Waarom moet alles toch altijd zo moeilijk zijn? Ik dacht dat ik het allemaal goed op een rijtje had, maar blijkbaar toch niet. Ik ben best over mijn ex heen. (nu 3 maanden geleden (relatie van 9 jaar). En zou het geweldig vinden weer iets nieuws te hebben. geen relatie, maar gewoon iemand om af en toe leuke dingen mee te doen. Dacht ik diegene gevonden te hebben blijkt dat ook niet zo. Hij heeft ook een lange relatie achter de rug (nog veel langer als die van mij) en is nog lang niet toe aan iets dat op een relatie lijkt. Heel verstandig natuurlijk. Als ik verstandig was zou ik ook zo denken. Maar ik ben niet verstandig. Ik ben gevoelig. Ik hou van mensen. Als het met eentje echt klikt wil ik daar mijn best voor doen, er voor knokken...
Ik ben er ondertussen achter dat ik genoeg mannen kan krijgen als ik dat wil (dacht kort na mijn ex dat dat ook nooit meer zou lukken), maar er is meer dan alleen een knappe kop, en als ik die dan gevonden heb, dan niks. Hoe kan het toch? Ik snap er niks van. Ben ik te romantisch? Zit de ware er niet meer bij? Zal ik toch oud en alleen sterven zonder liefde? Pfff
Ik weet dat ik me de komende tijd volledig op mezelf moet richten en vooral niet afhankelijk moet gaan zijn van andere mensen. Het naar m'n zin hebben in mijn eigen huisje en me er bij neer moet leggen dat het voorlopig niks word, met niemand. Ik moet eerst minimaal een jaar alleen zijn misschien... Maarja, wanneer ben je dan wel toe aan een nieuw vriendje? Ik wil graag mijn energie in iemand steken, gewoon leuk een kaartje sturen, een keertje naar de bios of samen naar een leuk concert. Dat hij dan achter je staat met z'n armen om je heen... zucht.
Het komt allemaal wel een keer goed...