ik mis hem, ik mis hem, ik mis HEM!

ik word wakker en gedurende 1seconde van zalige onwetendheid voel je je goed. En dan komt ie daar weer: de hamer van het besef. Het besef dat hij niet naast je ligt, erger nog, dat hij NOOIT meer naast je zal liggen. Dat hij er niet meer is, en er NOOIT meer zal zijn.
Gisteren leefde ik in een roes. Ik kwam uit de les en verwachtte hem te zien staan bij de fietsen zoals altijd, ik ging naar huis en verwachtte hem op bed te zien liggen, ik ging naar mijn werk en verwachtte hem daar ook te zien rondlopen. Maar natuurlijk, hij is er niet, hij is aan de andere kant van de wereld. Hij denkt zelfs niet aan mij, hij denkt aan zijn nieuwe vriendin; dat mens dat ik elke dag op de gang zie en er telkens weer in slaagt mij uren te doen huilen. Het besef dat zij wel een brief van hem zal ontvangen over hoe hij het stelt, en ik niet, doet zo'n pijn. Zij zal weten wat hij aan het doen is, ik niet. Zij zal zijn lieve woorden krijgen, ik niet meer. En waarom? Wat heeft zij ooit gedaan voor hem?? Heeft zij zijn kleren gewassen, gestreken, zijn bed opgemaakt, de kamer gestofzuigd, kortom voor hem gezorgd?? Nee, zij is gewoon leuker dan mij en daarom heeft zij hem nu en ik niet meer... Ik ken hem al jaren door en door, zij kent hem nog geen 3 maanden, maar toch noemt hij haar de liefde van zijn leven. Wat was ik dan???

Ik doe alleen boodschappen en denk: o, dat zal mijn ex leuk vinden, om het daarna maar weer terug te plaatsen. Ik zie iets op TV en wil er met hem over praten, maar dat gaat niet meer. Ik mis mijn beste vriend! Diegene waar ik alles mee deed, mijn gedachten mee deelde. Nu zit ik hier alleen, kom de hele dag mijn bed niet uit als het niet moet. Ik wil hem terug! Maar ik moet mij over hem zetten... Hoe lang duurt dit nog? Deze pijn van het beseffen nooit meer te zullen hebben wat je zo gelukkig maakte...