Gister kwam ik hem tegen toen ik vanuit een vriendin naar school terug liep. Hij geloofde niet dat ik dat niet had uitgedacht maar gaf me een lift. Ik smste hem diezelfde avond of hij zin had om choco te komen drinken en bij te praten. had net van school te horen gekregen dat als ik zo door ging dat ik het niet zou halen..
Hij zei wat besproken moet worden kan over msn, hij ging ook naar n vriend. Hij vond het niet zo belangrijk. Maar ik mocht wel bellen. We hadden even gebeld. Hij zei dat hij eigenlijk niets meer om me gaf. Dat hij geeneens zin had naar mijn huis te fietsen dus dat dat wel aangaf wat voor waarde hij eraan hechtte om me te zien. Hij zei tis nu gewoon zoals het is, en afgelopen weken staan daar los van. iedereen in mijn omgeving kan beamen dat ik nu toch gelukkiger ben. Dus natuurlijk zei ik ja waarom heb je daar niets van laten merken, waarom wilde je nog naar een hotel en kroop je 's nachts nog tegen me aan. ja ik wilde je gelukkig maken of zoiets zei hij.. Ik vond dat echt de grootste bullshit want keiveel dingen kwamen vanuit hoe hij het graag wilde mét mij.
Ik ben gisteravond door hem compleet de grond in getrapt. Het zou hem niets doen hoe k me voelde hij wilde gewoon zijn weg gaan en die liep nu eenmaal niet langs mijn huis. Hij zou nog uitgaan, wie weet wat er allemaal is gebeurd..
HIj zet zich zo hard van mij af.. Ik had hem gesmst dat ik dit neit verdiende, na twee jaar lief enh leed gedeeld te hebben dat hij me zo behandelde. Hij zo ik doe niets, neem alleen afstand. Hoe kan ik het dan nog fout doen. Je hebt nu gewoon een vangnet nodig en dat ga ik niet zijn. Maar al die opmerkingen over dat het hem niets doet hoe ik me voel, dat hij zoveel heeft gelogen, dat het hem nix zou doen als ik hem uit mijn leven zou zetten, het maakt hem gewoon totaal niets uit.. Mijn ouders zijn boos dat ik verdrietig ben.. ze willen dat ik meteen aan school werk en niet meer aan hem denk. Maar ik was altijd al onzeker omdat ik vroeger veel ben gepest op school. En nu verlaten stuk voor stuk mensen mij die me erg dierbaar zijn.. Daar wordt mijn zelfvertrouwen nog kleiner van.. Ik weet niet wat ik moet doen.. Hij had me niet harder kunnen raken. Ik wil het ergens gewoon niet geloven dat hij dit zo zei.. Vorige week was het nog laat maar zien dat je op eigen benen kan staan.. En dan zou er eventueel een kans zijn. Nu sluit hij die kans eigenlijk gewoon voorgoed af..
Wat moet ik nu.. Ik mis zijn aanwezigheid..de gezelligheid.. Ik verneuk gewoon echt alles in mn leven. Met ouders, met vrienden met mijn school.. Ik kan het echt niet meer opbrengen....