent gebleven, is het voor hem niet voor te stellen dat je welleens 'echt' zal weggaan.

Tot slot wil ik je in het bijzonder wijzen op de valkuil die in deze stap verscholen zit. Wanneer het bij hem langzaam begint door te dringen dat je er voorgoed de brui aan gaat geven en ervoor kiest niet meer met hem samen te zijn, kan hij zich welleens 'ineens' weer gaan gedragen als die liefdevolle, begrijpende, tot alles bereidzijnde partner waar je al die jaren zo tevergeefs naar verlangde. Zijn drang om je nu wél de aandacht en het begrip te gaan geven wat je zo nodig hebt, heeft niets te maken met dat hij écht, serieus wilt veranderen. Hij zal dit doen, op zuiver egoistische gronden, namelijk: voorkomen dat je bij hem weggaat en hij werkelijk, voor het eerst, alleen op zichzelf zal worden teruggeworpen.

Ik hoop écht dat je niet voor deze truuk zal gaan vallen. Het is namelijk je zwakte--je breekpunt. Ik vrees dat hij jou op dat punt zal kunnen beinvloeden--en je daarmee wederom bij zich kan houden. Hij heeft jaren lang alle kansen gehad om die liefdevolle partner voor je te zijn--en alle kansen voorbij laten gaan. Hoe graag je ook wilt geloven dat hij NU wel zal gaan veranderen, blijf gefocused op alle ellende die achter je ligt.

Jouw 'weggaan' zou voor hem niet de reden of motivatie moeten zijn om nu wél aan jouw behoeftes tegemoet te willen komen--die motivatie moet er ZIJN nog VOORDAT hij je aan het verliezen is. Als hij je eerst moet verliezen om erachter te komen dat hij bij je wilt zijn, dan is hij verdomde blind en kennelijk niet in staat dankbaar te zijn voor wat hij heeft (had!).

Zet door, zet door, zet door, lieve Doubt. Vertrouw op de gedachte dat ALS hij het werkelijk ineens serieus met je meent, dit niet zal veranderen op het moment dat je voor een periode van hem weg bent. Sterker nog: jezelf uit een situatie plaatsen kan er soms juist toe leiden dat de relatie meer lucht krijgt.

Nogmaals: zet door. De eerste stap is een begin, maar wanneer je besluit om het maar bij die ene stap te houden, dan zul je je vrij rap weer in dezelfde situatie bevinden.

En ik wens jou dat eerlijk gezegd niet toe.

liefs,
Chelle