Morgen is het 4 weken geleden dat ik mijn droomvrouw kwijt raakte. Door mijn eigen stomme schuld, dat wel... maar dan nog voelt het daardoor niet beter.
En al 4 weken loop ik als een zombie rond. Ik werk 13-14 uur per dag, om maar vooral niet thuis en alleen te zijn, ik eet nauwelijks, slaap nauwelijks en als iemand hard "boe" roept, barst ik in janken uit.
Ik mis haar zo ongelofelijk.. ze is overal.. in alles wat ik doe, in alles wat ik laat, nergens ben ik zonder herinnering aan haar...
Zij is boos.. en terecht... en dat zal ook wel niet meer overgaan. Daarvoor heb ik haar te erg gekwetst...
En juist het weten dat ik haar kwijt ben en dat dat volledig aan mij ligt... dat doet nog eens extra pijn.
Ik weet niet hoe ik hiermee moet omgaan... ik kan dit niet..... maar ik heb geen keuze.....
auw....
gebroken gezin
Oook ik had dit moeten meemaken vorig week zondag. Na 20 jaar een heerlijk en mooi relatie met 2 mooie kids van 13 en 4 met natuurlijk de nodige downs in onze relatie,welke relatie heeft dat nou niet,heeft mijn mooie lieftalige droomvrouw mij verlaten.
Veel fouten heb ik gemaakt,fouten die ik absoluut niet goed kan praten.Maar dit had ik absoluut niet gewilt dat het daardoor zo ver zou komen,dat ze mij zou verlaten,voor haar besluit blaam ik haar geen enkel schuld ,hebt haar veels te veel pijn,verdriet en (respectloos) behandeld,mentaal dan wel,doordat ik dinges niet had gezien van wat ik haar aandeed.
Heb van de week gelukkig nog met haar gepraat over alles ,van wat er mis en fout is gegaan,mijn fouten in heb gezien en dat ik er nu voor zal vechten ....maar haar besluit staat vast.
Ze wil voor haar zelf en de kids een nieuw begin zonder de wantrouw en wachten op mij verder bouwen.
dat dit leven wat toch aan de enekant goed was,maar haar niet gelukkig maakte omdat ik er niet mee werkte,goed zat was.
Heb mijn pijn en berouw getoond en al zou ik veranderen ,zou haar nog niet goed doen voor mijn daden.
Ik mis haar ook zo ongelofelijk...de kids die in het weekend bij mij verbleven,want daar doet ze gelukkig niet moeilijk over.
Dat is wel iets dat ze me zegt nooit mee pijn zal doen of ontnemen...GELUKKIG... De oudste heeft gekozen bij mij te blijven wat mij nog een hele grootte steun geeft..
Zij is boos.. en terecht... en dat zal ook wel nooit meer overgaan. Daarvoor heb ik haar ook te erg gekwetst...
En juist het weten dat ik haar kwijt ben en dat dat volledig aan mij ligt... dat doet mij nog eens extra pijn.
Ik weet niet hoe ik hiermee moet omgaan... maar moet aan de kids denken
Hebt alles voor over om deze relatie te redden echt alles om het tot een goed einde te brengen,de vooruit zichten zien er van haar kant niet zo naar uit... ben ten einde raad
Iedereen adviseerd mij haar met rust te laten en haar,haar eigen weg te laten gaan maar die weten niet hoe het nu voor mij voeld zo met een gebroken gezin....en een gebroken hart
Ik hoop voor jou dat je er bovenop komt en dat er nieuwe deuren voor je open gaan, wens je veel sterkte toe kerel...en breng het positieve van jou naar boven