Als jullie mn vorige blogs hebben gelezen weten jullie dat het wel uit is met mijn ex maar dat er nog wel ''iets'' is tussen ons. Het heeft kans om goed te komen. Maar ik ben zo afhankelijk van hem, hij is mijn alles. Ik heb niet echt veel vrienden en al helemaal geen vrienden die me begrijpen. Ze zeggen allemaal: dump hem en pak een ander. Tja... Hij houd van me dat weet ik zeker.. maar eigenlijk verpest ik het zelf steeds. Hij word eigenlijk gewoon gek van me, heb hem in het verleden zo erg geclaimt. Maar ben veranderd dus dat is nu al stukken minder. Heb alleen nog problemen dat ik heel erg jaloers ben ik kan het gewoonweg niet uitstaan als hij afspreekt met een ander meisje, dat komt denk ik, doordat hij (vind ik) op een rare manier met ze omgaat. Hij noemt zn vriendinnen lieverd en schat en daar stuurt hij dan 100 smsjes naar. Ik mag ze niet lezen.

Ik merk dat ik eigenlijk weinig vertouwen in hem heb. Ben verschrikkelijk bang om hem echt kwijt te raken, het is tenslotte uit. Ik heb eigenlijk niks te zeggen. Hij was zo'n jongen op het begin deed hij alles voor me hij wou me elke dag zien. Hij af me kadootjes en alles. Hij stuurde zoveel smsjes. Maar daarna als hij dan niks meer van zich liet horen begon ik met claimen 100 x per dag bellen. EN ik moest elke keer huilen als we ruzie hadden, echt al om de kleinste problemen.

Nu heb ik dat nog steeds ik claim hem niet meer als vroeger, ik neem weinig contact op enz. Alleen steeds komt hij dan terug en dan doet ie een week superlief. Zoals deze week heb hem de hele week elke dag gezien en hij heeft hier 3 x geslapen en ik heb 4 x bij hem thuis gegeten. STuurt hij me een smsje:

Hey mooie liverd..! volgende week lekker op vakantie..! gezellig |:D Ik wou ff smsen dat ik je heel mooi en knap vind en lief..! Natuurlijk ook heel sexy !! Hele dikke en lieve kus (zijn naam) XXXXXXXXXXXX Love you XXXXXXXXXXXX

Dan denk ik van, waarom maak je het dan niet aan?? Zo deed hij dus de hele week. Maar toen gisteren. We kregen ruzie.

Omdat we vrijdag op vakantie zouden gaan, maar hij had doorgegeven dat we zaterdag zouden gaan. Dus hij moest nog regelen met zijn werk (hij loopt kranten). Dus ik wou graag weten of hij nou zaterdag zelf erheen kwam of dat hij vrijdag kwam. Dus ik vroeg of hij wou bellen, toen deed hij heel moeilijk en zei hij dat ie zelf wel bepaalde wanneer hij zou bellen. Ik vond het toen flauw dat ie niet gewoon meteen wou bellen, omdat ik dan tenminste wist of ie meeging vrijdag ja of nee. Toen liep hij boos weg en ging met mn zusje computeren. Net zo lang totdat hij naar huis moest. Toen zei ik kan ik vanavond ff met je praten want ik wil geen ruzie meer. Toen begon die te schreeuwen dat ik gemeen was omdat ik wist dat hij vanavond wat te doen had ( inderdaad dat wist ik ook, maar ik voelde me zo klote. MISSELIJK)

Hij zei dat ik em niet zo druk moest maken en dat ik hem de hele week niet zou zien omdat ie ruimte wou omdat ie me straks 3 weken achter elkaar ziet. Oke dat begrijp ik wel. Maar waarom ineens zo'n omslag toen ik hem de hele week had gezien had ik de hele tijd aan hem gevraagd of dat we elkaar niet te vaak zagen enzovoorts..

Hij deed superboos hij zei dat ie echt weg moest en of ik een knuffel wou. Dus ik stond daar met ene bek vol tanden om het zo maar te zeggen. Hem een knuffel geven terwijl hij zo boos doet? Hij schreeuwde dat ik niet overal een probleem van moest maken en dat het veelste veel moeite en tijd was om met me te praten. Dat kwam aan als een klap in me gezich. Er kwamen allemaal vragen in mijn hoofd: heb ik het weer verkeerd aangepakt? Heb ik hem weer teveel geclaimt? Had ik niet moeten vragen om te praten? Heb ik hem opgezadeld met mijn problemen?

Ik heb zo het gevoel dat ik alles aan het verpesten ben. Ik kan hem zo moeilijk loslaten tijdens ruzie dan ga ik vragen of dat hij wil praten en als hij wegfiets ga ik achter hem aanrennen. Ik lijk wel wanhopig... Heeft iemand misschien tips hoe ik hem los kan laten als we ruzie hebben. Want ook bel ik hem altijd meteen als we ruzie hebben en EIS ik zowat of dat hij komt praten. Ik voel me altijd zo verdrietig en wanhopig. Ookal slaat de ruzie nergens op. Hij zei tegen mij: zeg nou ook eens een keer van oke laten we geen ruzie maken er is geen probleem, en ga dan gewoon naar huis.

Ik denk dat hij wel gelijk heeft.