Hallo allemaal,

Ik heb een aantal dagen zonder internet gezeten, maar nu heb ik weer de beschikking over een computer mét...
Afgelopen zaterdag was de bruiloft waar mijn ex getuige was. 's Ochtends was de dienst in de kerk en dat was ook waar ik mijn ex en het huidige aanhangsel voor het eerst samen heb gezien. Was heel moeilijk, vooral omdat je verder weinig afleiding hebt. Gelukkig was mijn beste vriendin mee, die heeft me erdoor heen gesleept. 's Middags was er niks gepland, pas 's avonds weer. Toen was het een feest, eten, en in gala. Heb dus mijn best gedaan er fantastisch uit te zien en dat is eigenlijk ook nog wel gelukt (als je dat van jezelf mag zeggen ). M'n ex is toen naar ons toegekomen (mijn vriendin en hij kennen elkaar ook goed), maar op dat moment wist ik echt nog niet wat ik met hem aanmoest. Ben dus vrij kortaf geweest, ik wilde op dat moment echt alleen maar weg. Later werd het drukker en hebben we nog met andere mensen staan praten. Het werd zowaar nog gezellig, ook tijdens het eten waarbij ik met m'n rug naar m'n ex enzo toe zat (dank aan vriendin!). Ik was ze toen eigenlijk al zowat vergeten, het zat nog ergens in mijn achterhoofd maar ze waren niet echt aanwezig. Op het eind van de avond toen we weg zouden gaan kwam hij nog naar me toe, en ik hoefde nog net niet het kwijl van me af te vegen...Volgens mij dacht hij dat dat mens van hem de zaal uit was, want hij was echt enorm close, pakte mijn hand, hield me tegen toen ik weg wilde gaan omdat hij nog wat wilde zeggen, dat soort dingen. En die blik...verdorie, zo heeft hij vaker naar me gekeken, alleen gingen we toen iets anders doen in plaats van elk onze eigen weg. En weer zei hij dat hij spijt kreeg als hij me zo zag. Op dat moment voelde ik me heel sterk, ik vond het echt beter zo, zei dat ook tegen hem. Hij vond het ook beter op deze manier. Ik meende het ook echt, alleen de dagen erna was dat gevoel dus weg. Nu mis ik hem gewoon weer. Op een andere manier dan eerst. Niet omdat ik eenzaam ben (al ben ik dat soms wel), maar gewoon om hem en om wat we samen hadden.
Een vriendin van me zei ook dat de situatie gewoon rot is. Alle achterdeuren zijn dichtgegooid, we kunnen het niet nog eens proberen nu we allebei veranderd zijn. Ik heb mijn fouten gehad, maar ik krijg niet de kans er iets aan te doen. Ik krijg nu ook niet de kans om te proberen hoe we samen zouden zijn zoals we nu zijn.
Ik zeg zelf ook wel altijd als het zo moet zijn komt het wel, maar het zal toch nooit komen als je alleen maar passief bent? Ik zou het liefst het nog eens proberen en er dan zelf achter komen of het wel of niet werkt. Het is dat hij nu op vakantie is, anders had ik hem waarschijnlijk al lang een smsje gestuurd met dat ik hem mis. Stom dat hij zo alle bruggen verbrand heeft. Misschien dat het ooit nog komt...
Wat trouwens wel grappig was tijdens de bruiloft was dat een vriend van de bruidegom die ik al langer ken (van verjaardagen enzo, ken hem niet heel goed) zei dat m'n ex er wel op achteruit gegaan was. En aangezien het zo iemand is die alleen maar zegt wat hij vindt en hij het niet om te slijmen zei aangezien zijn vriendin ernaast zat...voelde wel super!
Maarja, nu zit ik er weer mee. Ik heb geen spijt dat ik gegaan ben, het was geweldig om te zien hoe die vrienden trouwden, ik had het echt niet willen missen. Ik zou alleen nog een kans willen, nu nog, na al die tijd.