Een tijdje niet meer geblogd. Er is veel gebeurd, ik heb gehuild, geschreeuwd, maar ook gelachen en mijn dagen worden steeds weer mooier, ik wordt elke dag sterker.

Mijn huis is weer mijn huis. De kussens die jij niet mooi vond, de inrichting waar jij het niet mee eens was, maar vooral: de vrijheid om mijn rotzooi weer te laten slingeren als ik daar zin in heb, geen rekening te hoeven houden met jouw behoeftes ("hoezo we eten stamppot vanavond? Nee, daar heb ik geen zin in, we eten we wat anders, hoor.."). Geen gezeur meer over vuilniszakken, geen gehuil meer, geen gemiep als ik de verkeerde M&M's koop. Maar natuurlijk, ook niet meer lekker op de bank hangen, mijn weekenden zijn nu echt eindeloos, en alleen thuis is ook echt alleen, en tja, dat soort dingen doen pijn maar ik begin steeds meer te genieten van de ruimte in bed, met m'n schoenen op de bank zitten, de kat gewoon aan het kleed laten krabben als ie daar zin in heeft. Kleine dingen mis ik niet, maar andere kleine dingen natuurlijk wel.

Lange, lange gesprekken gehad, met jou, maar ook met anderen. Met jou: je gooit alles weg wat je ooit hebt gehad, letterlijk van je stomme Heineken-theedoek tot je vrienden, je thuis, je studie en vooral mij. Moet je lekker zelf weten, ik kan niet meer voor jou beslissen, jochie. Maar je gaat zo, ja zo ontiegelijk hard op je bek, en dan ben ik er waarschijnlijk niet om je op te vangen. Ik zeg waarschijnlijk, want ik kan soms nog niet voor mezelf instaan, maar je gaat zo hard vallen, jochie. Over een paar maanden sta je voor mijn deur, en dan ben je helemaal alleen. Het valt me zo van je tegen dat je zelfs je oudste vrienden laat vallen, je denkt dat je ze nog wel hebt, maar niet dus.

Ik was vandaag bij je beste vriend, of ex-beste vriend, beter gezegd. (Waarom? Omdat z'n vriendin één van mijn liefste vriendinnen is, en hij eerlijk gezegd ook een hele goede vriend van me is geworden). Ik vroeg of ze je zouden uitnodigen voor een zomer-BBQ, traditie in onze vriendengroep. Reactie? "Dacht het niet!". Of ze je zouden uitnodigen met Oud en Nieuw. "Ik denk dat ik misselijk zou worden, het zou m'n hele avond verpesten als ik de hele avond tegen z'n kop moet aankijken". En dat zijn -waren- je beste vrienden. Dat krijg je er van.

Waar ben je nu? Alleen, met je Sletteke, en een paar mensen die je "vrienden" noemt (na twee maanden, en ze wilden je niet eens opvangen toen je hier weg moest...goede vrienden, hoor...je hebt toen zelfs toegegeven dat het geen echte vrienden waren). Veel plezier, ik hoop zo dat je ontiegelijk op je bek gaat. Voel maar hetzelfde als ik, toe maar. Alhoewel ik dit, eerlijk gezegd, niemand wil toe wensen...

Maar goed. Volgende week hebben we een laatste gesprek, in een neutrale omgeving. Je belt me nog, heb je gezegd. Ik wil rustig afscheid van je nemen, deze periode afsluiten. Twee jaar klinkt lang, maar achteraf gezien is het misschien niks. Ik wil niet met knallende ruzie uit elkaar, waarschijnlijk zien we elkaar nog wel eens...zover onze gezamelijke vrienden ook nog jouw vrienden zijn, natuurlijk (dacht t niet). (Oh, even een kleine waarschuwing- als je waagt haar mee te nemen naar onze vrienden, dan...krijg je hoogstwaarschijnlijk de deur in je gezicht- die zitten daar ook niet op te wachten).

Niet met ruzie uit elkaar, dus. Nou lieverd, ex-lieverd, wat je ook van me bent. Ik heb heel veel van je gehouden, misschien zelfs nog steeds een beetje. Ik voel me natuurlijk nog bezorgd om je, maar dat moet ik ook los laten. Ik ben geweldig, ik vind wel weer iemand anders, die geen dubbele bodems heeft.

Bedankt voor twee fantastische jaren, bedankt dat je me hebt leren genieten van het leven, bedankt voor mooie herinneringen. Maar the time has come...ik ga door, ik ga door met mijn leven, ik wordt volwassen. Blijf jij nog maar even in je puberale gedrag hangen, drink nog een biertje op je eeuwige jeugd, en besef je vooral niet dat ook jij ooit eens verantwoordelijkheden moet nemen. Je bent bijna 25. Grow up and smell the coffee.

Dag lieverd, doeidoei. Je was geweldig, maar zoals je nu bent geworden, kan ik niet met je leven. En ik weet niet of ik je ooit weer kan toelaten in mijn leven.

Het loslaten is begonnen.

Liefs Janneke

ps. Nee, ik zal je nooit vergeten. Ik zal je weer tegenkomen. Dat stemmetje geheten "hoop" blijft in me rondwaren, "misschien over een paar maanden, misschien over een paar jaar, als we allebei ouder zijn, misschien later...". Ik weet niet of dat ooit weg gaat. Je was de enige met wie ik ooit kinderen wilde. Nu weet ik het niet meer.