....ik snap zo goed wat je bedoeld. Het is zo vermoeiend......die pijn, het verdriet, het gaat maar niet over...lijkt steeds erger te worden. Niets lijkt meer de moeite waard, alles herinnert je aan hem, en je kan nergens meer van genieten. Ik had ook al anderhalve week geen contact meer nadat hij me weer iets geflikt had....en ook al kwam er een soort van rust, het gemis werd eigenlijk alleen maar erger. Eergisteren belde hij me opeens om te melden dat hij een nieuwe vriendin had. Zo erg. Nu ben ik weer terug bij af en weet niet eens hoe ik de dag moet doorkomen. Vind het walgelijk dat hij gewoon doorgaat met zijn leven en nergens mee lijkt te zitten, terwijl ik hier kapot lig te gaan.Ik heb besloten dat ik hulp ga zoeken, heb vorige week een intake gehad bij het FIOM en ga daar individuele gesprekken volgen. Het was een grote stap voor me, maar nu voelt het wel enigzins goed. Ik kom er niet uit, niet alleen in ieder geval, en ik denk maar zo, het kan er in ieder geval niet slechter van worden. Misschien moet jij dat ook overwegen Angie. Je kan je leven niet naar de klote laten gaan door ?ɬ©?ɬ©n iemand die het voor je verpest. En je hebt je best gedaan, en geprobeerd het in je eentje op te lossen. Maar dat lukt je nu niet en dat is niets om je voor te schamen.Mensen zeggen dat tijd je pijn minder maakt, maar mensen kunnen zoveel zeggen.... het gaat erom dat jij weer een beetje licht gaat zien aan het einde van de tunnel. Dat je het leven niets meer waard vind, begrijp ik heel goed, maar het is geen goed teken. Als je zo doorgaat ga je in een rottempo helemaal naar de verdommenis lieverd. Als je wilt praten mag je me altijd toevoegen,

denk aan je.

Liefs Nina

Goeiemorgen allemaal,

Het is zondagochtend, na maar weer eens een slapeloze nacht. Eigenlijk durf ik hir bijna gewoon niet mer te schrijven omdat het zo zwak overkomt, maar dit is de enige plek waar ik nog begrip krijg. Iedereen in mijn omgeveing denkt dat het allang allemnaal voorbij is, dat ik er niet meer mee zit. Ik ontwijk de mensen zoveel mogelijk, ben het liefste alleen. Ik heb nu al 10 dagen niets van mij laten horen en hij zal aan het eind van de maand terugkomen. Ik wil dan met hem praten. Denken jullie dat wat ik nu doe door niets van mij te laten horen, hem dat aan het deneken zet?? Ik zou zo graag eens hebben dan hij uit eigen initiatief iets laat horen. Hoe kan dit nou bijna 4 maanden later nog dag en nacht mijn gedachten beheersen.
Ik lees dit niet mer na hoor, anders ben ik bang dat ik het niet meer durf te versturen.

liefs Angie

Doorzetten angie, als je 10 dagen sterk kunt zijn, kun je dat nog eens 10 dagen...en nog eens 10 dagen...ook al wil je dat niet...

Je wil toch dat hij van jou houdt, dat hij om jou geeft.... als dat zo is dan zal hij contact zoeken en naar je toe komen... zo niet, dan niet...dan weet je in ieder geval dat je sterk kunt zijn, en ben je gegroeid...lijden doet groeien...

Zul je zien dat als jij volhoudt en juist als je denkt dat je zonder hem kunt dat hij contact zoekt... wellicht kun je dan net als Lin26 de kracht hebben om te denken en voelen dat je hem niet nodig hebt...

sterkte, hou vol en kracht zal je beloning zijn!

Is bij mij ook zo. Beloofde me dat ze contact zou houden omdat ik haar 'beste vriend' ben maar heb er nog nooit iets van gehoord. Ja, toen ze dik in de stront zat en dan heeft ze nog een vriendin laten bellen, ze belde niet eens zelf. Toen zweerde ze me (toen ik haar uit de stront ben gaan helpen) dat ze meer van zich zou laten horen. Twee weken is dat nu geleden en ik heb nog niets gehoord. Ik heb een paar keer het initiatief genomen om een babbel te beginnen als ik bij haar thuis was maar de enige keren dat ze iets terug zegt is als ze iets nodig heeft (een sigaret of geld ofzo) en ik trap er elke keer weer in. Kan gewoon niet "nee" zeggen tegen haar en ik haat het. Denk dat ze dat ook wel weet hoor, dat ik geen "nee" kan zeggen en dat ze het gebruikt. Elke keer zeg ik tegen mezelf dat het genoeg is geweest maar elke keer krijgt ze het toch voor elkaar. Ze moet er zelfs geen moeite voor doen. Ik stel het elke keer zelf voor. Ik zou mezelf een klap voor mijn kop moeten geven maar dat zou ook niet helpen. Ik moet er gewoon mee stoppen. Wat harder worden. Denk dat we het gewoon moeten accepteren dat we niet meer echt belangrijk zijn. Moeilijk, kei-moeilijk maar de enige oplossing, denk ik.

In ieder geval wens ik je heel veel sterkte.

Titchak

Lieve allemaal

Gitseren heb ik met een goede vriend van hem gesproken(hij heet er niet veel) en die was geschoqueerd dat ik zei dat het al 3 maanden tussen ons uit was! Hij zei dat hij daar niet van wist maar dat mijn ex steeds zei dat ik het heel druk had en dat hij verder altijd heel erg posoitief over mij sprak. Ik begrijp niet waarom hij het niet gewoon wil zeggen tegen zijn vriend? Zou dat kunnen betekenen dat hij er zelf eigenlijk niet over uit is?? Ik heb tegen deze vriend echt alles gezegd wat ik eigenlijk tegen mijn ex zelf zou moeten zeggen maar wat gewoon onmogelijk is. Hij zal waarschijnlijk wel een en ander vertellen...ik hoop dat hij als hij terugkomt weer de persoon van eerst is, of is dit gewoon oerstom om te denken dat dat kan???

Angie